Drie maanden na de operatie

  • Openbaar blog
  • maandag 25 december 2017
  • 935 x gelezen
Na meer dan twee jaar tussen hoop en vrees, 5 operaties voor weefselonderzoek, bestraling met zo'n ellendig masker, open -gebarsten huid in nek en hals waar de pus uitliep, radio necrose, hyperbare zuurstof therapie, bijna dood ervaring op de stoep van het AVL (bijna gestikt omdat mijn keel dicht was) een eerste buis in mijn keel, drie maanden sondevoeding, niks kunnen slikken, zelfs mijn eigen speeksel niet, nog meer hyperbare zuurstof en uiteindelijk in september de laryngectomie,, zit je ineens op de bank thuis met een boertoeter, ook wel spraakprothese genoemd. Zestig jaar, net twee en een half jaar getrouwd, vol met plannen voor de toekomst en nu dit. Weer komen de tranen, woede, schaamte, zelfmedelijden, angst, verdriet, het beloofd weer zo'n dag te worden, zo'n dag dat niks gaat en ik ook niks wil, nergens energie voor, somber, zoals zo vaak de afgelopen drie maanden.
Gek genoeg was dat na de eerste operatie niet zo erg als nu . Toen leek de grote operatie van het verwijderen van het strottenhoofd een oplossing voor al mijn ellende. Nu is het dan zover en ik kan me niet heugen ooit in zo'n diep dal te hebben gezeten.
Misschien kan ik het van me af schrijven, door een soort dagboek in deze blog bij te houden.Vandaag is het 1e kerstdag 2017. 2018 moet het allemaal anders
Reageren
Volgend blogbericht

4 reacties

Zo bizar. Wat is het een klote ziekte. Geloof, hoop, moed en vertrouwen. Dat geeft mij veel kracht. Ik hoop dat ik daar een beetje van, naar jou door kan sturen. Want hoe dan ook, je moet door samen met je partner. Ook al is het verschrikkelijk. En heeft dit deuren voor jou gesloten. Maar het zal ook weer andere deuren openen. En als je daar het goede van kunt gaan zien en je weer kan verheugen en genieten van de dingen die je wel kan of die het jou juist nu opgelevert heeft, zul je merken dat je, je weer een stuk beter zult voelen. Warme groet, Dasje.
Laatst bewerkt: 28/12/2017 - 12:07
Reageren