Van dag tot dag

Hoe was het ook alweer? Mijn werk was mijn hobby. Plannen, regie voeren, meetings, conference calls, altijd met wisselende teams, soms onder grote tijdsdruk en altijd over veel geld. Communiceren, praten, de hele dag door, thuis achter de laptop, of op kantoor.
Eerst werd ik een beetje hees, zomer 2015. Kan gebeuren. Dat duurde toch wel erg lang. Na een paar maanden besloot ik toch maar naar de dokter te gaan. Verwezen naar de KNO arts in Amersfoort. Slang door de neus, nog een arts erbij gehaald: Vlekken op de stembanden. Oeps en geen poliepen, euh. Positief blijven, gewoon doorwerken en niet op de uitslag van de geplande operatie vooruitlopen, dat is verspilde energie, we gaan ervan uit dat het verder niet zoveel voorstelt. De operatie kwam kwam al snel daarna, Weefsel van de stembanden genomen voor onderzoek. Twee dagen spreekverbod en na een week de uitslag: Kanker aan de stembanden, daar kunnen ze in Amersfoort niet zoveel mee, dus naar het UMC Utrecht. Januari 2016. Alle gegevens en de weefseluitslag naar het UMCU gestuurd. KNO oncoloog en radioloog. Masker aangemeten, CT, MRI, echo, de hele santekraam. Bestraling gepland en toen telefoon. De patholoog was niet zeker en wilde een nieuwe weefseltest. Eén dag voor de bestraling zou beginnen. Dus weer onder het mes, deze keer zonder spreekverbod, wonderlijk. Uitslag: onrustige cellen, beginstadium van kanker, maar lokaal op de stembanden. Niet bestralen dus, wachten, waarop? Geen idee.
De stem werd wel steeds beroerder van hees naar schor naar gebarsten.
Dan maar weer een operatie, deze keer weefsel wegnemen en laseren. Opnieuw wordt gesteld dat het onrustige cellen waren en dat die zijn weg gelaserd. Mijn stem doet het weer gewoon, dus hoera, klaar, over drie maanden terug voor controle. Zie je wel, als je maar positief blijft zeggen we tegen elkaar, het leven gaat weer als vanouds, totdat: de stem wordt weer minder steeds minder, totdat werken niet meer gaat. Op naar de KNO, Andere arts, weer een operatie om weefsel weg te nemen en ik kreeg dezelfde dag de uitslag: Kanker. Het zat dieper in de keel, onder de stembanden. De uitslag van de patholoog werd niet eens afgewacht, gelijk naar de radioloog voor bestraling, maar niet nadat alle onderzoek opnieuw is gedaan, dus ook een masker aangemeten, het eerste was al weggedaan.
Er is een goede kans op genezing volgens de radiologe, 85 procent. Voor ons, mijn vrouw en ik betekent dat goed nieuws, Ik wordt gewoon beter. Ik neem me voor om te vragen smorgens bestraald te worden, zodat ik daarna door kan naar kantoor. Dat pakt toch even anders uit. Ziektewet en dat bleek nodig ook.
2e kerstdag. Gisteren gegeten bij mijn vader. Daar hadden we alletwee totaal geen zin in. Toch goed dat we zijn gegaan. Vandaag al naar de winkel geweest met een half losse pleister. Die ellendige pleister. 24 uur per dag, maar nu even een paar uur niks op mijn huid, die is door de bestraling nog erg dun en gevoelig. Een paar uur, dan moet ie er weer op en loop ik nog even naar het dorp, geen zin in, toch doen. Ik ben een paar uur alleen thuis, dan maar tv kijken, naar niks eigenlijk. Vanavond eten bij onze dochter. Het is goed om de deur uit te gaan.