Eindelijk begint de bestraling
En we waren er nog blij mee ook eind november 2016, het begin van de genezing, 36 keer, afvinklijstje op de tafel en gaan met die banaan. Alleen dat vastgeklikt liggen in dat beroerde masker was even slikken, dat went nooit. Het begin was best rooskleurig. Ik reed zelf heen en weer naar Utrecht, na anderhalve week kwam mijn stem terug, dus zie je wel, het werkt! Vlak voor de kerst ben ik klaar.
Mijn hals begon wel wat rood te worden, maar dat hoort er nu eenmaal bij en straks ben ik genezen. Dat dachten we tenminste. De hals begon toch wel erg pijnlijk te worden, paracetamol erin, diclofenac erbij, pleistertje erop, dat moet helpen. Eerst wel. En toen niet meer. Overal barst de huid open. De pus loopt eruit. Huilend van de pijn in de keuken 'snachts en mijn vrouw die er niks aan kan doen huilt mee. Nog meer pleisters dan, afspraak bij de radiologe, Zalf en verband erop, twee keer per dag verwisselen. Dat geeft enig soelaas.
Fijne feestdagen, ook niet echt, slikken wordt toch wel erg moeilijk en pijn blijft het ook doen. Het duurt drie maanden voordat er een conclusie getrokken kan worden over het resultaat. Voor die tijd is alles van binnen te verbrand om ook maar iets te kunnen beoordelen, maar de stem is terug dus dat zit vast goed. Dat ik, het is inmiddels januari 2017, ongeveer twee uur doe over het naar binnen werken van een glas drinken en eigenlijk alleen nog maar pap en yoghurt kan eten, tsja, dat hoort er ook bij. Geef jezelf de tijd om te herstellen, nog meer pleisters tegen de pijn, dat wordt afkicken straks. Maar inderdaad, het wordt langzaam beter en in maart ben ik voldoende hersteld om weer te gaan werken. De pijn is weg en ik kan weer eten en drinken. Wat zijn we blij, eindelijk weer aan het werk.
Na drie weken gaat de stem toch wat achteruit en binnen een week is het bekeken met werken, stem is weg. Eerst nog krakerig en daarna kan ik alleen nog maar fluisteren. Weer onder het mes voor een biopt. Toch weer kanker, nee, erger. Kan dat, Ja hoor, radio necrose.
Eens kijken hoe het vandaag gaat, tot nu toe wil het wel en eigenlijk moet ik naar de kapper om die baard van twee maanden te laten fatsoeneren, maar wat als ik in die stoel moet niesen of hoesten? Dan moet dat filter van de pleister af en dan schaam ik me kapot. Ik stel het toch nog maar een dagje uit.
Gisteren was het tenminste leuk, mijn kleinzoon van twee (eigenlijk niet echt mijn kleinzoon, maar zo zie ik het lekker toch) maakt het geen bal uit, dat dopje op opa's keel. Met opa kan je spelen.
Mijn hals begon wel wat rood te worden, maar dat hoort er nu eenmaal bij en straks ben ik genezen. Dat dachten we tenminste. De hals begon toch wel erg pijnlijk te worden, paracetamol erin, diclofenac erbij, pleistertje erop, dat moet helpen. Eerst wel. En toen niet meer. Overal barst de huid open. De pus loopt eruit. Huilend van de pijn in de keuken 'snachts en mijn vrouw die er niks aan kan doen huilt mee. Nog meer pleisters dan, afspraak bij de radiologe, Zalf en verband erop, twee keer per dag verwisselen. Dat geeft enig soelaas.
Fijne feestdagen, ook niet echt, slikken wordt toch wel erg moeilijk en pijn blijft het ook doen. Het duurt drie maanden voordat er een conclusie getrokken kan worden over het resultaat. Voor die tijd is alles van binnen te verbrand om ook maar iets te kunnen beoordelen, maar de stem is terug dus dat zit vast goed. Dat ik, het is inmiddels januari 2017, ongeveer twee uur doe over het naar binnen werken van een glas drinken en eigenlijk alleen nog maar pap en yoghurt kan eten, tsja, dat hoort er ook bij. Geef jezelf de tijd om te herstellen, nog meer pleisters tegen de pijn, dat wordt afkicken straks. Maar inderdaad, het wordt langzaam beter en in maart ben ik voldoende hersteld om weer te gaan werken. De pijn is weg en ik kan weer eten en drinken. Wat zijn we blij, eindelijk weer aan het werk.
Na drie weken gaat de stem toch wat achteruit en binnen een week is het bekeken met werken, stem is weg. Eerst nog krakerig en daarna kan ik alleen nog maar fluisteren. Weer onder het mes voor een biopt. Toch weer kanker, nee, erger. Kan dat, Ja hoor, radio necrose.
Eens kijken hoe het vandaag gaat, tot nu toe wil het wel en eigenlijk moet ik naar de kapper om die baard van twee maanden te laten fatsoeneren, maar wat als ik in die stoel moet niesen of hoesten? Dan moet dat filter van de pleister af en dan schaam ik me kapot. Ik stel het toch nog maar een dagje uit.
Gisteren was het tenminste leuk, mijn kleinzoon van twee (eigenlijk niet echt mijn kleinzoon, maar zo zie ik het lekker toch) maakt het geen bal uit, dat dopje op opa's keel. Met opa kan je spelen.
