Een nieuw begin

Zo voelde het niet direct, daar op de IC, constant drukte en je bent al zo daas van de pijnstillers, leuk is anders. Gelukkig mocht ik de volgende ochtend weer naar mijn vertrouwde kamertje en Lucie was er volgens mij ook. Zeker weten doe ik dat niet meer, morfine he, dan neem je dingen niet zo goed meer waar. Ze was er vast wel.
Mega dikke kop van de operatie en natuurlijk die borstspier die ze over mijn sleutelbeen naar de keel hebben getrokken. De oncoloog heeft tegen Lucie gezegd: "dit komt goed". Wat goed betekent is volgens mij dat de kanker weg is en ook de necrose. Daarom moest dat strottenhoofd er ook uit, vanwege de radio necrose (daarin ben ik redelijk uniek volgens een oncoloog, meestal volgt dat een paar jaar na de bestraling en bij mij werkte het direct. Dus was het niet nu gebeurd, dan wel later? Ja, die kans is best groot...Beangstigend niet waar?). Na twee dagen kunnen de drainagenaalden eruit en omdat ik mezelf porties sondevoeding kan toedienen ben ik weer mobiel. Nou ja, mobiel, beetje strompelen door de gang met de paal met vochtzak en pijnstillers.
Diezelfde dag mag ik proberen wat te drinken, ik heb stiekem al een keer mijn speeksel doorgeslikt en dat nam de goede afslag, naar de slokdarm en YES, het slikken lukt. Dan mag ook koffie, lekker dat dat is na drie maanden! Dan mag pudding en kwark. Ik eet me het schompes. Wanneer mag ik warm eten? Nog iets meer dan een week wachten. Alles in een blender en fijngemalen, ziet eruit als babykots, maar lekker dat het is. Na 15 dagen mag ik opnieuw leren praten, met mijn slokdarm. Dag 15 is een zondag maar ze zijn onverbiddelijk, zaterdag mag ik bij de logopediste één keer een geluid maken en zondag pas oefenen. Doe dat nou maar zegt Lucie. Ja lieverd, doe ik, maar heel even kan vast geen kwaad.
Ze heeft het erg zwaar, heen en weer naar mij en naar haar broer die in de palliatieve fase van slokdarmkanker is.
Ze blijft het zeggen tegen mij: "Met of zonder gat in je keel, het maakt mij niet uit, ik hou van je, setje, ja setje.
Het gaat heel goed met het stoma en met mijn gewicht. Morgen mag ik naar huis. En dan krijg ik koorts. Niks naar huis. Shit, diezelfde avond ontstaat er een gaatje van 7 centimeter lengte in mijn keel, schuin omhoog, bloeden als een rund. Als dit thuis was gebeurt, ik moet er niet aan denken. Vier dagen later mag ik alsnog naar huis. Met thuiszorg om dat gat boven het stoma te verzorgen, daar moet lintverband in, twee keer per dag. De eerste dag thuis eten we rauwe andijvie stamppot met spek en een bal gehakt.
Dacht je dat het smaakte? Reken maar van yes! Maar praten gaat niet met dat gaatje, Pleister kan er niet overheen.

I am not weak, I just have been too strong too long.
Dat las ik in een andere blog en dat overkomt die lieverd van mij. Twee jaar tussen hoop en vrees, ziekte en dood. Uiteindelijk grijpt het je bij de keel. Ze heeft mij altijd zo gesteund. Ik moet ophouden met me rot te voelen en er net zo voor haar zijn zoals ze er voor mij is geweest en dat lukt, een beetje, maar niet elke dag. Sorry liefste, ik doe mijn best. Oudejaarsavond. Vishapjes wijn, bier, champagne, toch maar. Vanaf morgen niet meer, in het weekend een glaasje dan, vooruit, vooruit kijken.
Het beste gewenst voor 2018 wat er nog inzit voor iedereen die dit leest, heel veel sterkte, heel veel liefde. Laten we elkaar blijven steunen.