Lucky me!

Ruud de Wild zei het vanmiddag op npo radio 2 "kanker, dat halen ze er wel even uit".  Dat dachten wij ook Lucie en Ik. Daar hebben ze wel een pilletje voor, of anders stralen ze dat wel FF weg. Wisten wij veel.

We wisten niks, helemaal niks. We wisten niet dat onze toekomst, ons heden, ons alles voorgoed zou veranderen. Dat alles wat we van plan waren en voor ons zagen voorgoed was verdwenen. Dat kwam pas later. Veeeeeel later. Alles werd anders.

Kanker heb je samen? Je hoort en leest het vaak, maar het is de grootste onzin die we bedenken. Bullshit, verneukeratief, schone schijn. Kanker heb je alleen. Je partner heeft echt geen kanker, is geen patiënt die alles maar ondergaat. Jij met je kanker knalt dwars door het leven van je liefie heen. Ook je partner staat daarin alleen. Hoe je ook je best doet om alles samen door te maken. Kanker is niet te vergelijken en niet te delen. Dat komt later. Veeeeeel later. 5 jaar later.

Tenminste, dat is onze ervaring.

Natuurlijk voelt dat niet al die tijd zo. Natuurlijk deel je dingen, probeer je er voor elkaar te zijn en gvd natuurlijk lukt dat. En ook helemaal niet. Niet gelijkwaardig, niks, noppes, nada. Patiënt en partner. 

Ik ben echt lucky. Lucie maakt dat gat in mijn keel niks uit, Ook met alle gedoe, hoesten met het doppie eraf, als het slijm in mijn hals zit zegt ze het. Kokken om de troep uit mijn slokdarm te boeren, no problem. Heel veel scheten laten omdat de lucht die je in je slokdarm moet persen om te kunnen praten de helft van de tijd de verkeerde kant op gaat en er via (ruud heeft hem nog!)  de achteruitgang eruit moet, no problem. Soms wel, maar dat ligt eraan, vooral wat we gegeten hebben en of de buren ook buiten zitten.

Hang out there. Zoals we in ons kluppie zeiden: we zijn allemaal "krebsfreundchen", ,,,, heeft Kart bedacht.