Ons cluppie, wij
Yep, we kwamen elkaar hier tegen. In de blogs. Zomaar, ineens. En we gingen verder buiten kanker nl. Eerst via mail, toen via whats app en daarna zelfs live. Elkaar zien, meemaken. Sylvia, Babs, Chicky, Kart en ik.
Er was maar één regel: ER ZIJN GEEN REGELS!!!!! Huilen, schelden, klagen, alles mag, en er was toch een tweede regel: NOOIT HOEF JE SORRY TE ZEGGEN! Niet voor wat je hebt geschreven, gezegd, geapped, gedacht, gevoeld... NOOIT.!
En god, wat hebben we samen gedeeld, wij, kankervriendjes. Tot diep in de nacht af en toe. Als de pijn te erg werd, de depressie te sterk, er was altijd een kankervriendje on line die naar je luisterde, die antwoordde, die er was, nooit waren we echt alleen in onze vertwijfeling!
We zijn nog met zijn drieën, Sylvia en Babs zijn ons voorgegaan. Wij volgen, in onze eigen tijdslijnen. Zo moet het gaan, zo zal het gaan. Maar godverdomme wat doet het pijn.
Die pijn kan ik niet meer aan. Daarom ga ik stoppen als moderator. Ik hoop echt van harte dat iedereen hier op kanker.nl dezelfde bijzondere en speciale en geweldige mensen mag ontmoeten als ik heb mogen meemaken.
Thanxzzzz allemaal. Grtz, John
4 reacties
Dank je voor het delen, John. Ik dacht al dat Barbara overleden was. Ze reageerde in 'mijn begin' vaak op mijn blogs (en ik op de hare). Ik weet nog dat haar arts had gezegd:"u gaat hier niet dood aan, hoor." Wat erg.
Ik heb ook zo'n cluppie van kanker.nl. Bijzondere, speciale, geweldige mensen. Een aantal in de palliatieve fase, net als ik. Ooit zullen we elkaar gaan verliezen. Ik probeer niet te denken aan de pijn. Maar ik kan begrijpen dat je er genoeg van hebt. Het ga je zo lang mogelijk goed, John! Veel liefs XXX
Goh John, lees je bericht nu pas. Heb je heel lang gevolgd en jouw rauwe onomwonden berichtgeving met bewondering tot mij genomen. Ontzag voor de manier waarop jij en je lichtgevende partner met jullie niet overzienbare bak ellende omgaan en tevens voor de manier waarop je op een rake wijze hier woorden aan heb kunnen geven. Dank daarvoor!
Je tekst hierboven voelt een beetje aan als ‘afscheid nemen’. Mensen die vertrekken, uit welke baan, huis, groep dan ook, krijgen meestal een feestje aangeboden. Ook worden er kadootjes uitgereikt. De slingers en ballonnen hebben jullie zelf al vaak opgehangen......Helaas blijft de feestvreugde achterwege.
Vanuit het Antwerpse wens ik jou en Lucie uit de grond van m’n hart heel veel sterkte om het leven, zo prettig als in jullie situatie maar mogelijk is, toch nog te leven. Veel moed en liefs toegewenst!
xxx Okkie
Hee Okkie, dank je. Frie ook. Het is geen punt die er is gezet, slechts een komma.
Dag John,
Bij toeval kwam ik jouw blog tegen Ik was en was en ben niet op zoek naar "ervaring-deskundigen", maar ik ben sinds december 2020 ook bezig om zo'n "deskundige" te worden, tegen wil en dank!
Ik ben gegrepen door je directheid en vooral oprechtheid waarmee je je gevoelens verwoordt. Het helpt mij om te blijven relativeren over wat ook mij is overkomen. In fases ligt ook bij mij het depressie monster klaar om het over te nemen en zijn buit
" binnen te slepen"! Dat zal en mag ook mij niet gebeuren.
We hebben veel parallellen, leeftijd, leefstijl en geliefden (die soms ook de weg dreigen kwijt te raken), dus jouw blog raakt me echt. Misschien heb ik meer geluk dan anderen omdat ik heel snel een volledige laryngectomie heb ondergaan en denk inmiddels te weten hoe mijn toekomst er uitziet. Maar ook ik weet dat niet. Dank voor je blog, het helpt mij....en ik hoop anderen ook. Want het overkomt toch altijd de andere?
Wim