Was dat het dan?
Nou nee. Het gaat verder. Veel geschreven en al een tijd weer niks geschreven en weer (langzaam) aan het werk en een stijgende lijn en dan ligt daar mijn dagboek voor me op tafel. Van toen ik in het AvL lag, dag en tijd genoteerd. En er is veel meer dan ik in mijn blogs heb geschreven. Verdrongen dingen.
Voor wie het echt wil weten wat het doet, hoe het voelt, wat het is, ga ik letterlijk opschrijven wat ik toen geschreven heb. Dat wordt een heel verhaal, bijna een boek.
Daar gaat ie dan, begonnen, twee dagen na de bijna gestikt en geopereerd en de buis in mijn keel operatie:
13 juli 2017, 19.05 uur:
Dat zal wat worden. Dagboek. Soms een lijstje met feitjes, soms meer, vaak minder, we gaan het wel zien.
Lucie en Esmee zijn net weer weg, drie kwartier niet kunnen praten. Dan is het ook goed die drie kwartier.
Voelde met net alleen. Een CT scan die ik niet aankon, een zuster die maar bleef wachten met de medicijnen. Ik ben sowieso erg labiel. Bij de CT scan heb ik zo zitten huilen. Volgens de artsen en verpleging ben ik door het oog van de naald gegaan.Je was bijna dood johnny boy, get used to it! Ik hoop nooit meer zoiets mee te maken. Nu, twee dagen later, buis in mijn keel, sondevoeding in mijn neus, heb ik zin in een stokbrood met ham en een glas melk.
Gaat 'm niet worden. Wat 'm wel gaat worden, geen idee, niet weer twee jaar wachten!
Vanmiddag zelfs gewassen en onder de douche gedaan. Ik heb me er niet tegen verzet. Schaamte. Voelde even schoon.
Nu maar even tv. Mooie etappe in de tour, laatste uur gemist. Tsja, life sucks.
23.18 uur:
Af en toe geslapen en nu weer de realisatie: ik lig hier met een buis in mijn keel. Hoe zal mijn leven er verder uit gaan zien? Leeg? Nooit meer zwemmen, vakantie. Kan dit nog een keer gebeuren? Wel een goed appje van Lucie gekregen. Kan ik positiever zijn? Nah, ff niet.
14 juli 2017, 8.42 uur:
Net wakker, wel af en toe wakker geweest, maar veel geslapen. Meer pijn in mijn keel dan verwacht. Net de pijnstillers pas gehad, dus even wachten hoe het gaat. Ik krijg waarschijnlijk de praatcanule, als dat lukt dan, want ik voel me zo slap als een vaatdoek. Als ik denk aan praten ben ik al buiten adem en straks moet ik de angst CT in. Nu eerst onder de douche. Akke is er en dat geeft een beetje rust. Aan mezelf denken, rust pakken. Ik kan nog steeds niks. Die nachten thuis de laatste tijd. Ik heb al zo lang zuurstof gebrek. Het is een wonder dat dit niet eerder is gebeurt. Was dit thuis begonnen, dan was ik er al niet meer geweest. Nu komt steeds het beeld: "wat blijft er van me over". Er is vast een heleboel spierweefsel afgebroken tijdens het zuurstof tekort. Beter zo dan in mijn hersenen, zoals bij Nouri, 20 jaar, ajax en voorbij, hersens weg. Verschrikkelijk. Daar moet ik van huilen. Van alles kan ik wel huilen en dat zal wel even duren.
12.31 uur
Andere buis gekregen, met spraak, nou ja, fluisterstand. Tot half twaalf geslapen. De kamer stinkt. Ik ruik het niet, ik proef het. Als het slijm was hielp de antibiotica. Is het dus niet. Alles wijst m.i. op radio necrose. En dat betekent einde verhaal strottenhoofd. Leven met een buis, als ik dat wil. Alternatief, redelijk rigoreus: Slaap zacht!
Niet aan denken nog, jazeker, wel aan denken. Voorlichting krijg ik nog, Lucie ook. Kan zij er mee leven? Ze wil zo graag haar maatje terug. Kan dat nog wel? Ik ben weer lost. Kei kapot. Vanmiddag familiegesprek en maatschappelijk werk. Depressief wil je er niet bij hebben, is toch al begonnen.
Voor wie het echt wil weten wat het doet, hoe het voelt, wat het is, ga ik letterlijk opschrijven wat ik toen geschreven heb. Dat wordt een heel verhaal, bijna een boek.
Daar gaat ie dan, begonnen, twee dagen na de bijna gestikt en geopereerd en de buis in mijn keel operatie:
13 juli 2017, 19.05 uur:
Dat zal wat worden. Dagboek. Soms een lijstje met feitjes, soms meer, vaak minder, we gaan het wel zien.
Lucie en Esmee zijn net weer weg, drie kwartier niet kunnen praten. Dan is het ook goed die drie kwartier.
Voelde met net alleen. Een CT scan die ik niet aankon, een zuster die maar bleef wachten met de medicijnen. Ik ben sowieso erg labiel. Bij de CT scan heb ik zo zitten huilen. Volgens de artsen en verpleging ben ik door het oog van de naald gegaan.Je was bijna dood johnny boy, get used to it! Ik hoop nooit meer zoiets mee te maken. Nu, twee dagen later, buis in mijn keel, sondevoeding in mijn neus, heb ik zin in een stokbrood met ham en een glas melk.
Gaat 'm niet worden. Wat 'm wel gaat worden, geen idee, niet weer twee jaar wachten!
Vanmiddag zelfs gewassen en onder de douche gedaan. Ik heb me er niet tegen verzet. Schaamte. Voelde even schoon.
Nu maar even tv. Mooie etappe in de tour, laatste uur gemist. Tsja, life sucks.
23.18 uur:
Af en toe geslapen en nu weer de realisatie: ik lig hier met een buis in mijn keel. Hoe zal mijn leven er verder uit gaan zien? Leeg? Nooit meer zwemmen, vakantie. Kan dit nog een keer gebeuren? Wel een goed appje van Lucie gekregen. Kan ik positiever zijn? Nah, ff niet.
14 juli 2017, 8.42 uur:
Net wakker, wel af en toe wakker geweest, maar veel geslapen. Meer pijn in mijn keel dan verwacht. Net de pijnstillers pas gehad, dus even wachten hoe het gaat. Ik krijg waarschijnlijk de praatcanule, als dat lukt dan, want ik voel me zo slap als een vaatdoek. Als ik denk aan praten ben ik al buiten adem en straks moet ik de angst CT in. Nu eerst onder de douche. Akke is er en dat geeft een beetje rust. Aan mezelf denken, rust pakken. Ik kan nog steeds niks. Die nachten thuis de laatste tijd. Ik heb al zo lang zuurstof gebrek. Het is een wonder dat dit niet eerder is gebeurt. Was dit thuis begonnen, dan was ik er al niet meer geweest. Nu komt steeds het beeld: "wat blijft er van me over". Er is vast een heleboel spierweefsel afgebroken tijdens het zuurstof tekort. Beter zo dan in mijn hersenen, zoals bij Nouri, 20 jaar, ajax en voorbij, hersens weg. Verschrikkelijk. Daar moet ik van huilen. Van alles kan ik wel huilen en dat zal wel even duren.
12.31 uur
Andere buis gekregen, met spraak, nou ja, fluisterstand. Tot half twaalf geslapen. De kamer stinkt. Ik ruik het niet, ik proef het. Als het slijm was hielp de antibiotica. Is het dus niet. Alles wijst m.i. op radio necrose. En dat betekent einde verhaal strottenhoofd. Leven met een buis, als ik dat wil. Alternatief, redelijk rigoreus: Slaap zacht!
Niet aan denken nog, jazeker, wel aan denken. Voorlichting krijg ik nog, Lucie ook. Kan zij er mee leven? Ze wil zo graag haar maatje terug. Kan dat nog wel? Ik ben weer lost. Kei kapot. Vanmiddag familiegesprek en maatschappelijk werk. Depressief wil je er niet bij hebben, is toch al begonnen.
1 reactie