What the fuck?

Juist, what the fuck doe ik hier? Dat vroeg ik me toen altijd af als ik buiten de deur was, maar al helemaal op de bijeenkomst van lotgenoten. Allemaal mensen met net zo'n doppie als ik heb, met partner. Wist ik veel, ik was alleen gekomen. Ik wilde onderweg steeds omdraaien en terug naar huis rijden. Toch doorgezet. En daar zat ik dan.
Ik ben beslist geen twintig meer en ik heb helemaal niks tegen oudere mensen, maar er waren twee mannen van ongeveer mijn leeftijd. De rest was echt véél ouder.(wat maar bewijst dat je best zonder strottenhoofd kan leven). Ik ben van de generatie punk en van Metallica, Rammstein. Hier draaiden ze worstjes op mijn borstjes en zo en won ik bij de loterij een cd van Andre Rieu of all people (die ik gelijk doorschoof naar de man die naast me zat, hij was er blij mee :-))
We hadden een lunch, doodse stilte, want wij kunnen tijdens en vlak na het eten niet praten, je hebt maar één slokdarm he, die kan niet multitasken, die heeft sowieso een hekel aan die extra taak die er bij is gekomen, alsof hij constant protesteert tegen dat gepraat.
Er was een deskundige, zonder doppie, die een toespraak hield. Ze zat bij mij aan tafel tijdens de lunch. Ik vertelde later dat ik best depressief was. Ze zei: ik ken mensen waarbij het twee jaar duurde voordat ze weer een beetje van zichzelf konden houden na de operatie. Die zat! Lekker positief, vrolijker werd ik er niet van. Ik was blij toen het afgelopen was. (Gek genoeg baalde ik best wel dat we vanwege een dubbele afspraak niet op de bijeenkomst van december konden zijn, gek he?)
Eind oktober een afspraak bij de arbo, ik loop al een jaar in de ziektewet. Het is dezelfde als in maart, toen maakten we nog afspraken om gewoon weer aan het werk te gaan, toen was ik nog genezen. Nu is hij er el snel achter dat de wondgenezing bij mij door de bestraling wel wat langer duurt, eind januari terugkomen. Dus nog 3 maanden thuis zitten met te weinig energie om ook maar iets te doen, geen prettig vooruitzicht. Dat vind Lucie ook, even eruit zegt ze, even naar Duitsland, Boppard dan maar (ons vaste pension in Stadtprozelten is aan het verbouwen en dus gesloten).
Ik ging altijd heel graag naar Duitsland, Main, Moezel, Rijn, maar deze keer zag ik er tegenop als een berg. Die heb ik dus beklommen, die berg, want het was leuk en nodig. De reacties op mijn doppie en mijn rare stem vielen helemaal mee. Lekker uit gegeten, 's middags een biertje en een wijntje (of twee) in een al snel vertrouwd café, rondvaartje met de boot,het doet ons alletwee goed. Alleen het terrasje kwam er niet van, te koud.

Er is iets met die boertoeter van mij. Als die vervangen moet worden dan. De eerste keer door een mij volslagen onbekende, maar uiterst vriendelijk oncoloog, de tweede keer door de oncoloog die mij in het UMCU gewoon een week liet wachten op een simpele verwijsbrief,werkt dus nu bij het AvL. (Kennen wij elkaar dokter? Euh,,,, ja ja ik weet het weer, nou ik was het niet vergeten hoor) en gisteren door de oncoloog die in juli mijn leven heeft gered met die noodoperatie. Allen voor het vervangen van mijn spraakprothese even naar het ziekenhuis gekomen. In twee minuten gepiept.Op de muur hangt een lijst van namen en wanneer hun prothese is vervangen. Half juli, vrouw, 28 jaar, twee keer in twee dagen. Ik heb haar gezien en gevraagd. Kanker zei ze, net als jij, wat een klote ziekte, wat een onrecht.....

2 reacties