Deze blog moet je eigenlijk niet lezen

Nee, want vandaag is deze blog eigenlijk alleen maar voor mijzelf. Privé. We praten er niet zo over. En dat is maar goed ook.

Het gaat over prostaatkanker. 
"O, dat valt wel mee." 
"Het is uitgezaaid, het zit ook in mijn rug." 
"O, echt? En heb je pijn?" 
"Nee, ik heb geen pijn."
"Gelukkig maar. Dan valt het toch nog mee."

Van kanker kun je genezen, maar je kunt er ook aan overlijden. Maar van uitgezaaide prostaatkanker kun je niet genezen. Dus ga ik er eens aan onderdoor.
En een gedachte dat ik misschien wel eerder aan iets anders dood ga, brengt geen troost. Want ik wil zo lang mogelijk leven. Dus ik wil helemaal niet eerder gaan.

Ik heb het dus niet over genezen, ook al zijn er mensen om mij heen die op genezing hopen. Er zijn ook lieve vrienden die me in een wonder willen doen geloven. Dat is lief, want ze willen me niet verliezen aan de dood. 
Ze willen dat ik blijf, hier, en ja, dat wil ik ook.

Voorlopig ben ik er nog. Voorlopig wel.
Ik dacht vanmorgen aan de dood. Het was maar even. Het kwam zomaar voorbij. De dood. Ik moest er even stil aan denken. Het leven is kort. Dat beseffen we wel denk ik. En we zeggen ook tegen elkaar dat het leven kort is, nietwaar? Maar als de dood nabij komt, als we de dood al rond zien lopen, dan praten we toch alleen maar over leven. 
En dat is vast prima. Praten over leven. Dat helpt denk ik. Dat helpt om langer hier te blijven leven. 
Ik maak een blog. Een blog om de dood nog van me weg te schrijven.

Heel even dacht ik aan de dood, maar nu weer aan het leven.

De zon schijnt buiten.