Testosteron

Lente, de natuur druipt van de testosteron.

Wat wordt het lekker weer vandaag. Heerlijk ochtendzonnetje. Toen het vanochtend vroeg nog moest gaan schemeren, vond de wekker al dat het tijd was om mij uit bed te rinkelen. Eerst goed ontbijten en dan op de fiets naar de uiterwaarden van de Rijn. En de verrekijker natuurlijk mee. Tegenwind. Maar achter de rivierdijk ontvouwt zich een prachtig landschap. De rivier, die traag door oneindig laagland gaat. U kent het wel. De dijken, één aan deze kant en één aan de overkant, verder kun je niet kijken. De onverharde paden in de uiterwaarden zijn omzoomd door rijen kortgeleden geknotte wilgen. Het pad is nog een beetje modderig. Het rivierwater zakt de laatste tijd weer. Twee fazantenhanen draaien uitdagend om elkaar heen. Dan, 200 meter voorbij de beverburcht, nader ik een flinke uitham van de rivier. Ondiep, daar verzamelen zich allerlei watervogels. En steltlopers, een paar tureluurs, de eerste grutto's etc etc. Ganzen ook natuurlijk. 
En daartussen een paartje pijlstaarten. Die had ik nooit eerder gezien. Wat een heerlijke schoonheid. De man dan hè. Ja, want bij de vogeltjes zijn de mannen het mooist.

Bij ons mensen zijn de vrouwen het mooist. Tenminste, dat viel me altijd op. In de tijd dat ik nog overdadig van testosteron voorzien was. Nu, in mijn post-testosteron periode, heb ik minder oog voor vrouwelijk schoon. Ik heb rust.

Maar de vogeltjes blijven me trekken. En vandaag dan met name die pijlstaarteenden. Op een gegeven moment werd ik verrast door vier van die pijlstaarten die over de plas aan kwamen vliegen. Ik had mijn verrekijker paraat en probeerde ze snel in het vizier te krijgen. Eén vrouwtje voorop en drie mannen erachteraan. Een baltsvlucht. Scherend boven het water als stille straaljagers in formatie. Verderop gingen er nog vier. Wat een feest, nooit eerder gezien. Ik zag in gedachten dat die formatie straaljagerpijlstaarteenden een driekleur van strepen testosterongas achter zich lieten branden. Strepen tegen een blauwe hemel. Na verschillende achtjes gevlogen te hebben landden de pijlstaarten weer vredig in de plas. Ze waren uit mijn gezichtsveld.
Het mooie testosteronschouwspel van de pijlstaarteenden was voorbij.

En mijn testosteron is trouwens ook voorbij. Voorbij. Voorgoed. 
Geen testosteron meer. Wel opvliegers. Hele hoge opvliegers.

(De foto's heb ik niet zelf genomen. Maar de foto's laten wel zien hoe mooi pijlstaarteenden zijn.)