PSA onmeetbaar laag!

Dat is wat we willen. Dat die PSA onder de 0,10 zakt, maar daar dan ook blijft, jaren en jaren.

Eerder schreef ik al over de mentale klap die ik in februari jl. kreeg. De uroloog vertelde ons de diagnose: gemetastaseerde prostaatkanker. Dat kwam binnen. Ik dacht dat alles wel bijna voorbij was. Wat moest ik nog? Ik hoef geen nieuwe schoenen meer, misschien herken je het. Het is zo velen van ons overkomen. Ik kon, in de tijd die ik nog had, mijn geld beter opzij leggen voor mijn partner, voor als ik er niet meer zou zijn.

De ingezette behandeling is hormoontherapie. Zowel Pamorelin injecties, twee keer per jaar, als Apalutamide pillen. Iedere 3 maanden naar de uroloog, iedere drie maanden naar de oncoloog. En vooraf steeds bloedprikken. PSA, hb, kreatinine et cetera. En dan hopen dat de PSA gaat zakken. En dat deed hij. Hoopgevend. Ik houd het netjes bij, al die uitslagen, op Excel. Op 13 juli 0,28. Op 1 september 0,14. Ja, dat is al heel mooi. Op 20 oktober weer naar het lab. Ik sta dan om kwart over zes op, lekker vroeg. Ontbijtje. En ik ben 's ochtends altijd de eerste bij wie bloed wordt afgenomen, half acht. En dan is het wachten op de uitslag. Ik had een belafspraak met de uroloog op vrijdag de 27e oktober.

Die belafspraken zijn er eigelijk pas sinds de coronatijd gekomen. Daarvoor, en dat weet ik omdat ik toen nog zelf in het ziekenhuis werkte, was het contact altijd gewoon in het ziekenhuis. Wachten op het bankje of houten stoel, met al die min of meer gespannen patiënten om je heen. Tegenwoordig stelt de arts al na een paar polikliniekbezoeken voor om de informatie voortaan te delen via de telefoon. De belafspraak.

Toen hij de 27e halverwege de ochtend belde kwam hij, na de begroeting, meteen met de goede boodschap: de PSA was onder de 0,10 gezakt. Alle andere bepaalde bloedwaarden waren ook goed. Een mooi moment. Voor mij, maar voor die uroloog ook lijkt me.

Als je regelmatig een slecht bericht over moet brengen is het toch ook wel eens fijn om iemand blij te maken, nietwaar? En dat was ik, blij. De PSA onmeetbaar laag. Het contact zou, in verband met het bereiken van de onmeetbaar lage PSA iets aangepast worden. Voortaan hoefde ik maar 2 of 3 keer per jaar bloed af te laten nemen. Met belafspraak erna natuurlijk.

Ik zie het me schrijven "voortaan". Alsof het altijd zo zal blijven. Nou, voorlopig doe ik net of dat die PSA voortaan onmeetbaar laag blijft. Een fase in mijn prostaatkankerbestaan. Ik ga weer voor de lange termijn.

Voor mijn gevoel is de acute fase achter de rug. Mijn ziekte is op de 27e oktober chronisch geworden.

Nieuwe schoenen dus!

En, en dat is ook wel heerlijk, nieuwe banden voor mijn racefiets. En die nieuwe banden ga ik helemaal oprijden. En daarna nog een nieuwe set banden. En daarna.....