De taboes; houden we (te?)veel voor onszelf?

Ik worstel er al langer mee. Zal ik erover schrijven of niet? De taboes die je tegenkomt als je kanker hebt. Bijvoorbeeld als je prostaatkanker hebt.

Ik worstel er al langer mee. Natuurlijk, zo gaat dat bij een taboe. Houdt ik mijn sores voor mijzelf of deel ik het met anderen? En waarom zou ik dat doen? Of waarom juist niet?
Het is een bijzonder onderwerp.

Onlangs nog vroeg een collega van me, van de (urologie) ziekenhuisafdeling waar ik werkte, hoe het met me gaat. "Goed, wel bijwerkingen. Maar ik geniet van veel dingen." "Opvliegers?" vraagt ze. "Ja." zeg ik, en denk daarbij dat zij ook wel weet dat een hormoonkuur nog wel wat meer sores met zich mee brengt dan alleen opvliegers. 
Zo gaat dat vaak. Die opvliegers vallen in de dagelijkse omgang het meeste op en worden dan ook het eerste genoemd. Of je noemt de opvliegers als bijwerking en de rest van het rijtje wil je niet iedere keer oplepelen want dat kan nogal confronterend zijn. Zowel voor mijzelf als voor de gesprekspartner. Dus ik houd het maar bij opvliegers.

Een droge huid is ook een bijwerking die in mijn rijtje bijwerkingen voorkomt. In mijn volledige rijtje. Dus er wordt regelmatig gesmeerd met zalfjes. Cetomacrogol, Lanette met vaseline. Het helpt gelukkig. Problemen met de huid werden bij aanvang van de therapie al verwacht. Dus ik had al een tube cetomacrogolcreme paraat staan. 
Maar slijmvliezen worden ook droger, steeds droger. Dat verwacht je misschien niet in eerste instantie, maar het is niet anders. En het kan heel lastig zijn. Slijmvliezen, mond dus, maar ook neus en keel. En het mannelijk geslachtsorgaan, dat uitsluitend nog dienst doet voor het ledigen van de blaas, is natuurlijk ten dele bedekt met slijmvlies. Nou, als dat uitdroogt en er wordt niet tijdig zalvende actie ondernomen dan zijn de rapen gaar. Dus daar sprak ik later met mijn ervaren uroloog over. Het was helemaal nieuw voor hem. Hij had die klachten nog van niet eerder van patiënten gehoord. Nu kan ik me niet voorstellen dat ik de enige of eetste ben die daar last van heeft, dus ik denk dat ieder slachtoffer van een geïrriteerd eikeltje ook wel tijdig zonder tussenkomst van een uroloog een oplossing vindt.

Praten over sex is een andere. De sex is weg. Vervlogen. En niet alleen de sex, ook de behoefte daaraan verdwijnt na enige tijd als sneeuw voor de zon.
Daar wordt niet veel over gepraat, het is dan ook een taboe. En wat dat betekent voor de partner van de patiënt, die wordt behandeld met hormoontherapie, is een nog groter taboe. Want bij die partner is de behoefte aan sex niet verdwenen als sneeuw voor de zon. Dus voor wie is die hormoontherapie nu het ergste?
We hebben op 4 februari, wereldkankerdag, wel mooie lintjes op het revers met de tekst: "Kanker draag je niet alleen". 
Dat dan weer wel.