3 maanden
Gister was het precies drie maanden geleden dat je je laatste adem in mijn armen uitblies. Drie maanden, 13 weken ben je niet meer bij ons. Dat is 2 weken langer dan je ziek geweest bent, althans nadat we de diagnose kregen, 11 weken later was je er niet meer. En ik weet niet of het al drie maanden is of nog maar drie maanden. Het voelt als een eeuwigheid dat ik je nu moet missen, in ons samen zijn zijn we nooit langer dan een week zonder elkaar geweest, en dan wist je dat we elkaar daarna weer zouden zien. Nu weet ik dat dat nooit meer gaat gebeuren en tegelijk, nooit is echt heel erg lang en niet te overzien. Sterker nog, mijn gevoel kan dit ook niet bevatten. Ik weet wel dat hij niet meer terug komt maar tegelijkertijd zou er geen vezel in mijn lijf ook maar een seconde raar opkijken als hij zo binnen komt lopen. Nog steeds voelt het feit dat dat nooit meer gaat gebeuren absurd en iets wat niet waar kan zijn.
Wat steeds erger wordt is mijn verlangen terug naar hem, ik snack naar het horen van zijn stem, het voelen van zijn lijf, zijn warmte, zijn lach, zijn ogen, met hem kunnen praten.... ik snack naar hem in zijn gezonde lijf. De foto's en filmpjes die er zijn fijn en tegelijk een marteling om naar te kijken en toch doe ik dat telkens weer. Heimwee in de ergste vorm.
Vanmiddag vertelde ik dit aan een vriendin die terecht opmerkte dat ik slechte dagen heb. En daar begon meteen het ongemakkelijke, want iedereen wil het graag oplossen, vriendin vroeg dat ook. Dat ze het zo moeilijk vindt, dat ze niet weet wat ze voor mij kan doen om het dragelijker te maken, beter te hanteren.En natuurlijk weet ze dat niet, ik weet het zelf ook niet, wist iemand het maar. Het is niet op te lossen, dat is juist de hele kern, de enige oplossing zou zijn als hij weer levend (en gezond) zou zijn, weer terug bij ons waar hij hoort. De toekomst weer voor ons zoals dat zou moeten zijn, wij samen. En dat gebeurd niet, nooit meer. Het enige wat hopelijk gaat helpen is tijd.....tijd waarin ik ga leren hiermee om te gaan. En tijd.....drie maanden dat is ook nog maar heel erg kort.....
En ik merk dat ik er dus steeds vaker voor ga kiezen om deze gevoelens, de echte rauwe rouw, niet meer te delen met mensen die het gelukkig niet snappen, die happy samen zijn of happy single, in iedergeval op liefdes gebied happy zijn. Op de vraag hoe gaat het, is het antwoord, het wisselt en het gaat met ups en downs, voorlopig meer dan genoeg. Dat is voor beide partijen te hanteren en eigenlijk dekt het ook de lading wel. Want het wisselt echt, per minuut, per uur, per dag, en ook dat wisselt. Maar dat is dan misschien weer to much information.
12 reacties
Wat is het ongelooflijk snel gegaan van diagnose tot …het afscheid nemen. De tijd is voor ieder een ander begrip, voor rouw bestaat er geen script of tijd, ieder beleefd het op zijn of haar eigen manier. Hoop dat je hier ook wat partners leert kennen die jou gevoel herkennen en waar je je gehoord voelt.
Dank voor de lieve woorden. “De tijd zal het leren” is een erg waar gezegde.
Lieve Katja,
Wat een verdrietig en schrijnend blog om te lezen, maar wat goed dat je dat hebt gedaan. Ik kan me zo goed voorstellen dat het moeilijk is, wordt, om je gevoelens te delen met je omgeving die je eigenlijk willen helpen maar door ongemak of het niet weten wat te zeggen je juist een vervelend gevoel bezorgen. Het gaat net als bij de reacties naar mensen die kanker hebben, goedbedoeld maar niet altijd even fijngevoelig. En mensen willen graag iets 'oplossen', je beter laten voelen. En net wat je zegt, het enige wat je wil dat ze doen is je man terug brengen en dat kan niet. En kan me voorstellen dat omdat het ziekteproces maar zo kort was het nog heftiger is dan wanneer je samen langzaam naar het einde toe kan gaan. Daarmee bagataliseer ik natuurlijk absoluut de rouw niet van mensen bij wie dit proces langer heeft geduurd. Het enige lichtpuntje van hoop is dat, hoewel met al je rauwe pijn nu dat nog ondenkbaar is , al dit pijnlijke verdriet zachter gaat worden, beter te verdragen. Maar dat heeft tijd nodig, dit proces kun je niet versnellen. Toen mijn eerste man kwam te overlijden in 2007 en ik met 3 kinderen achterbleef ( daarom trof jouw blog mij zo in het hart ) hadden al jouw zinnen die van mij kunnen zijn. Het voelde voor mij ondenkbaar dat ik hem nooit meer zou kunnen vasthouden, ruiken, met hem over onze kinderen zou kunnen praten, toekomstplannen samen kunnen maken. De zin die ik ooit las , rouw is de andere kant van de medaille van de liefde, het heftige gevoel de liefde die je nog voelt maar niet meer kwijt kunt, voelde voor mij zo waar.
Ik hoop dat jullie als gezin steun bij elkaar kunnen vinden, dat helpt zoveel. Heel, heel veel moed en sterkte toegewenst en ik hoop dat je hier een uitlaatklep kunt vinden.
Warme groet, Ingrid
Hoi Ingrid, dank je voor je lieve woorden. Wat erg om te lezen dat je naast dat jij en je kinderen afscheid hebben moeten nemen van je eerste man, dat je nu zelf kanker hebt en dat jij en je kinderen dit nog een keer mee moeten maken.
en het is waar, rouw is absoluut de pijn die je betaald voor liefde. Ik had veel liefde….dus tja.
Ik neem het niemand ook kwalijk hoor, zoals ik eerder schreef, ik ben jaloers dat ik niet bij de niet begrijpende groep hoor.
lieve groet, Katja
Net na het overlijden van onze dochter zei een buurvrouw tegen mij tijd is je beste vriend. Ik heb zo vaak gedacht aan deze woorden en ook vaak gedacht hoe kom ik die tijd door. Ik ben nu zeven jaar verder en ze had gelijk. Na verloop van tijd wordt het dragelijker. Ik zeg vaak het wandelt altijd met me mee, tegenwoordig vaak rustig en soms heftig.
Ik wens je heel veel sterkte met dit grote en oneerlijke verlies!!!! Geef toe aan je gevoelens, heb verdriet, huil en alles wat daar bij komt.
Lieve groeten van Lia
Wat erg dat je een kind hebt verloren. Ik hoor het ook van kennissen die helaas door ervaring wel weten wat verlies met je doet, dat tijd de rauwe randjes van de pijn helpt te verzachten. Dat het nooit weg gaat, dat het altijd bij je blijft, dat geloof ik zeker en ik zou ook niet anders willen.
maar een fast forward knop zou best welkom zijn momenteel.
Het leven is niet altijd eerlijk, de dood nog minder.
Wat is 11 weken nou om je voor te bereiden op een onmogelijk afscheid. Een kort ziekbed is misschien nog wel het meest rauwst van alle manieren om je geliefde kwijt te raken. Hier vragen we niet hoe het met je gaat, hier proberen we je probleem niet op te lossen, want jouw probleem, dat hij er niet meer is, is niet op te lossen.
Het is goed dat je hier schrijft, wij luisteren, op elk uur van de dag en nacht. En ook al kunnen en weten we vaak niets te zeggen, we horen je wel.
Precies, niemand kan het oplossen, en begrijp me niet verkeerd hoor, ik waardeer de pogingen echt . Ik schreef ergens al eerder, ik ben gewoon stikjaloers dat ik niet aan de kant sta van de niet begrijpende groep……
Net zoals ik, als partner van, waarschijnlijk (ik weet dat wel zeker) nooit heb kunnen weten hoe het echt voor Martijn is geweest om kanker te hebben.
Kanker hebben is moeilijk. Het gaat namelijk nooit meer uit je gedachten, hoe goed je je ook voelt. Altijd die zeurende gedachte op de achtergrond. Nooit meer onbevangen. En de ene kanker is de andere niet. Sommigen zijn direct vol aan de beurt met behandelingen in de hoop dat het curatief is. En anderen, daarvan is meteen al duidelijk dat genezen geen optie meer is. Ik ga dood aan deze kanker. Dat weet ik. Het hangt als een zwaard boven mij. In theorie weet ik wat gaat komen, de praktijk ken ik wat ik heb ondergaan. Het maakt mij bang wat gaat komen.
Het is zwaar, maar niet zo zwaar als voor mijn vrouw. Zij heeft verdriet om mij, om haarzelf om wat gaat komen en uiteindelijk als ik er niet meer ben, opnieuw vanwege het gemis.
Lieve Katja,
Ik kan mij heel goed indenken dat jij ook liever "aan die andere kant" wilt staan. Wij hebben het al zo moeilijk om te begrijpen wat er allemaal gebeurd is en als je dan ook nog goed bedoelde opmerkingen als "Je moet maar daargaan, hè" te horen krijgt dan weet je het helemaal niet meer.
Ook ik vraag mij langzaam af of ik wel wist en weet wat de kanker met Marion gedaan heeft. Zij was daar nooit zo open in en langzaam begin ik in te zien dat dit voor haar niet aangenaam was. Ik heb haar ermee zien worstelen. Zij wilde er gewoon met mij niet over praten. En dat gaf en geeft mij veel verdriet. Ook al wetende dat ik haar niet helpen kon, dan de laatste periode er alleen maar voor haar te zijn.
Mijn eerdere reactie gisteren op jouw blog 3 maanden teruglezend gisteren doet mij besluiten deze te wijzigen. Dat staat toch vol met domme fouten. Ik heb dit steeds vaker,dat ik anders reageer of schrijf dan dat ik bedoel/denk en dan ook nog de fout inga.
Lieve Katja,
Allereerst wens ik je heel veel sterkte met alles. Dat kun je nu wel gebruiken. Ik schaam mij een beetje dat ik nu pas zie dat jouw echtgenoot eind juli is overleden. Maar bij mij is het ook nog allemaal zo vers of jong dat ik flinke happen uit mijn geheugen en dagen heb. Ik hoop van harte dat jullie steun en troost aan elkaar zullen hebben de komende tijd. Mijn grote steun zijn mijn volgers hier die regelmatig mijn blog lezen. En vooral de lieve reacties hierop. Ik ga je volgen.
Lieve en warme groet, Hans
Mijn vader zei eens: Hoe dieper de liefde, hoe dieper het verdriet. en hij zei: als je een huisdier neemt en hecht er aan, heb je ook op een dag het pijnlijke afscheid, als je geen huisdier neemt heb je nooit het verdriet van een afscheid, maar heb je ook de liefde niet gekend.
Goed dat je erover schrijft, het is een soort uitlaatklep.
Sterkte.
Gerhard