Gevulde knuffelkeitjes

In een eerdere blog vertelde ik dat ik knuffelkeitjes had gekocht, 5 stuks. Voor de kinderen elk eentje, voor Martijn zijn ouders en voor mezelf.

Ik hikte aan tegen het vullen, de confrontatie met dat wat over is van mijn allerliefste knappe Martijn.  Vanmiddag voelde ik dat ik het kon. 
En tot mijn verbazing, dat waar ik bang voor was, bleef uit. Ik dacht dat ik bij dit karwei ontzettend emotioneel zou zijn. Tranen die ik volledig zou kunnen begrijpen maar niks. Geen spatje. Terwijl ik gister bij het verven van mijn haar zo verdrietig was omdat Martijn niks zou zien van het resultaat, waar ik hem normaliter ook op moest attenderen dat ik mijn haar geverfd had want het viel hem vaak niet op😊 

ik blijf me verbazen over hoe emoties werken, krijg er nog steeds geen vat op, waarom ik soms ogenschijnlijk uit het niets heel erg verdrietig kan zijn en waarom dat een andere keer uitblijft terwijl ik dan denk ,”dit was toch echt wel een moment waar ik emotioneel om had mogen zijn.”

Hoe dan ook, ik vond het vooral heel spannend en was als de dood dat ik zou knoeien. De knuffelkeitjes zijn gevuld, de afdichtlijm moet nog drogen en dan kan ik altijd een beetje van Martijn met me meenemen. Dat is het idee, maar eerlijk, de as is niet Martijn. Gevoelsmatig zit hij niet in de urn, hij zit diep in mij verankerd, elke seconde, daar heb ik die knuffelkei helemaal niet voor nodig.

Net zoals in het liedje (zie link)