Herbeleven
Tot begin januari was Martijn altijd de gezonde Martijn als ik aan hem dacht. De sportieve, actieve en gezond uitziende mooie vent met een gezonde kleur en haar en een lach op zijn gezicht. En daar was ik blij om dat het beeld dat wat de kanker en de behandeling met zijn lijf had gedaan niet op mijn netvlies zijn blijven hangen. Dat was niet hoe hij was en zeker niet hoe hij wilde dat er aan hem gedacht werd.
Helaas merk ik dat sinds 1,5 week dat beeld steeds vaker naar boven komt. Dat ik steeds vaker met name het laatste weekend samen herbeleef en de week van de crematie. En ik merk dat ik nu steeds vaker denk aan wat ik anders had willen doen. En ik blijf mezelf vertellen dat dat geen zin heeft, dat we in het tijdsbestek wat we hadden (en dat was kort, 11 weken ziek, maandag 23:17 overleden en vrijdag al de crematie) hem een fantastisch afscheid hebben gegeven, waar hij samen met mij op de zaterdag voor zijn overlijden nog grotendeels meegedacht aan het draaiboek en in grote lijnen dus wist hoe het zou gaan. We konden het mentaal niet opbrengen om dat eerder te doen, wel telkens aan begonnen maar dan werden we zo verdrietig dat we maar weer stopten. Tot het weekend dat hij aan gaf dat het klaar was en hij niet meer verder kon en wilde, toen moesten we wel en bleken we ook op het gebied van afscheid nemen samen goede beslissingen te nemen.
Dat spijt hebben van dingen of dat had ik anders willen doen, het heeft geen nut en ik baal van die gedachtes. Ik baal van het beeld dat door mijn hoofd blijft spoken van de schim van wat over was van mijn gezonde vent. En ik kan alleen maar hopen dat dat beeld weer gaat verdwijnen. Tenslotte zijn er 28 mooie gezonde jaren om op terug te kijken die moeten deze klote 11 weken toch kunnen overschaduwen.
4 reacties
Heel verdrietig dat je gezonde man zo ziek werd en zo snel is overleden. Hij was niet meer de man die hij is geweest. Heel moeilijk om je man zo ziek te zien.
Je hebt het beeld voor ogen van de gezonde jaren en hoe je man toen was. Het zieke beeld komt er nu telkens voor al wil je hem blijven zien zoals hij was.
Alle gevoelens en beelden mogen er zijn in deze periode na het overlijden. Je kunt gevoelens niet dwingen er niet te zijn. De herbelevingen doemen nu op. Accepteer ze. Wees er niet bang voor.
Er komt een moment dat ze er minder zullen zijn en het dierbare beeld weer naar boven komt.
Het is zo kort geleden. Het staat nog zo vers in je geheugen en op je netvlies.
Je hebt alles gedaan wat mogelijk is als partner om beslissingen rond het afscheid samen zo goed mogelijk te maken.
Goed dat je je verhaal hier met ons deelt.
🥰🥰
Goed van je, dat je je gevoel beschrijft, het rouwen gaat in golven, tenminste, zo merk ik het zelf. Je gedachte aan de mooie sterke gezonde man die hij was, en nu de gedachte aan de zieke man die hij werd, het doet pijn. Je herbeleeft de ziekte, hoe het opeens zo snel, te snel, gegaan is. Hoe kon dit zo snel gaan! Had je het anders moeten doen? Heb je ergens spijt van zoals het afscheid gegaan is?
In het laatste weekend, toen hij aangaf dat het niet meer ging, hij wist dat hij niet meer beter zou worden en jullie los moest laten, hebben jullie samen het afscheid besproken. Het is goed, jullie hebben het samen besproken, hou je daar aan vast. Het is gegaan zoals jullie het wilden. Heb geen spijt, het is goed gegaan!
Die herbeleving van het verdrietigste en heftigste deel van jullie leven is heel naar en dat wil je allemaal niet. Het is ook verschrikkelijk om je geliefde zo ziek te zien en van een gezond uitziende man die een paar weken eerder de marathon liep, nu te zien wegkwijnen, ook in een paar weken. Het doet pijn.
Ik hoop , dat het beeld van nu een beetje wegebt, om maar in termen van de golfbeweging te blijven. En dat het beeld van hoe hij echt was, weer op je netvlies en in je gedachten verschijnt.
Warme knuffels,
Gerdien
🥰🥰