Het voor en na leven

ik schreef dit in een reactie op een blog van iemand anders en dat zette me weer aan het denken….. 

Voor en na…. Dat is wat het is. En geld natuurlijk voor heel veel gebeurtenissen in je leven. Er zijn mooie dingen dan is de overgang van het “NA” fijn…. 

Maar de NA na kanker is iets zo ingrijpends…..ik ben dus inmiddels helaas nabestaande. Maar we hebben 5 maanden mogen denken dat we het leven weer op konden pakken na kanker. En in die 5 maanden ook gezien dat mijn lief (“ de ex-kankerpatient”) en ik in die beleving ook onze trubbels hadden en niet op één lijn zaten maar daar gelukkig wel over hebben kunnen praten. Ik wilde het kankerboek zo gauw mogelijk dichtslaan nadat hij genezen/schoon was.  Ik wilde ons vertrouwde VOOR leven terug met daarin wel gebruik maken van de inzichten die het hebben van kanker je laat krijgen, het nadenken over je leven, inzichten in wat nou eigenlijk belangrijk is om voor te leven….

Lief wilde dat ook maar hij zat nog midden in het boek “shit ik heb kanker?!!’” en kon nog het boek niet dichtslaan, hoe graag hij ook wilde. En net toen hij besloten had om het boek dan maar niet helemaal uitgelezen weg te leggen en ook vol goede moed en geloof samen met mij (en ons gezin) te starten met het boek verder leven NA kanker kreeg hij een nieuw boek met de titel WEER kanker, dat bleek een heel dun boek, met weinig bladzijdes, snel uit en de inhoud gruwelijk. Zeker geen aanrader. 
 

En dus zit ik nu voor de rest van mijn leven in het boek leven NA… een boek wat eindeloze bladzijden lijkt te hebben er zijn maar weinig in mijn omgeving die mee blijven lezen. (Zelfs na vier en een halve maand zijn de meesten er mee gestopt) Wat ik volledig snap, ik ben ook de eerste die in gezelschap probeert het onderwerp “hoe gaat het nu?”soms even kort de revue te laten passeren maar dan al snel naar een voor iedereen comfortabel onderwerp te switchen.  Wetend dat ik daarmee de goede intentie van de gesprekspartner die echt interesse wilde tonen waarschijnlijk voor een volgende keer ontmoedigd heb hier nogmaals naar te informeren. ( O, ze wil er vast niet over praten….) 

Maar, dat wil ik eigenlijk WEL, alleen hoe? Het maakt me zo verdrietig. En tegelijkertijd voel ik me zo schuldig naar Martijn, ik heb hem verteld dat ik altijd over hem zal blijven praten en nu blijkt dat het moeilijkste wat er is. Ik praat de hele dag tegen hem, vaak in mijn hoofd maar soms ook hard op. En in het gezin praten we natuurlijk wel over Martijn.
 

Net als de standaard openingsvraag die juist zou kunnen uitnodigen om het over Martijn te hebben. DE vraag, hoe gaat het……. Ik heb er nog steeds geen antwoord op, ik weet het vaak zelf niet. 

En zo modder ik maar wat door, doen alsof (en vaak is dat ook wel zo) ik alles onder controle heb. En hier mijn gedachtes neer zetten. In de hoop dat, als ik het terug ga lezen ik toch een soort van vooruitgang in mijn rouwproces ga zien.