Onuitputtelijke voorraad tranen
25/7/2022 om 23:17 blies je in mijn armen je laatste adem uit. Dat is vandaag, nu gister als ik dit schrijf 4 maanden geleden. Alle “belangrijke” data/jubileums of hoe je het ook maar wilt noemen vergaten we. In het beste geval zei een van ons 2 weken later….hé we waren ook zoveel jaar getrouwd. En nee, dat was geen probleem, die data waren nooit belangrijk.
En nu je er niet meer bent is er nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet weet hoelang geleden je overleden bent. Eerst in uren, dan dagen, weken en nu maanden. En op die “speciale “ dagen, zoals vandaag lijkt het verdriet en gemis nog erger dan andere dagen. En komen de tranen bij het minste of geringste. Gek dat ik in de 28 jaar amper een traan gelaten heb en nu lijkt het alsof ik over een onuitputtelijke voorraad beschik.
4 reacties
❤️
Sterkte Katja. Wat een gemis...
En zo blijken data toch belangrijker dan je in eerste instantie had gedacht 😔
Beste Katja,
Ik ben Gerdien en nabestaande van mijn man Hans, die ik bijna vier maanden geleden aan slokdarmkanker verloren ben. Wat jij schrijft over je gevoelens en emoties die alle kanten opgaan, herken ik zeker. Ik probeer mij ook altijd beter voor te doen, zeg dat het redelijk goed gaat enz. En ook ik vind het lastig om in plaats van onze kinderen nu mijn kinderen te zeggen. Mijn vriendin wil ook mijn verdriet oplossen en zou willen, dat ze iets voor mij kon doen om het te verzachten. Maar dat gaat niet, het verdriet en het gemis is er altijd. Om te begrijpen wat ik voel en misschien zoveel nabestaanden met mij, moet je het zelf hebben meegemaakt, het is niet uit te leggen.... en niet te bevatten. Het ene moment kan ik alles aan en het volgende moment ben ik intens verdrietig en moe en wil even helemaal niks, even een dag voor mijzelf, geen bezoek, geen telefoon.
Ik ga je blog volgen en misschien schrijf ik in de toekomst ook wel een blog..
Ik wil je veel sterkte wensen.
Liefs, Gerdien
Wat had ik het je gegund dat je dit verdriet niet zou begrijpen, dat je nog “ gewoon “ samen verder kon leven met je man Hans. Het is helaas voor jou ook wat het is. Een onomkeerbaar iets. Het schrijven helpt mij, om vrijwel anoniem, te verwoorden wat er in mij omgaat. Dat helpt voor mij een beetje de druk van de ketel te laten ontsnappen. En de mensen die hier lezen, schrijven zijn op een of andere manier allemaal slachtoffer van deze akelige ziekte. Dat maakt de drempel om me te uiten lager.
Dikke knuffel van mij.