Slappe ik en dappere vriendin

Wat er gebeurde vanmiddag waardoor ik van mijn eigen gedrag baal, lees en huiver.

Ik was met vriendin samen naar de supermarkt, in de supermarkt doen we dan los van elkaar boodschappen en rijden dan samen weer naar huis. 
Ik stond op de groente afdeling en vlakbij mij had een wat oudere man een discussie met de supermarkt manager over de boerenkool die schijnbaar in de reclame was voor één euro mits je de supermarktapp had. Dat had deze man niet, en hij was zeer ontstemd dat hij de boerenkool dus niet voor die prijs kon kopen. Tot zover niks aan de hand. Tot meneer weg liep en iets zei wat leek op” krijg toch KANKER met die klote app van je…”  Ik was er echt even stil van, en dacht dit heb ik vast niet goed verstaan. Tot dat de supermarktmanager, die het blijkbaar ook even moest verwerken vroeg aan ons klanten die in de buurt waren.:” Zei hij nou echt wat ik denk dat hij zei?” Ik was echter de enige die zei ik geloof dat ik iets met krijg kanker hoorde. De anderen hadden niks gehoord. De supermarktmanager zei dat als hij dat echt had gezegd dat hij hem de winkel uit ging zetten, maar ja, we twijfelden allebei. 
 

Toch wel enigszins onder de indruk wat deze uitspraak met me deed nu ik het hebben van kanker van heel dichtbij heb meegemaakt, ging ik mijn hart luchten bij vriendin. Zij stond aan de andere kant van het groentepad maar had de discussie ook gehoord, en ook zei dacht dat ze het vast niet goed verstaan had. Maar goed, nu waren we al met drie. Woest was vriendin, ze ging op zoek naar de manager om hem te zeggen dat de klant het wel degelijk had gezegd. De klant was er natuurlijk op dat moment niet meer. (Maar goed ook voor hem want vriendin was instaat hem aan zijn baard vast te grijpen en hem te dwingen zijn excuses te maken)

Bij de kassa stond de man, hij was de caissière aan het vertellen dat het toch wel heel sneu was dat hij geen gebruik kon maken van de aanbieding. En ik dacht “wat pas echt sneu is dat u voor het niet krijgen van boerenkool  voor één euro iemand kanker toewenst. Maar ik zei het niet😡 erger nog, ik maande vriendin tot kalmte, gaf aan dat een discussie met deze droeftoeter totaal geen zin zou hebben, dat hij niet eens zou snappen wat hij voor iets vreselijks had gezegd. 
 

Ik zat al in de auto te wachten op vriendin die de winkelwagen nog terug moest brengen, dat duurde lang en toen zag ik haar staan, bij de meneer die zijn boodschappen in zijn auto deed. Haar hele houding straalde minachting uit. Daarna stapte ze bijna stampvoetend maar voldaan bij mij in de auto. “Meneer,  had ze gezegd, heeft u nou werkelijk gezegd krijg toch kanker met die klote app? Daar kreeg ze een wat sarcastisch antwoord op. Toen ging ze los, wel netjes maar met een blik die kan doden. Dat hij dat NOOIT maar dan ook NOOIT meer mag zeggen. Dat je dat niemand toewenst en dat ze ook hoopte dat hij nooit kanker zou krijgen. Zijn enige verweer, weer zeuren over die app. KANSLOOS figuur zag zelfs na aanspreken niet in waar hij de mist in was gegaan. En toch denk ik dat hij deze reprimande niet snel vergeet, al was het alleen maar op de manier waarop hij hem kreeg. 
 

Vriendin zat nog na te trillen van boosheid maar was wel voldaan dat ze het gedaan had. En ik was trots op haar en ik baalde van mezelf, want ze had gelijk, ook al had ik gelijk dat deze minkukel geen eens door had wat hij zei en de impact daarvan. Door niks te zeggen zou hij dat ook nooit krijgen.

En nu heb ik dus een beetje een rotgevoel dat ik mijn mond heb gehouden. Maar ik heb mijn les geleerd, de volgende keer zeg ik wel wat. En ik weet zeker dat  Martijn heel trots op vriendin is!
 

P.S. In de plaats waar wij wonen is het schelden met kanker nog niet zo gewoon gelukkig, dochter in Rotterdam zegt dat je er daar bijna een dagtaak aan zou hebben om iedereen die met kanker scheld aan te spreken. Ik moet ook zeggen dat ik, als er wordt gescholden met kanker (kankerhond bijv.)  ik (en ook Martijn) dat redelijk koud liet, maar nu er letterlijk werd gezegd “Krijg kanker” nu kwam hij heel erg binnen.