Vakantie
Gister was het 7 maanden, 7 maanden sinds Martijn niet meer fysiek bij ons kon blijven. Zeven maanden en het missen blijft groeien en de pijn om wat gebeurd is ook. Los daarvan doen we allemaal ons ding, leven we verder en gaat het op zich best oké.
En dan wordt het voorjaarsvakantie, en gaan er veel vrienden op wintersport, Martijn zijn favoriete gezinsvakantie. Omdat je de hele dag aktief bezig bent en wij dat alle leuk vonden. Wat met drie totaal verschillende kinderen op andere vakanties best een uitdaging was soms om iedereen tevreden te houden, met name in de puberteit,
Wij gaan niet (dit jaar?) Ik denk dat ik het verschrikkelijk had gevonden en zo confronterend dat hij op ZIJN vakantie er niet bij zou zijn. Daarbij begint het plannen om samen te gaan ook te komen want de kids werken/studeren en voorjaarsvakantie allemaal vrij is niet meer vanzelfsprekend.
Maar goed vakantie….wat ga ik doen van het zomer. Plan A is een camper huren, samen met mijn vrijgezelle broer rondtrekken met hond. En dan wellicht af en toe aangevuld met overkomende kids. Ik denk dat dat hem gaat worden.
Maar waar ik ook naar kijk op Google is een reis voor nabestaanden, en dan blijkt er een hele rits aanbieders te zijn. Van aktief, tot lui, van therapeutisch tot bijna dating….
Wat me aanspreekt is dat je met een groep(je), want ook dat varieert erg, gelijk gestemden bent, die echt snappen hoe het is. Die ook alleen zijn gegaan omdat ze niet meer kunnen met degene waar ze het liefste mee op reis gingen. Maar wat vind ik het een stap…. Iemand ervaring, tips?
8 reacties
Zeven maanden pas/al zonder Martijn, verdriet en gemis en toch soms oké. Ik voel het ook zo, ik begrijp je. En wat er allemaal gebeurd is en wat niet meer is. Wintersport, wij konden er ook zo van genieten, alhoewel Hans al jaren niet meer kon skiën. De hele week stonden de auto’s al met de skyboxen op het dak klaar om vrijdag te gaan rijden. Vorig jaar waren we samen met de auto naar de sneeuw, ik zie de foto’s af en toe weer voorbijkomen., misschien volgend jaar weer eens met kinderen naar de sneeuw. Je weet het nooit.
Ons leven gaat verder, je denkt aan de zomervakantie, misschien met een groep. Ik heb daar geen ervaring mee, maar het kan fijn zijn denk ik zo. Of een camper huren en rondtrekken, ook een goed plan en de kinderen komen dan langs, gezellig. Ik ben benieuwd wat je uiteindelijk gaat doen.
Hans en ik hebben heel wat rondgetrokken met de camper, Nederland, Duitsland, Oostenrijk. Je kunt overal naartoe en het geeft een gevoel van vrijheid.
Een camperreis lijkt mij wel fijn. Zo samen met je broer. Maar zo'n nabestaandenreis....brrrr, ik moet er niet aan denken. Je bent zoveel meer dan alleen nabestaande. Een reis met je broer is een fijne overgang. Alleen op vakantie, maar toch niet. Jouw broer kent jou, weet waar je verdriet zit en kan je veel beter steunen en opvangen dan een anonieme groep die als enige gemeenschappelijke deler hebben dat ze een geliefde moeten missen.
Met al je verdriet schiet je er niks mee op om met het verdriet van een ander opgezadeld te worden.
Liefs, Zweef.
Dat met mijn broer op vakantie ga ik sowieso doen, hij gaat al heel lang met ons gezin mee op vakantie. Voor de gezellig maar toen de kinderen klein waren was een extra paar handen ook heel handig. Toen de kids niet meer meegingen ging hij ook nog een gedeelte mee. Martijn en mijn broer konden ook goed met elkaar opschieten.
Dat delen van verdriet is wel een ding, in ons gezin is praten over emoties erg moeilijk. Bang de ander verdrietig te maken, en ojee, wat als ik niks kan doen om je weer blij te maken. We houden heel veel van elkaar, staan altijd voor elkaar klaar maar emotioneel de diepte in, dat lukt niet bij hun. Maar ik voel hun goed bedoelde bedoelingen en liefde in alles.
Vandaar mijn interesse in zo’n groepsreis van max. 1 week, en ik zit dan zelf een beetje te denken aan toch een rouwtherapie gerelateerde week. Of iets creatiefs. En juist in een groepje, zodat de focus niet alleen op mij is.
Dat trekt me ook van een camper, niets staat vast, is het fijn blijf je, is het klaar vertrek je naar een andere plek. Martijn en ik waren ons aan het oriënteren in meer reizen, dat we dat zouden gaan doen stond al heel lang op de planning maar na de eerste keer genezen te zijn van kanker (2021) en hij het motto had: “ Kat, we moeten niks uitstellen tot later want niemand weet hoeveel later je hebt” werden de eerste concrete plannen gesmeed. Maar ipv met het gezin in het vliegtuig naar New York te stappen zaten we op de oncologie poli en kregen we te horen dat zijn LATER op was.
Wat zal jij ook dat reizen samen missen. 😘
Dat samen reizen blijven we nog even doen, in juni met de trein naar Schotland. Soort van tienertoer voor oude van dagen. 21 Dagen eersteklas treinen.
Dat samen met de camper reizen mis ik zeker. Hans had gezegd, dat ik de camper moest verkopen als ik alleen achter bleef, ik zou er toch niet mee op pad gaan..... Toch heb ik de camper nog, kan nog geen afstand nemen en ben van plan ermee op pad te gaan, fiets mee en lekker in Nederland een mooi plekje zoeken. Mijn oudste zoon gaf ook aan, dat hij de camper ergens neer kan zetten (als ik het toch niet durf om ermee te rijden). Dat kan ook. En dan zie ik wel of ik de camper houd of verkoop. Eerst maar eens proberen. Ik kan er wel mee rijden, heb het vaker gedaan en mijn zoon gaat een weekendje met mij oefenen.
Ik hoop dat je er alleen op uit durft te gaan, en dat je hem dichtbij je voelt en toch kan blijven genieten van jullie hobby. En verkopen kan altijd nog!
Ik hoop het ook en zal het jullie laten weten. Het lijkt mij wel heel leuk. En ik heb Hans altijd bij mij.
Verkopen kan inderdaad altijd. Hans heeft het mij wel geadviseerd, maar hij zei ook altijd: bij twijfel …. Niet bewegen. Dus ik luister maar naar het laatste.