Waar vind ik goede rouwbegeleiding?
Dochter is de eerste die het verdriet bij de horens heeft gepakt. Ze ervaart heel veel paniek en is, na een hele dag voor de buitenwereld spelen dat het best goed met haar gaat, s’avonds alleen maar verdrietig en heel moe. Dit is ook voor haar relatie niet oké, hij probeert er zo voor haar te zijn maar kan dit ook niet oplossen. En dat is iets wat hij heel graag wil, iets doen waardoor dochter blij(er) wordt. Een heel groot doel, wat elke keer dus mislukt. Het vrolijke masker ophouden overdag is net te doen, en hij krijgt de echte emoties te zien. Daar hebben ze beide last van dus is dochter via een kennis die na het overlijden van haar moeder rouwtherapie heeft gevolgd door verwezen naar dezelfde kliniek. Ze is net gestart dus over het effect kan ik nog niks zeggen. (Dochter woont aan de andere kant van het land)
En ik denk dat wij, ik en de jongens, ook hulp nodig hebben. Ik maak me zorgen over de jongens, praten ze er wel over met vrienden, hoe voelen ze zich, wat gaat er in hun om?
ik heb hier een uitlaatklep maar merk dat ik ook heel druk bezig ben met me beter voordoen dan ik ben en als het even lukt niet het vat met gevoel te openen. Toch denk ik dat ik het wel redelijk op de rit heb….mijn eigen verdriet. Maar als moeder faal ik hopeloos, in de zin van opvangen van de jongens. Wat Martijn en ik niet konden, praten over wat er echt in ons omging…zijn angst en pijn, mijn angst en pijn dat lukt nu weer niet bij de jongens. Bij Martijn werd dat nog enigszins opgevangen door samen te huilen en te knuffelen, dat zei misschien ook wel meer dan woorden.
Maar dat lukt me niet bij de jongens, ik wil me groot houden (nou willen is een groot woord maar ben bang om de controle te verliezen als ik me open stel) en dat doen zij volgens mij ook.
Tussen neus en lippen door hebben we allemaal min of meer wel laten doorschemeren dat het niet verkeerd zou zijn. Maar waar moeten we heen, waar vind je de juiste therapeut die bij ons past en wat is slim, alledrie de zelfde, individueel, gezinstherapie???
Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen.
10 reacties
Moeilijk is dat he,,,,is het familie durf je niet te praten. En ze zijn het dichtste wat je hebt en waar je je veilig zou mogen voelen. Je kunt ook een vraag droppen. Ik zeg maar wat :)
Mis jullie je vader? En hoe uit zich dat dan bij jullie? Oh...bij mij op deze manier en deze manier...
Hoe gaan jullie daarmee om?
etc
Ik merk zelf ook dat het praten bij ons stroevig gaat ookal leeft mn vader nog. Dan heb je soms wat strijd mbt behandelingen, doktoren etc. Of opstandigheid van iemand etc. :)
Aan een adresje kan ik je niet helpen.
In mijn hoofd weet ik precies wat ik moet zeggen tegen ze. En tegen “vreemden” lukt dit ook wel redelijk goed. (Hoe verder van me af hoe makkelijker ) Maar die blokkade, de angst om hen mijn pijn te laten zien, de angst dat ik faal omdat ik hun pijn niet weg poetsen. Ik weet dat het nergens op slaat en dat ik nu niet goed bezig ben maar het lukt me niet. Ik ben blij voor jou dat jij het wel aangaat met je vader en je familie. Zolang stroef niet in verwijten veranderd brengt het jullie vast dichter bij elkaar en dat is voor nu maar ook voor later heel waardevol! Ik wens jullie samen nog veel mooie intense gesprekken😘
Hoi,
Oh, wat moeilijk en ingewikkeld!
Ik weet niet waar jullie wonen. Ik heb zelf ondersteuning bij een psycho-oncologisch centrum, waar ik m’n hele pakketje heb neer gelegd (m’n eigen ziek zijn, maar ook het ziek worden van m’n moeder en daarna het verlies). Ik weet dat zij er zijn voor patiënten, hun naasten en ook nabestaanden dacht ik.
Je zou ook altijd eens navraag kunnen doen bij de huisarts. Wellicht kan de POH helpen met een adres, waar je terecht kan.
Succes En veel sterkte.
Wij wonen in Friesland.
Ikzelf heb geen kinderen en woon niet in Friesland, maar kan je wel meegeven hoe ik mijn eigen rouwverwerkingsgroep ervaar en daar terecht ben gekomen. Je kunt zoeken op internet. Er zijn deskundigen zat. Neem daar de tijd voor. Psychologen kunnen je helpen, maar ook mensen die een religieuze achtergond hebben. In onze groep is een begeleidster die haar werk samenvat onder de noemer geestelijk verzorger. Zij deed een intakegesprek en kijkt daarna op welke manier zij een gespreksgroep kan opstarten. Zij geeft naar ons toe aan hoe zij denkt een juiste groep te kunnen samenstellen. Een van haar criteria is: wat was de relatie tot de overledene: partner of kind van.... źij is er geen voorstander om dat bijeen te zetten. Kinderen van... apart en nabestaande apart.
Ik hoop dat je wat wijzer bent in jouw twijfel.
Veel sterkte en moed om in dit traject in te stappen.
Hans
Wat een moeilijke situatie voor je. En ook voor de kinderen. Ik vroeg mij af of de kinderen hun emotie wel laten zien aan jou. Als zij dat niet doen en eigenlijk jou nadoen met zich groot houden. Raad ik je wel aan om hun ook te laten zien dat jij ook verdriet hebt. Want als jij het kan laten zien zullen hun dat ook doen. Verdriet binnen houden is het slechtste wat je kan doen.
Voor rouw verwerking en zou je kunnen kijken online bij de buurthuizen in de buurt. Daar is wel eens een rouwgroep. Ik weet dat mijn moeder op die manier een groep gevonden heeft.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht om dit door te komen.
X Monique
Dat is precies waar ik bang voor ben, dat zij zich ook groot houden. Ik heb vrienden en vriendinnen waar ik wel bij terecht kan, die zijn natuurlijk ook volwassen en hebben hun eigen ervaring met rouw op wat voor manier dan ook. Dat praat makkelijker. Alhoewel ik ook daar merk dat ik het er niet zo vaak over wil hebben, bang voor het”O nee, heb je haar weer effect”. Maar dat weet ik niet van de jongens, ik vraag het wel eens net als de vraag hoe gaat het met jullie, lukt het allemaal. Van die vage gesloten vragen😳 we draaien er met elkaar een beetje omheen. Dochter is altijd een open kind geweest, die ontploft letterlijk als ze haar emoties niet kan delen met mij. Dus dat gaat beter, die ziet mijn verdriet wel en die geeft ook aan dat ze dat fijner vindt dan dat ik mij maar groot probeer te houden. Met de jongens lukt dat niet…….
Je hebt kans dat ze zich met als jij groot houden voor jou. Ik zou zeggen pak een fotoalbum met veel fotos erin van hun vader. Ga samen deze bekijken. Huil zelf om die fotos. Ik denk dat je jongens dat ook zullen gaan doen. En dan lekker samen huilen maar ook lachen om de fotos. Probeer het gewoon. Het kan echt opluchten.
Wat gaat om die anderen die denken "daar heb je haar weer". Er zijn echt mensen om je heen die dat niet denken. Die er voor je willen zijn. Dus niet denken aan wat anderen over jou denken. Het gaat om jou. Jij bent diegene die verdriet heb en dat is logisch. Dit gaat niet zomaar weg. Je bent sterk maar alleen als je je verdriet kan laten gaan.
X Monique
Hallo Katja ,
Ik zelf heb veel baat te praten met iemand die ik heb gekregen via de huisarts en zij is van het Centrum voor Levensvragen.
Die mevrouw komt nu 1 x in de week of om de 2 weken .
Die mevrouwle stelt vragen waar je antwoord op geeft die diep vast van binnen zitten in je .
Ik vind het fijn om met iemand die je niet kent te praten en alles eruit te gooien waar je mee zit .
Sterkte, ik doe ook mij best ook al mis ik mijn man heel erg x
Wat fijn dat jij iemand hebt waar je je hart kan luchten bij een “vreemde” die ook echt komt om naar je verdriet te luisteren maar die daar verder niks mee hoeft en waardoor jij je ook niet in hoeft te houden. Veel sterkte met het gemis, als iemand dat nou maar ongedaan kon maken…..