Wij

Vandaag sprak ik met een kennis, het ging over de tuin.  Over de tuin is kort gesproken al was dat wel het doel van het gesprek. Hij was, samen met zijn vrouw, net opa en oma geworden en ik genoot van zijn trotse verhaal en van zijn zorgen om zijn dochter en kleinkind. Een betrokken opa. En ik luisterde en was blij dat hij dit deelde. Want nieuw leven, dat is toch het mooiste en puurste. (Bij een ander dan hè, want eerlijk is eerlijk, wat ben ik blij met onze jong volwassen kids die vrijwel zelfstandig zijn) 

En terwijl we spraken over onze gezinnen, het ouder worden (hij is een fase verder) besefte ik dat ik heel vaak over Martijn sprak alsof hij er nog is. Ik had het over we en wij. En daar ging het mis, het ultieme we en wij bestaat niet meer.

Ik maak onderdeel uit van meerdere we en wij’s. Met de kinderen, met de familie met vrienden en collega’s. Maar het echte we/wij, dat bestaat niet meer. Wij gaan nooit samen grootouders worden bijvoorbeeld.

De ik en jij werd samen wij, de wij kunnen samen alles aan, de wij die ons man en vrouw, mama en papa maakte, de wij die is voor altijd weg. (behalve in mij, want daar is Martijn altijd dus daar is nog wij) Maar de echte zichtbare wij is na 28 jaar weer ik, de wij is in het verleden en wat doet dat toch verdomde veel pijn.