De operatie
6 februari 2023
De nacht van 5 op 6 februari slaap ik als een roosje. De slaappil van de anesthesioloog heeft prima zijn werk gedaan. Mijn schoonouders zijn er om kwart voor 6 zodat ze de kinderen naar school kunnen brengen. We hebben besloten dat de kinderen gewoon naar school gaan zodat ze een beetje afleiding hebben. Dan duurt het wachten wat minder lang.
We melden ons bij de afdeling neurologie op 7 hoog in het Westeinde Ziekenhuis. Na even in de familiekamer gezeten te hebben, krijg ik een 4 persoons kamer toegewezen. Ik blijk nog bloed te moeten laten prikken en we lopen snel naar de prikpost. Daarna lopen we terug naar de afdeling en mag ik me omkleden. Alles loopt op tijd want ik word om een uur of 8 meegenomen richting de operatieafdeling. Marco mag mee tot aan de lift. Die is onverwacht snel en we roepen naar elkaar:" tot straks, dan zien we elkaar weer!" Marco vertelde later dat zich bedacht dat hij niet had gezegd:"ik hou van jou." Maar toen dacht hij ook, dat weet ze wel.
Vanaf hier worden de herinneringen wat waziger. Ik weet dat ik in een grote zaal lag waar alle mensen die geopereerd zouden worden, klaargemaakt voor hun operatie. Daar heb ik nog met verschillende mensen gepraat. Ik voelde geen zenuwen oid. (Dat zal ongetwijfeld ook gekomen zijn door het ontspanningsmiddel). Ik weet ook nog dat ik naar de operatiekamer werd gebracht en dat ik over moest stappen naar de operatietafel. Daarna wordt het blurry. De anesthesioloog had van tevoren verteld dat ik in slaap zou worden gebracht, daarna wakker gemaakt zou worden en dan zou mijn hoofd met schroefjes in de klem vastgemaakt worden. Dan zouden ze me weer in slaap brengen om een luikje in mijn schedel te maken. Daar kan ik me werkelijk niets van herinneren.
Op een gegeven moment word ik wakker en zit de linguïst naast mijn bed en zit ik vast in de klem. We doen allerlei testjes. Een aantal heb ik al met haar gedaan en ze vraagt ook om af en toe met mijn arm te bewegen. En we kletsen wat met elkaar over mijn hobbies en mijn werk en gezin. Ik heb later de beelden en foto's gekregen die ze gemaakt hebben. Daardoor weet ik nu nog wel een aantal dingen van de operatie, anders was dat vergeten. Deze beelden hebben ook heel erg bijgedragen aan mijn verwerkingsproces.
Ik kan me herinneren dat ik heb gevraagd of ik nu een gaatje in mijn hoofd had. Gewoon als grap die we ook thuis al menig maal gemaakt hadden. Ook weet ik nog dat ze een deel raakten waar mijn spieraansturing zit en dat ik toen mezelf bijna een stomp had gegeven in mijn gezicht. Ik dacht toen ook, zo moet het dus voelen als je spastisch bent. Door allerlei delen aan te raken, hebben de artsen een goede 'map' kunnen maken waar ze wel en niet zouden kunnen opereren. Ik weet nog dat ik zoveel dorst had en ze me steeds een slokje water lieten drinken met een rietje en dat ik ook nog dacht:' nou, dat nuchter zijn voor de operatie is dus ook een farce.'.
Ik heb een herinnering aan dat ik moest huilen omdat ik geen antwoord meer kon geven op de vragen die de linguïst me stelde omdat ik gewoon het niet meer wist. Toen ze me opties gaf, kom ik het wel zeggen. Bijvoorbeeld toen ze de keuze gaf of ik liever thee of koffie drink, kon ik wel thee zeggen.
De eerste herinnering daarna is dat ik op de uitslaapkamer lag. Ik heb daar langer gelegen omdat ik langer in de gaten gehouden moest worden vanwege dat ik een hersenoperatie had gehad. Het ging lichamelijk goed maar er waren wel zorgen over mijn spraak. Ik kon namelijk niet meer uit mijn woorden komen en moest heel lang nadenken over een woord. Dat was echt een hele gekke gewaarwording want in mijn hoofd kon ik alles zeggen. De woorden vinden gewoon weg de weg naar mijn mond niet. Ik hoorde nog een verpleegkundige zeggen dat ze mij gesproken had voordat ik geopereerd werd en dat dit toen helemaal niet zo was.
En daar stond toen ineens Marco in de uitslaapzaal. Ik was zo blij om hem te zien! Ik kon alleen maar lachen naar hem. Hij had al snel in de gaten dat ik niet meer uit mijn woorden kon komen. Daardoor ging hij ook harder langzamer praten. Toen heb ik blijkbaar gekeken van 'doe niet zo raar, hoezo praat je ineens zo'? Toen zei Marco:' oh ik kan zeker gewoon praten want je begrijpt wel wat ik zeg. Ja! Zei ik toen.
Mijn arm functioneerde ook niet helemaal zoals het moest. Ik had wel kracht in mijn hand, maar ik kon hem niet automatisch bewegen. Alsof ik geen goede internetverbinding met mijn hand had en even ouderwets moest inbellen.
Ik denk dat onze kinderen die dag ook zijn langsgekomen want ze hebben het verband om mijn hoofd gezien.
Die nacht moest ik om de zoveel tijd wakker gemaakt worden. Ik weet nog dat ik daar op een gegeven moment zo klaar mee was. Ik heb ook die zin geoefend in mijn hoofd, zodat ik dat ook kon zeggen.
Het was een zware dag, vol emoties maar hoopvol.