Niets is wat het lijkt

Dit verhaal wil ik even delen met jullie. 

Zo lang ik me goed voel, ga ik sporten, ook tijdens de chemokuur. Nu zit ik bij een kleine sportschool waar van allerlei soorten mensen rond lopen. Van jong tot oud (die laatste groep heeft wel de overhand). Het sporten bestaat voornamelijk uit de myloncirkel. Deze doe je 2 keer en dan ben je in 40 minuten weer buiten.

Van de week kwam er iemand naar binnen en hij was flink gespierd. Hij ging eerst aan het werk met dumbells en daarna ging hij het mylon circuit doen. 

Ik zat enorm mijn best te doen met de arm oefening maar ik denk dat ik een beetje moeilijk gekeken heb, want ik kreeg de opmerking: 'wat kijk je moeilijk! Ik heb zelfs eerst nog met de gewichten gewerkt voordat ik dit ging  doen.' 

Hij vertelde luid en duidelijk dat hij op de Zuidas werkt. Daarna kwam het gesprek op leeftijd en deze man daagde iedereen uit om zijn leeftijd te schatten. Ik zei om een reactie uit te lokken: '45'. Toen vroeg hij wat voor werk ik deed want hij dacht dat ik psycholoog was. Hij bleef maar vragen wat als beroep had en drammen. Ik stond ondertussen te hijgen op de crosstrainer en daardoor kon ik geen gesprek met hem voeren. (Daarbuiten om kan ik niet altijd 2 dingen tegelijk vanwege de nah.) 

Toen de man even stond te rekken en te strekken ging naar hem toe en heb ik heel rustig verteld over de hersentumor, de operatie, de bestraling en dat ik nu in de chemokuur zit. En dat ik zelf heel trots ben op dat ik nog steeds dezelfde gewichten gebruik als voor de chemokuren. 

Hij trok een beetje bleek weg en stamelde: 'oh oh sorry, dat wist ik helemaal niet!' Ik zei dat dat helemaal niet erg was. 

Hij was helemaal ontdaan, kon geen woord meer uitbrengen en is naar huis gegaan. 

Ik hoop dat hij geleerd heeft dat niets is wat het lijkt.