Moe is moe, moeier, moeist

Nu voel ik het pas echt, nu ik er aan toe heb gegeven. 

Ruim een week had ik al een vreemd gevoel in mijn hoofd. Een soort van schokjes en een bewegend beeld. Als ik in bed lag, had ik het nog uren koud en mijn eetlust was helemaal verdwenen. Marco maakte zich zorgen en vroeg me om toch even contact te hebben met het LUMC. Dus ik heb gemaild met de twee verpleegkundig specialisten (oncologie en neurologie). Daarop had een van hun mij gebeld en terwijl ik met haar aan de telefoon zat, hoorde ik mezelf steeds zeggen:"net als dat je heel moe bent". En toen realiseerde ik me, ik ben echt heel moe. Ik ben kapot!

Ik ben moe van de chemokuren, moe van de emoties. Ik dacht dus dat mijn vorige blog ook emotioneel geschreven was, maar toen ik het terug las, bleek het een opsomming van feiten te zijn. 

Maar ik heb wel last van die emoties! Door het gesprek met de bedrijfsarts, drong het pas echt tot me door dat ik de wia in ga. En dat ik hoogstwaarschijnlijk 80 tot 100% afgekeurd ga worden. En dat ik dat ook echt heel erg vind. Ik wil me graag nuttig voelen en ik graag ergens bij horen. Nu besef ik dus ook dat ik geen collega's meer heb binnenkort. En dat maakt de motivatie om toch nog wel even naar mijn werk te gaan zo laag. 

Ook de komende scan is een energie vreter. We zijn er zo aan toe om even te horen (en te zien) dat dit alles waar ik nu mee bezig ben, nut heeft. 

Gisteren was onze jongste dochter uit logeren en toen hadden we een gesprek met onze oudste dochter. Wat heel fijn was om te merken, is dat zij dit alles niet zo merkt. Toch hebben we wel dit ook met haar gedeeld. Dat was fijn en goed. 

Dus nu doe ik helemaal niets. Een beetje drentelen door het huis, een blokje om wandelen en verder helemaal niets.