Tijd voor controle

Stiekem had ik mijn afspraak van november wat vooruit geschoven. Maar vandaag moest het toch echt gebeuren: mammografie van mijn linkerborst.

Met mijn droge gevoel voor humor grapte ik dat het wel scheelt dat er maar een borst geplet moest worden. Nadat er twee foto's waren gemaakt mocht ik in het kamertje w88 met de roze sjaal (sponsor DA) om me heen. Het duurde eigenlijk net iets te lang en ik voelde dat er iets niet goed was.

In de gang klonk het geluid van tikkende hakjes van de assistente van de radioloog weer dichtbij en ik hield mijn adem gespannen in.

" Ik moest me echt maar geen zorgen maken, maar......".

Ik voelde het bloed suizen in mijn oren en de grond verdween onder mijn voeten. "We maken voor de zekerheid een echo want er zit dicht klierweefsel vlak achter uw tepel. Het kan aan de foto liggen........."

Helaas moest ik nog wel even w88. Daar zat ik dan weer met mijn roze doek. Mijn man probeerde me gerust te stellen door alles, wat gezegd was, te herhalen. Mijn hersenen gingen alweer op volle toeren draaien.

Waar heb ik mijn pruik gelegd? Hoe ga ik het mijn kinderen vertellen? Zullen ze niet fijn vinden op mijn werk. Is de chemo en immuno voor niets geweest? Waarom heb ik vorig jaar niet meteen mijn andere borst laten verwijderen, uit voorzorg?

Ik was in tranen toen mijn echo werd gemaakt maar wilde  toch alles zien en weten en vooral meekijken. Er was niet veel te zien en de radioloog vond dat er nog een derde foto uit een andere hoek moest worden gemaakt. 

Weer in het kamertje voor de mammografie en mijn man en ik werden direct actief betrokken bij het "probleem". Uit welke hoek breng je nu het klierweefsel het best in beeld? Mogelijkheden werden bekeken en werd mijn tepel een beetje opzij geduwd en stond ik in een zeer ongemakkelijke houding bij het rontgenapparaat. 

Foto werd gemaakt en TADAAAAH............het weefsel lag nu wat meer verspreid en vertoonde geen rare samenklontering meer dus mocht ik me aankleden. PFFFFfffffffffffffff

Even bijkomen in de w8kamer waar meer vrouwen zaten met een roze sjaal in hun tas. Tja, die mag mee naar huis als een soort trofee. Ik dronk wat water met een muntblaadje en een citroentje en probeerde mijn spanningen weg te slikken. Een vriendelijke vrouw die naast mij zat gaf mij een bemoedigend knikje en zei dat ze het begreep. Ook uit haar tas "piepte" een roze sjaaltje. 

De chirurg kwam ons halen en zei dat ze het fijn vond om ons weer te mogen ontvangen. Ze had me het afgelopen jaar wel gevolgd bij het hele proces van chemo en immuno. Een metamorfose met mijn lange haar, mijn kale hoofd verborgen onder doekje of pruik. Mijn haartjes die weer tevoorschijn kwamen en ik dapper pruik en sjaaltjes achterwege hield. Tenslotte mijn krullenbol van nu. 

Ik mag een jaar wegblijven maar zal ook jaarlijks een oncoloog bezoeken om alles goed te blijven controleren en te volgen. Ook het littekenweefsel van mijn verwijderde borst voelde gelukkig goed. De arts verwacht zelfs nog dat het vocht er omheen nog zal verminderen. Het rekken en strekken bij de yoga en de tweewekelijkse lymfedrainage bij de fysio blijft raadzaam. 

Op naar 20 december, mijn laatste Immuno!