Weer kiezen?
Vandaag dacht ik een algemeen gesprek te hebben met de radioloog over hoe het zal verlopen met de bestralingen.
Nadat ze mijn borst bewonderd had, ze vond het een cosmetisch goed gelukte operatie, zei ze dat ze het toch nog even ingewikkeld voor mij zou maken.
"Ja, de operatie is goed gelukt. Alles is weggehaald maar wel krapjes. Officieel genoeg volgens de protocollen om met de bestralingen te kunnen starten. Maar.......u heeft nu iets meer kans, 15% , dat de DCIS 3 in mogelijke invasieve vorm kan terugkomen. Dan zal er zoiezo amputatie moeten plaatsvinden. Nee, u gaat hier zeker niet aan dood, die kans is nog minder dan 1%. De komende 10 jaar zal u onder controle blijven omdat er ook een kleine kans is dat er ooit in mijn andere borst ook DCIS kan ontstaan. Ik moet nog maar even goed nadenken en 4 november terugkomen. Er staat dan een afspraak gepland met zowel chirurg als radioloog."
Pfffff.........ik had eigenlijk al een keuze gemaakt. Met een borstbesparende operatie neem je zoiezo een klein risico dat de DCIS terugkomt. Ook heb ik dus 85 % kans dat het wegblijft. Is dat dan niet zo, dan weet ik dat ik mijn borst zal verliezen.
Ik wil even geen operatie meer, ik ben op meerdere fronten aan het werk om kanker te verbannen. Ik wil vertrouwen hebben in mijn lichaam dat het goed komt. Ik wil z.s.m. starten met de bestralingen.
Tijdens de terugreis heb ik al besloten om mijn koers te behouden. Geen operatie meer maar gaan voor de bestraling.
Toeval bestaat niet.......word ik gebeld door de radioloog van Leyenburg (we hadden al eerder kennisgemaakt voor de eerste operatie). Ik had bij haar in augustus al een goed gevoel. Door de omstandigheden werd toen alles opgeschroefd.
Radiotherapeute: "Goedemiddag, ik heb 6 november ruimte om op het spreekuur te komen voor een voorlichtingsfilmpje, ct scan en.........Ik begreep van de radioloog uit Bilthoven dat u eerst nog een keuze moet maken maar ik dacht, laat ik voor de zekerheid een afspraak met u maken. Als u een ander besluit neemt dan annuleren we dit gewoon."
Pak van mijn hart, ik ben blij dat die afspraak er al staat. Toch zal ik waarschijnlijk pas 16 november aan de beurt zijn. Maar als ik nu even goed reken dan ben ik voor de Kerst klaar.
Wat word ik toch steeds geconfronteerd met keuzes. Weer alles op een rijtje zetten. Het gaat wel steeds sneller, merk ik. Het emotionele wordt al sneller rationeler. De keuze is gemaakt, ik ga voor de bestralingen.
Nadat ze mijn borst bewonderd had, ze vond het een cosmetisch goed gelukte operatie, zei ze dat ze het toch nog even ingewikkeld voor mij zou maken.
"Ja, de operatie is goed gelukt. Alles is weggehaald maar wel krapjes. Officieel genoeg volgens de protocollen om met de bestralingen te kunnen starten. Maar.......u heeft nu iets meer kans, 15% , dat de DCIS 3 in mogelijke invasieve vorm kan terugkomen. Dan zal er zoiezo amputatie moeten plaatsvinden. Nee, u gaat hier zeker niet aan dood, die kans is nog minder dan 1%. De komende 10 jaar zal u onder controle blijven omdat er ook een kleine kans is dat er ooit in mijn andere borst ook DCIS kan ontstaan. Ik moet nog maar even goed nadenken en 4 november terugkomen. Er staat dan een afspraak gepland met zowel chirurg als radioloog."
Pfffff.........ik had eigenlijk al een keuze gemaakt. Met een borstbesparende operatie neem je zoiezo een klein risico dat de DCIS terugkomt. Ook heb ik dus 85 % kans dat het wegblijft. Is dat dan niet zo, dan weet ik dat ik mijn borst zal verliezen.
Ik wil even geen operatie meer, ik ben op meerdere fronten aan het werk om kanker te verbannen. Ik wil vertrouwen hebben in mijn lichaam dat het goed komt. Ik wil z.s.m. starten met de bestralingen.
Tijdens de terugreis heb ik al besloten om mijn koers te behouden. Geen operatie meer maar gaan voor de bestraling.
Toeval bestaat niet.......word ik gebeld door de radioloog van Leyenburg (we hadden al eerder kennisgemaakt voor de eerste operatie). Ik had bij haar in augustus al een goed gevoel. Door de omstandigheden werd toen alles opgeschroefd.
Radiotherapeute: "Goedemiddag, ik heb 6 november ruimte om op het spreekuur te komen voor een voorlichtingsfilmpje, ct scan en.........Ik begreep van de radioloog uit Bilthoven dat u eerst nog een keuze moet maken maar ik dacht, laat ik voor de zekerheid een afspraak met u maken. Als u een ander besluit neemt dan annuleren we dit gewoon."
Pak van mijn hart, ik ben blij dat die afspraak er al staat. Toch zal ik waarschijnlijk pas 16 november aan de beurt zijn. Maar als ik nu even goed reken dan ben ik voor de Kerst klaar.
Wat word ik toch steeds geconfronteerd met keuzes. Weer alles op een rijtje zetten. Het gaat wel steeds sneller, merk ik. Het emotionele wordt al sneller rationeler. De keuze is gemaakt, ik ga voor de bestralingen.
2 reacties
Je schrijft een maand geleden 'Opkomen voor jezelf kost energie en tranen'. Maar wat pak je dat goed aan! Inmiddels een maand verder en je staat weer voor beslissingen. Onverwacht. Dit zullen niet de laatste zijn. Maar je bent strijdbaar en je hebt het stuur stevig in handen, of zoals jij het noemt 'rationeler'. Perfect, emoties en alles wat er bij hoort kun je niet wegdenken, maar jouw route wordt bepaald door je eigen koers. Bij elke splitsing of hobbel ben je bereid om opnieuw de balans op te maken.
Een goed gevoel bij de behandelaar is prettig, want dat betekent vertrouwen. Best belangrijk als er zoveel op het spel staat.
Ik volg je aanpak met bewondering en respect en het zal fantastisch zijn, als je daar ook het beoogde resultaat mee haalt.