Emotionele warboel

Ik voel dat ik een blog wil schrijven, dat het nodig is, maar bij de titel loop ik al vast....Het is ook gewoon een warboel van binnen qua emoties, het schiet alle kanten op en geen idee wat ik ermee aan moet.

De week voor de operatie hadden mijn vriend en ik zo'n fijne week vakantie samen. We zouden eigenlijk in Spanje zijn geweest en rond de tijd van de operatie zou ik op de fiets zitten van Lissabon naar Santiago, maar het voelde prima om in Nederland te blijven. We hebben veel leuke dingen gedaan en ik had echt een gevoel van verbinding. Ondanks de operatie die boven mijn hoofd hing voelde ik me ontzettend gelukkig en genoot ik van alles wat we deden.

Volgens mij was dat ook gelijk de laatste week dat ik van dingen genoten heb. Dat gevoel van echt genieten is volledig verdwenen. Het is niet dat ik totaal niet geniet, maar het is een anders. Alsof ik er niet meer helemaal bij ben, alsof ik op de automatische piloot sta. Ik doe de dingen die ik moet doen, maar ik voel geen verbinding meer met mijn lijf of mezelf. Hol, leeg, ontheemd, een vreemde in mezelf en in de buitenwereld. Alsof ik door een andere bril kijk.

Tegelijkertijd zou ik blij moeten zijn, ik ben kankervrij, het gevaar is (voor nu) geweken. Maar ik voel me gewoon niet blij. Mijn lachen voelt niet meer als echt lachen, ik kan het niet goed uitleggen, want ik heb echt heus wel lol soms en lach ook echt wel, maar het is anders. Misschien een bepaalde onbevangenheid die er eerst wel was en er nu niet meer lijkt te zijn. En dan voel ik me zo schuldig naar andere vrouwen die het veel slechter getroffen hebben dan ik, alsof ik het niet kan maken om niet blij te zijn.

En ik voel me jaloers op vrouwen die nog wel 2 borsten hebben (althans het raakt aan mijn gemis dat ik er geen 2 meer heb) en op vrouwen die een directe reconstructie hebben gehad. Daar kwam ik ook voor in aanmerking volgens mijn chirurg, wist ik veel dat hij het dan over siliconen had. Daar kwam ik later pas achter en omdat ik dat niet wilde viel die hele optie van directe reconstructie weg. Nu pas voel ik dat ook dat weer een enorme teleurstelling was. Net zoals elk deurtje voor een besparende operatie dicht klapte.

En als ik buitenloop komt alles me zo vreemd voor, het leven dat gewoon doorgaat, alles is nog steeds hetzelfde, maar voor mij voelt niks meer als hetzelfde. Ik zou het liefst wegkruipen in een hoekje en daar blijven zitten tot de storm is gaan liggen. Even niet meer deelnemen aan het leven, tot het weer als leuk voelt. Er is een soort constante druk op mijn borst, angst, pijn verdriet, alsof het soms nog steeds teveel is om allemaal te bevatten. En het wordt ook moeilijker om me te uiten naar manlief en vriendinnen. Alsof het nu maar klaar moet zijn, dat ik ze lang genoeg heb lastig gevallen.

Afgelopen week belde de verpleegkundige weer en dat voelde tot die keer steeds heel fijn. Maar nu vroeg ze of het al beter ging dan 2 weken geleden en dat vond ik zo'n rotvraag. Ik voelde er een oordeel in, dat ik niet snel genoeg ga, dat ik me nu beter had moeten voelen, dat ik blijf hangen in verdriet of me als een slachtoffer opstel en nu voelt het ook met haar niet meer veilig om me te uiten. Wellicht is het projectie van de strengheid in mezelf.....

En boosheid voel ik ook, geen idee op wie of wat of waarom, maar ik zou het soms wel uit willen schreeuwen of dingen kapot gooien. Misschien maar een oud servies bij de Kringloop kopen en de buren ff waarschuwen ;-) Maar ook machteloos over hoe ik ineens op dit punt beland ben, zo voel je je goed en zo heb je kanker en ben je een borst kwijt. En dan niet in de zin van "waarom ik?", maar in de zin van flabbergasted zijn, dat het zo snel gaat, dat letterlijk binnen een minuut je leven op zijn kop staat, dingen nooit meer hetzelfde zullen zijn. En alsof dat dus een soort kortsluiting veroorzaakt. Die emoticon met dat onplofte brein, en dan in het kwadraat die is wel van toepassing.

Nouja dat dus, een emotionele warboel....