Lichtpuntjes

Afgelopen maandag had ik een afspraak bij mijn chirurg. Zo blij dat ik dat voor mezelf geregeld had toen ik 2 mnd geleden de uitslag van het weefselonderzoek kreeg. Vond het te idioot voor woorden dat ik hem pas na 1,5 jaar weer zou zien. Gelukkig was hij helemaal oké daarmee en zo zagen we elkaar deze week dus alweer.

De begroeting is altijd hartelijk, een boks (want handen schudden mag niet), een schouderduwtje omdat ik hem  een beetje plaag en even een lieve aai over mijn rug. Hoe fijn zou het zijn om elke dag even bij hem langs te mogen, want in zijn nabijheid voel ik me zowaar even veilig en geborgen. Verdwijnt de angst wat naar de achtergrond. Geen lichtpuntje maar een spotlight deze man ;-)

Er is in de afgelopen 6 jaar ook een soort traditie ontstaan, waarbij ik hem allerlei boeken in zijn maag splits die ook de wat meer "alternatieve" kant belichten. Hans Moolenburgh, Carl Simonton, Gabor Matté e.a. Hij leest ze allemaal trouw, zegt dat hij vd wetenschap is en bewijs wil zien, maar dat hij stiekem ook wel gelooft dat er meer is dan wetenschappelijk bewezen en dat mijn tumor wellicht kleiner was geworden door de aanpassingen in o.a. mijn voeding maarja dat is zo lastig te bewijzen.

Hij deed ook zijn stinkende best om mijn angsten weg te nemen, de onderzoeken die ik aanhaalde kende hij, maar kon hij kanttekeningen bij plaatsen. M.u.v. het onderzoek van Jelle Wesseling, waaruit bleek dat DCIS gezien kon worden als een risicofactor. Dat er een grotere kans is op het krijgen van borstkanker. Daar zat ik behoorlijk mee in mijn maag, want 6 jaar geleden DCIS, nu borstkanker en ook weer DCIS in een ander deel van dezelfde borst. Maar mijn chirurg zei dat we het voor het gemak gewoon als 1x DCIS gingen zien, wat natuurlijk geen bal uitmaakt en sjoemelen is, en dat ze me echt heel goed in de gaten houden. Ik heb maar besloten zijn effort om me gerust te stellen te aanvaarden, elke dag in angst leven is ook geen leven tenslotte.

Over reconstructies e.d. mag ik nog geen keuze maken van hem, eerst moet het in mijn hoofd en gevoel op orde komen. Hij was blij dat de psycholoog een vinger aan de pols hield en dat ik weer naar de yoga ging. Heel fijn ook dat hij het met me eens was dat het verschil tussen mijn platte kant en mijn linkerborst echt wel heel groot is. Hij snapte heel goed dat ik me daar niet prettig bij voel, en een verkleining is ook iets wat onderdeel kan uitmaken van de oncologische behandeling. Maar ook dat is niet voor nu. Wel gaan we samen weer zitten zodra ik bij de plastisch chirurg in UZ Gent en MUCM geweest ben. 

Verder moet ik echt mijn best doen om lichtpuntjes te zien, ze zijn er wel (gelukkig), maar het verdriet en de pijn is er ook bijna dagelijks en op de meest onverwachte (en onhandige) momenten, op straat op weg naar de supermarkt ofzo.

Terwijl ik had verwacht dat ik het aanmeten van de medische prothese heel moeilijk zou vinden, maar dat was dan best weer gezellig. Vriendin mee, 2 dames van de mammacare winkel en met zijn allen staren naar mijn borsten in de bH, zijn ze even groot, hangen ze een beetje gelijk, ontbreekt er niet ergens een stukje, even voelen, beiden handen even vol? Na een volmondig ja van mezelf, vriendin en de 2 dames, hield ik de prothese en BH maar gelijk aan. De hele dag bleef ik wel steeds even checken of alles nog op gelijke hoogte zat, maar het verschuift eigenlijk niet, dus hopelijk lukt het me om die tic weer af te leren. Laatst zag ik iemand toch een beetje staren toen ik weer met mijn handen mijn borsten omvatte om te kijken of alles nog goed zat. Ik kan me ook wel voorstellen dat het er wat vreemd uitziet zo in het openbaar ;-P

Toen ik 's avonds de bH en prothese uitdeed was het wel even een mindfuck, het voelde blijkbaar ongemerkt zo echt voor mijn brein dat toen ik naar beneden keek ik dacht "hè ik heb maar 1 borst!!" Het had de hele dag zo levensecht gevoeld, bizar gewoon. Maar een collega wist me te vertellen dat het klopt, dat mensen die een hand of arm missen en een kunsthand/arm krijgen het brein binnen 2-5 minuten al denkt dat het een eigen hand/arm is. Inmiddels ben ik er aan gewend en kijk ik niet meer gek op dat er maar 1 borst zit als ik mijn BH uitdoe.

Wel viel me op dat ik toch nog niet zo lief voor mezelf ben als dat ik dacht. Want ik neem dan wel mijn rust, ik mag moe zijn en huilen, maar tegelijkertijd ben ik mijn litteken aan het masseren alsof ik het van mijn lijf wil rukken, en wil ik zo snel mogelijk dat de luiken die voor mijn hart zitten weer open gaan. Dat afgesloten hart mag er dus blijkbaar niet zijn en die borst is dan wel weg, maar dan moet in ieder geval het litteken er dus ook zo snel mogelijk zo goed mogelijk uitzien. Liever nog gewoon niet meer zichtbaar zijn. Bij het idee om die kant van mijn lijf liefdevol aan te raken schieten de tranen in mijn ogen. Ik wil gewoon mijn borst terug, ik ben boos, maar ik weet niet op wat of wie....acceptatie lijkt in ieder geval nog ver weg. En liefdevol aanraken van de plek waar mijn borst zat, betekent de pijn en het gemis voelen en ik ben soms zo klaar met het steeds moeten huilen, het sombere gevoel en het niet kunnen voelen dat er nog zoveel is om voor te leven.

Wat ik echt heel maf vind is dat de angst en het onveilige gevoel dat ik nu steeds ervaar enorm lijkt op wat ik als kind bijna dagelijks voelde en waarom ik mijn bed dus afgeladen had met knuffels. Eigenlijk is dat gevoel altijd bij me geweest, alleen is het nu heel erg op de voorgrond door de borstkanker. Misschien is ook dat iets wat de borstkanker me wil vertellen, dat ik daar wat mee mag doen, zodat ik in de toekomst wel met een meer open hart kan leven en echt in verbinding kan komen met mezelf en de mensen om me heen. Geen wandje meer ertussen.

Anyhow ik schrijf dus elke avond maar de lichtpuntjes van die dag op, om daar even mijn bewustzijn op te brengen, want de pijn en verdriet zijn zo sterk aanwezig daar hoef ik niet nog meer aandacht op te vestigen nietwaar...

Soms kost het wat moeite, maar ik "moet" er altijd minimaal 3 opschrijven van mezelf. Niks groots, maar het genieten van een bakkie koffie, de kat die op schoot komt zitten, een kus op mijn voorhoofd van manlief, de hond van mijn collega die met wapperende haren op me af sprint voor een lading knuffels, een afspraak met een vriendin of het roodborstje dat elke dag even op de tak voor het raam komt zitten om me gedag te zeggen. 

En als ik dan over een tijdje terug blader door mijn schrift dan heb ik misschien wel mijn eigen sterrenhemel aan lichtpuntjes. Misschien is het een idee om voor elk lichtpuntje een Glow in the dark ster op mijn plafond plakken, om het extra visueel te maken :-)