de stereotactische vacuümbiopsie

De dag na mijn 50everjaardag had ik die biopsie. Deze viel me wederom enorm mee, fysiek gezien. Maar nu begon het mentale verhaal. Want ze hadden maar van 1 cluster biopten genomen, terwijl er meer clusters zijn. Dat hoefde niet, want ze zien er hetzelfde uit. Maar je kan aan de buitenkant toch niet zien waar ze representatief voor zijn? Ik was heel, heel erg benieuwd naar de uitslag. 

Ik had mijn agenda deze week schoongeveegd op 2 kennismakingsgesprekken na. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik was er echt met mijn hoofd niet bij.

Ik heb geprobeerd het met een aantal mensen te delen wat het met je doet: dat wachten op een uitslag, die onzekerheid. Er zijn maar weinig mensen die dit echt begrepen