Eerste bezoek mammapoli

Woensdag 3 mei zaten mijn man en ik ruim voor 8.30 uur in de wachtkamer. Heel erg lang te wachten. Eindelijk werden we ingelicht dat de eerdere foto’s erbij gezocht moesten worden. Om 9 uur mocht ik dan meelopen, mijn man moest achterblijven in wachtkamer. Ik vroeg wat er nu ging gebeuren, want die mammografie was toch al gedaan? Dat bleek opnieuw te moeten want hier hebben ze betere apparatuur. En trouwens, ik moest sowieso terugkomen voor een biopsie. Dit werd dus in dat stukje tussen wachtkamer en kleedkamer besproken. Nu was ik toch in de war: biopsie, dit was allemaal toch alleen maar ter geruststelling, net als eerder?

Maar goed, ook hier ging de mammografie prima (nu alleen van rechterborst) en kon ik daarna door naar het kamertje ernaast voor een echo. Hier mocht mijn man wel bij zijn. De massa bleek inderdaad een onverdachte cyste, lymfeklieren zijn opgemeten en bleken mooi slank. Maar kalkspatjes waren toegenomen sinds 2015, dat moest wel onderzocht worden. Het zou maar uit een cluster nodig zijn, want die is representatief voor de rest. Dat vond ik moeilijk te bevatten: je kunt toch juist niet aan de buitenkant zien waardoor die kalkspatjes veroorzaakt zijn?
 

We kregen te horen dat de stereotactische vacuümbiopsie pas donderdag 11 mei kon, en dat ik het uitslag gesprek dinsdag 16 mei zou hebben. Nu vond ik het echt vervelend worden: moet ik nu 2 weken(!) wachten om te horen dat er niets aan de hand is?

Er was een nagesprek met een verpleegkundig specialist. Zo lief en empatisch dat ik ging geloven dat er toch wel wat aan de hand zou moeten zijn.

Uitleg gekregen dat ze DCIS (voorstadium van kanker) willen uitsluiten. Nu had ik mij vanwege de BI-RAD 4 al wel ingelezen dus ik vond dit niet per definitie geruststellend: immers, DCIS wordt op dezelfde manier behandeld als borstkanker. Dus borstbesparende operatie plus bestraling, of hele borst eraf.

Na deze eerste schrik ben ik toch blij dat ze het gaan onderzoeken. Statistisch gezien is de kans het grootst dat er toch niets aan de hand is. En gelukkig vier ik deze week ook mijn 50e verjaardag, dat geeft wat afleiding.