Hoe het begon (deel 1)

Wat mij nu overkomt is vooral heel onwerkelijk. Kennelijk heb ik borstkanker. Ziek voel ik mij niet. Je denkt inderdaad: ‘dat gebeurt mij niet’ en toch gebeurt het wel. Ik zit nog vaak in de ontkenning (een fase van rouw). Dan denk ik: ‘zo dadelijk word ik wakker uit deze slechte droom’.

Plotseling staat mijn wereld en die van mijn gezin op z’n kop. Kunnen we even terugspoelen naar het moment van voor dat ik het wist? Even nog wat langzamer tot dit besef komen?

Op een woensdag belt, geheel onverwachts de huisarts mij op. Er is wat op de mammografie van het bevolkingsonderzoek te zien. Het moet verder onderzocht worden. Vrijdagmiddag kan ik in het ziekenhuis terecht voor een nieuwe mammografie, een echografie en een biopt (stukje weefsel dat weggenomen wordt voor onderzoek). Maandagmiddag mag ik dan terugkomen voor de uitslag. Een weekend tussen hoop en vrees.

We zitten in de mooie en prettig ingerichte wachtkamer van de afdeling oncologie. In de gang lopen af en aan zorgpersoneel heen en weer. Ik zie dat in spreekkamer 20 een extra klapstoel wordt bij gezet. Het wachten duurt lang. Het loopt natuurlijk uit. Eindelijk worden we geroepen en naar spreekkamer 20 verwezen. ‘De arts komt zo hoor’. Weer wachten. Ze komen met z’n tweeën binnen. Dan weet je het eigenlijk al.

Borstkanker stadium 2. Ik vraag: ‘hoe ernstig is het?’ Ik hoor dat het een goed behandelbare variant is. Een niet zeer ernstige maar toch agressieve kwaadaardige tumor. In de lymfeklieren in mijn oksel is niets te zien, dat is gunstig. Maar er wordt niet ronduit gezegd dat er geen uitzaaiingen zijn. Het voorstel is: over een maand een operatie en daarna radiotherapie. Er wordt een MRI ingepland.

Ik houd me vast aan ‘een goed behandelbare tumor’, bel met veel mensen en ben ’s avonds bekaf.

Donderdags hebben we een afspraak met de specialistisch verpleegkundige. Die zal ons vertellen wat er verder duidelijk is geworden uit de kweek van het biopt en wat er besproken is in het multidisciplinaire overleg. Uit de kweek is gebleken dat het gaat om een niet hormoon- en niet eiwitgevoelige variant. Het type tumor heet triple negatief. Van dit type is sprake bij ongeveer tien procent van de vrouwen die borstkanker hebben. Een zeldzamere variant dus maar nog steeds goed behandelbaar. Het betekent dat ik (anders dan eerder verwacht) voor de operatie een chemokuur behandeling moet ondergaan. Dit komt wel even hard binnen. Het traject gaat dus veel zwaarder worden dan we dachten.

Bij triple-negatieve borstkanker wordt een chemokuur geadviseerd om zoveel mogelijk van de kankercellen te doden, zodat er makkelijker geopereerd kan worden en ook om de kans van terugkeer van de kanker te verkleinen. Er wordt naast de MRI scan ook een PET-CT scan ingepland. Dit is standaard bij een chemokuurbehandeling en het kan gelukkig op dezelfde dag als de MRI. Met de PET-CT scan wordt, met een radioactieve vloeistof, gekeken of alle kankercellen in beeld zijn. De MRI is om de precieze afmeting van de tumoren te meten (er zijn twee tumoren, dicht naast elkaar). Ze willen de precieze afmetingen weten om te kunnen monitoren hoeveel effect de chemokuur heeft op de tumoren.

Met deze nieuwe informatie gaan we naar huis om alles weer te verwerken.