De MRI (10-10-2024)
Vandaag moesten we terug naar het ziekenhuis voor een MRI. Ik kon mij omkleden in de kleedruimte. Ik had mijn pyjamabroek meegenomen en kreeg een blauw jasje aan die ik van voren los kon maken. Ik moest nog even wachten dus ik deed de deur naar de wachtruimte nog even open en deed mijn arm omhoog richting mijn vriend van “tadaa, kijk mij eens in mijn MRI pakje”. Ik zag dat hij zijn hoofd in zijn handen had. Later zei hij dat hij helemaal in paniek was en toen hij mij zag dacht “doe eens normaal man, hoe kan jij nou gek lopen doen in deze situatie”. Ook vond hij mij er schattig uitzien in die kleding waardoor hij mij wel een dikke kus moest geven 😉. Ik werd opgehaald door een man en samen met een vrouw legden zij mij uit wat ik kon verwachten. Ik kreeg eerst een infuus voor de contrastvloeistof. Daarna moest ik mijn jasje open doen en op mijn buik op de ‘tafel’ liggen. De tafel had twee uitsparingen voor je borsten. Ik kreeg de tip om met mijn knieën eerst te gaan en dan een beetje te mikken zodat mijn borsten in de uitsparingen zouden komen. Ik gaf meteen aan dat dat wel goed moest komen, de uitsparingen waren immers best groot, genoeg plek voor m’n kleine tietjes dacht ik zo. Inderdaad, het was geen probleem. Ik mocht nog even een radiozender kiezen en toen kreeg ik twee oordopjes in (van die gele die je ook kunt gebruiken voor het slapen bijvoorbeeld) en daar overheen een koptelefoon. Ook kreeg ik iets in mijn handen waarin ik kon knijpen, dan zouden zij meteen komen.
De MRI vond ik eigenlijk best vervelend, maar dat is puur omdat ik claustrofobisch ben. De muziek was ook nauwelijks te horen door het lawaai van de machine, dus ik heb maar een beetje mijn ademhalingen geteld. Er werd drie keer gescand en bij de laatste keer werd de contrastsvloeistof ingespoten. Dat voelde wel een beetje raar, maar verder was het allemaal gewoon pijnloos. Na 20 minuten was ik klaar en kon ik weer gaan. Ik bedankte het personeel (iedereen is echt heel aardig) en liep weer terug naar de kleedruimte. Ik liet mijn vriend maar meteen binnen, zodat hij niet langer in spanning zat. Hij kon mij ook meteen een beetje helpen met omkleden want het verbandje waar het infuus had gezeten zat vrij strak, dus die arm kon ik niet echt goed buigen. We gingen naar huis en in de auto merkte ik dat ik helemaal op was. Geen idee of het een bijwerking was van de contrastvloeistof, of dat het gewoon van de situatie was, maar ik was heel erg moe.
Nu 5 dagen wachten tot de uitslag, dinsdag is namelijk de afspraak met de oncologisch chirurg en verpleegkundig specialiste.