Emotionele rollercoaster

Ik kan er niet omheen draaien: deze week is een hel. De onzekerheid is écht killing.  We hopen maar zo op de uitslag dat er geen uitzaaiingen zijn, dat is echt het beetje hoop dat we nu nog hebben. Zonder dat weet ik niet hoe we het gaan doen…

Het is zó surrealistisch… heb ik nou echt kanker? Is dit niet gewoon een hele erge nachtmerrie? Ik vind het ook zo naar hoe ik steeds wakker word (als ik überhaupt in slaap val). Steeds vergeet ik héél even wat de situatie is en ben ik gewoon… gelukkig. En dan PATS… herinner ik mij weer wat er gaande is en krijg ik een adrenaline-/angstkick van jewelste. Ik ben zó bang om mijn kinderen achter te moeten laten. Ik wil het ze gewoon niet aandoen. Ik moet er gewoon voor ze zijn, potverdomme! Voor alle kleine momenten, maar ook voor de grote zoals als ze naar de middelbare school gaan, mijn dochter voor het eerst ongesteld wordt, ze verdrietig zijn, hun eerste vriendje/vriendinnetje krijgen, voor het eerst hun hart gebroken wordt, als ze gaan studeren, trouwen, kinderen krijgen etc etc. 

Ik heb het er erg moeilijk mee dat mensen in mijn omgeving verdriet hebben om mij. De mensen waar ik het meest van hou hebben verdriet… om mij. Mijn zoontje praat er niet veel over, maar met mijn dochter heb ik gisteravond in bed nog liggen kroelen omdat ze aan het huilen was om mij. En tja, wat moet ik zeggen om haar te troosten? Ik heb eerlijk gezegd dat ik het ook gewoon niet weet, maar dat we geen geheimpjes voor hun gaan houden. Zodra wij meer weten, zullen zij het horen. Vanmiddag was mijn zoontje verdrietig om iets anders en mijn dochter was hem heel goed aan het troosten. Daar word ik dan weer emotioneel van. Ik hoop dat als dit helemaal verkeerd afloopt, mijn kinderen er voor elkaar gaan zijn. Pfffff… ik hou zoveel van mijn kleine spookies. Ik weet dat ouders het vaak zeggen over hun eigen kinderen: maar ik heb écht hele lieve kinderen, ik bof ontzettend met ze.

Mijn vriend heeft het ook erg moeilijk. Ik heb hem maar weinig zien huilen de afgelopen 16 jaar, misschien een keer of 3 bij begrafenissen. Maar hij heeft het de afgelopen weken, en zeker de afgelopen week, flink ingehaald. Hij zegt steeds dat hij nu zo intens voelt hoeveel hij van mij houdt. Ook is hij heel bang dat ik kom te overlijden en hij er alleen voor staat. Hij heeft het veel over dingen die ik allemaal doe waarvan hij denkt dat hij het niet kan. Hij zei: “jij brengt de kinderen naar een hoger niveau, dat kan ik niet”. Maar dat kan hij wel, hij moet het alleen geloven, zijn geduld bewaren en wat meer vanuit hun denken. Soms is het enige wat ze nodig hebben, het gevoel dat je ze begrijpt. Hij vroeg zich ook af hoe de relatie tussen hem en mijn ouders zou zijn als ik er niet meer ben. De relatie tussen hem en mijn ouders is heel goed en ik weet 100% zeker dat mijn ouders klaar zullen staan voor hem en de kinderen. Daar hoeft hij echt niet bang voor te zijn. 

Mijn vriend is ook zeer gespannen en is nu aan de oxazepam om op momenten even tot rust te komen. Hij wilt nu ook opeens alles voor mij doen, tot het extreme zelfs. Als ik drinken voor mezelf wil inschenken moet ik gaan zitten, hij wilt het doen. Als ik een dekentje op de bank over mij heen wil doen, pakt hij het dekentje af om het over mij heen te doen haha. Ik zei al, ik moet wel dingen zelf blijven doen he, ik moet sowieso in beweging blijven. Overigens was er deze week één moment waarop ik even accepteerde dat ik kanker heb. Mijn vriend had het erover dat dit het ergste ooit was en hij vroeg zich hardop af of het nog erger had gekund. Hierop zei ik meteen “als één van de kinderen kanker had gehad”. Dan ben ik maar blij dat ik het heb… 

Ook mijn ouders hebben het er moeilijk mee. Mijn moeder was zowat aan het gillen toen ik het nieuws aan haar vertelde. Met mijn vader heb ik afgelopen maandag een emotioneel, maar goed gesprek gehad. Mijn vader is namelijk iemand die in moeilijke tijden of als hij ongerust is, afstandelijk doet en naar binnen keert. Ik heb hem gevraagd om zijn best te doen dat niet te doen (zal hij ook niet doen zei hij), juist omdat ik hem nu zo nodig heb. Ik heb mijn vader in 34 jaar nog nooit zien huilen, tot afgelopen maandag. Dat is flink binnen gekomen bij mij, ook wat hij allemaal zei. Mijn lieve ouders, die mij altijd met zoveel liefde hebben opgevoed. Ik vind het maar moeilijk om ze verdrietig te zien. 

Hoewel ik hoop dat alles nog goed komt, ben ik ook wel praktisch ingesteld dus ik ben nu al zaken aan het regelen. Zo hebben we (of naja mijn vriend in opdracht van mij) het zusje van mijn vriend gevraagd of ze peettante wilt worden, waarop ze gelukkig ja zei, iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben! Het is iets wat we al jaren wilde vragen, maar steeds zoiets hadden van "dat komt wel".  Ook hebben we haar gevraagd of ze binnenkort foto’s van ons wilt nemen, dat wil ik graag voordat mijn haar eraf gaat. Daarnaast heb ik onze levensverzekering nog maar even gecheckt, heb ik uitleg gegeven hoe mijn vriend dat allemaal moet regelen, en ben ik mijn vriend sowieso aan het leren om de zaken te doen die ik altijd doe. Zo heb ik hem bijvoorbeeld uitgelegd hoe hij moet wassen (heeft hij ooit maar een paar keer in 16 jaar gedaan, toen ik in het ziekenhuis lag na de geboorte van onze dochter), dat onze dochter op dinsdag en woensdag haar huiswerk af moet hebben en waar online dat gemaakt moet worden, hoe het e.e.a. geregeld moet worden voor de zorgverzekering, energiecontract etc., en probeer ik hem te leren om wat meer als mij te doen in de opvoeding van onze kinderen. Niet dat hij het slecht doet ofzo, maar ik ga net wat meer de diepte in en probeer het altijd wat meer vanuit hun oogpunt te bekijken. Ik hou hoop, maar ik probeer wel te zorgen dat ik mijn gezin zo goed mogelijk achterlaat indien dat nodig blijkt. 

Ik heb de afgelopen dagen veel steun gekregen van mensen uit mijn omgeving. Zo heb ik een super mooie bos bloemen van mijn ouders en ook van mijn beste vriendinnen gekregen. Beide met een heel lief kaartje. Ook van anderen heb ik verschillende lieve kaartjes gekregen en zelfs een geluksarmbandje van Sandra. Die heb ik nu om, hopelijk brengt het mij geluk voor morgen! Verder krijg ik gewoon steeds lieve appjes van vrienden, dat ze aan mij denken, met de vraag hoe het gaat en of ze wat voor mij kunnen doen. Ik bof maar met zulke lieve mensen om mij heen!