Het begon met een bobbel...

Een aantal weken geleden, bij mijn vorige ongesteldheid, voelde ik opeens een verdikking in mijn linkerborst. Ik maakte mij niet zoveel zorgen: in dezelfde borst, maar dan aan de bovenkant, heb ik dat ook wel eens en dat trekt altijd weer weg als mijn ongesteldheid voorbij is. Ik was ervan overtuigd dat deze ook wel weer weg zou gaan. Mijn ongesteldheid stopte, maar de verdikking bleef en in tegenstelling tot die bovenin mijn borst was deze niet ‘gevoelig’. Ik besloot om nog even te wachten, namelijk t/m mijn volgende ongesteldheid. Echter, op zondagavond stond ik onder de douche, een beetje te drukken op die verdikking, toen ik merkte dat er bruine vloeistof uit mijn tepel kwam. Daar schrok ik wél van. Ik vertelde het mijn vriend en we begonnen meteen dr. Google te raadplegen. Het kon van alles zijn; van iets onschuldigs tot aan borstkanker. Morgen dus maar de dokter bellen.

De volgende ochtend kon ik terecht bij de dokter. Ze voelde aan de verdikking, vond het op zich niet raar aanvoelen, maar vond het toch verstandig om een afspraak te maken bij het ziekenhuis voor een mammografie. Die stond de volgende dag in de middag gepland. Gelukkig ging mijn vriend mee, want ondertussen begon de stress wel te komen, bij ons allebei. Eerst kreeg ik een mammografie. Ik heb daar horrorverhalen over gehoord, maar ik vond het zelf totaal niet pijnlijk. Nu moet ik ook wel zeggen dat mijn borsten niet echt gevoelig zijn. Na de mammografie kon ik vrijwel meteen door voor een echo. Ik kwam binnen met ontblote tietjes in een ruimte waar vier vrouwen waren. “Oh, ik had minder mensen verwacht” zei ik nog. Er waren inderdaad extra mensen, waaronder een vrouw van het bevolkingsonderzoek. Zij zou eerst de echo doen en dan zou de radioloog komen. Toen de vrouw van het bevolkingsonderzoek begon met de echo keek ik mee. Ik schrok: de verdikking was groter dan ik dacht en toen ze in mijn oksel keek zag ik een aantal verdikkingen. Ze stopte en ik draaide mij om naar mijn vriend en zei zonder geluid: “I have a bad feeling about this”, wat hij kon liplezen. Want als het al in mijn oksel zat …. ik begon te denken: hoe fucked zijn we?

De radioloog kwam, begon met de echo, en hij gaf aan dat hij niet zo goed wist wat het was: was het nou iets goedaardigs of toch kanker? Het was in ieder geval verdacht genoeg om verder onderzoek te doen. Hij gaf aan dat ik meteen een biopsie zou krijgen in mijn borst en een punctie in mijn oksel, want ook hij zag natuurlijk de verdikkingen. Hij zei dat dit zou kunnen duiden op uitzaaiingen, maar dat dat niet hoefde. Een verkoudheid of het net hebben gehad van een vaccinatie kunnen de lymfeklieren ook verdikken. Ik had echter beide niet… Ook zei hij dat ik een MRI moest. Dit werd mijn vriend allemaal te veel; hij stond op, gaf aan dat het licht voor zijn ogen werd en hij werd meteen even apart genomen om wat te drinken en een koude lap op zijn hoofd te doen. Ondertussen begon de radioloog met de punctie. Ik zei al “volgens mij gaat het niet goed met mijn vriend he”, maar de verpleegkundige achter mij (ik lag op mijn zij voor de punctie) stelde mij gerust dat hij in goede handen was en dat ik mij daar maar even geen zorgen om moest maken.

De punctie in mijn oksel werd gedaan met een dunne naald, zonder verdoving. Dan worden er wat cellen opgezogen om te onderzoeken of het kankercellen zijn. Om de cellen los te maken moet er dan een beetje heen en weer bewogen worden met de naald. Naast de punctie nam de radioloog ook 3x een biopsie van de verdikking in mijn borst. Dat was een behoorlijke naald (ik zei nog: ooooh die naald had ik niet hoeven zien), dus die plek werd gelukkig wel verdoofd. Ik vond het allemaal erg meevallen, kan het vrijwel pijnloos noemen. We kregen te horen dat we over twee dagen terug moesten voor een MRI en we zouden de volgende dag gebeld worden om een afspraak te maken voor de uitslag. Dit zou wel een kleine week duren, want het weefsel en de cellen moeten op kweek gezet worden.

Geschrokken zijn we naar huis terug gereden. Oké, de radioloog wist niet wat het was, maar het was verdacht genoeg om verder onderzoek te doen. Ook was het al bijna 4 cm en waren er verdikkingen in mijn oksel. Als het borstkanker zou zijn, kon ik stadium I dus al wel op mijn buik schrijven. Later las ik in het verslag van de radioloog naar de huisarts dat de verdenking een BI-RADS 4 is. Oftewel, de afwijking is verdacht voor kanker, maar niet typisch voor kanker. Ongeveer 4 op de 10 mensen die een BI-RADS 4 hebben krijgen uiteindelijk te horen dat ze kanker hebben.

Hoe gaat dit uitpakken voor ons?