PET scan

Vandaag heb ik de PET scan gehad. Het stond gepland om 14:00 uur, duurt 2 uur en 15 min, en je mag 6 uur van tevoren niets meer eten. Dus mijn vriend kwam heel lief om half 8 twee boterhammen en een fruitmix als ontbijt op bed brengen. En vijf minuten voor 8:00 heb ik toch nog snel een bakje karamelvla naar binnen gewerkt. Het scheelt dat ik de laatste dagen bijna geen eetlust heb, dat maakt het vrij makkelijk om van 8 tot 16.30 niet te eten. Niet dat ik blij ben met mijn gebrek aan eetlust, maar nu is het wel even handig. Eigenlijk val ik de laatste maanden al best af. Sinds half/eind juni ben ik van 66.2 naar 60.8 kg gegaan. Ik was eerlijk gezegd wel tevreden dat ik, toen ik steeds meer richting de 62 kg kroop, weer (bijna) op het gewicht was van voor mijn eerste zwangerschap. Ik had ook het idee dat het kwam doordat ik de laatste maanden steeds meer koos voor gezondere alternatieven (niet dat ik nou zo slecht at hoor). Wel ging het mij erg makkelijk af en heb ik nooit de wens gehad om minder dan 62 kg te wegen. De verminderde eetlust past ook niet zo bij mij. Nu vraag ik mij af of de verminderde eetlust en het afvallen niet tekenen zijn van uitzaaiingen…. Maar ik ben echt een giga overdenker hoor, dus hopelijk heb ik het gewoon mis. Mijn vriend is ook al best afgevallen de afgelopen tijd. De laatste paar weken het meest, door alle stress. Gisteren stond hij op de weegschaal en zei dat hij in jaren niet zo weinig heeft gewogen en bijna geen overgewicht meer heeft, waarop ik maar zei: “graag gedaan” 😉

Om 14:00 uur moesten we dus in het ziekenhuis zijn voor de PET scan. Ik werd eerst naar een super warme kamer gebracht. Dat is blijkbaar om te voorkomen dat mensen gaan trillen van de kou, want je mag je spieren niet te veel aanspannen. Ik kreeg eerst het infuus aangeprikt en daarna moest ik propranolol slikken, zodat de radioactieve vloeistof minder in het bruine vetweefsel wordt opgenomen dan normaal. De verpleegkundige gaf aan dat jongere mensen en slankere mensen meer bruin vetweefsel hebben, vooral in het nekgebied en daar zitten nu juist veel klieren. De propranolol moest een half uurtje inwerken. Ondertussen mocht ik mijn vriend, die in de wachtkamer zat, bellen om even te kletsen. Ik moest wel ophangen hebben 5 min voordat de verpleegkundige weer zou komen, want ik moest mij daarna zo volledig mogelijk ontspannen (piece of cake hè, als je net 5 dagen geleden te horen heb gekregen dat je een agressieve kanker hebt!). Gelukkig had ik een kalmeringspilletje genomen dus het lukte aardig. Na het half uur kwam de verpleegkundige terug om eerst mijn suiker te meten middels een vingerprikje (die was 4.9, dus helemaal goed). Als je suiker te hoog is kan dit namelijk een negatieve invloed hebben op de PET scan. Daarna werd de radioactieve vloeistof ingespoten, ging de verpleegkundige  weer weg en moest ik een uur (uiteindelijk was het 45min) ontspannen. Ik heb het erg snel warm dus ik vond dat niet zo tof, maarja als ik dáár al over ga klagen gezien wat me allemaal te wachten staat… 

De PET scan zelf was zo gedaan. Eerst ging ik er twee keer snel doorheen en daarna heeeeel langzaam. Maar dan ook écht heel langzaam, ik had de eerste paar minuten niet eens door dat ik bewoog haha. Toen was het klaar en mochten we naar huis. Nu hopen op een goede uitslag vrijdag!