Triple k*t

Het heeft een paar dagen geduurd voordat ik deze blog kon schrijven. Eerst even iets anders: ik had niet verwacht dat mijn blog zoveel gelezen zou worden (inmiddels meer dan 400x). Dat motiveert wel om te blijven schrijven (en bedankt aan de mensen die gereageerd hebben, heel lief!), zo lang ik mij goed genoeg blijf voelen. Ook zal ik het hierna delen met familie en vrienden. 

De naam van deze blog heet “fuck”, dat was namelijk mijn eerste reactie toen mijn arts zei dat hij rotnieuws had voor mij. Ook deze blog is een scheldwoord… want ik heb helaas triple-negatieve borstkanker… en dat is gewoon triple k*t. Nu ben ik niet iemand die veel scheldt (wat je misschien niet zou denken als je mij niet kent en alleen deze blog leest), maar ik kan nu niet bepaald zeggen dat de diagnose “niet zo fijn” of “onprettig” is. Het is gewoon triple k*t. De meest agressieve borstkanker en ook nog eens het meest moeilijk te behandelen (overigens zeg ik nou niet dat andere (borst)kankers een pretje zijn he). 

Het nieuws is ingeslagen als een bom. Mijn vriend en ik hebben het hele weekend alleen maar kunnen huilen. De eerste nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Laat mij alsjeblieft niet mijn kinderen moeten achterlaten. Daar ben ik zo bang voor. Ze zijn pas 7 en 10, ze hebben mij nog zo nodig. En ze zijn zo gevoelig… ik ben enorm bang voor de impact die dit gaat hebben op ze. We hebben het de kinderen vrijdagavond ook meteen verteld en hebben met z’n vieren op de bank een potje gehuild. Mijn zoontje lijkt het nog niet helemaal te beseffen, maar mijn dochter maakt zich veel zorgen en heeft veel gehuild. Ik kan zelf ook maar moeilijk naar mijn kinderen kijken zonder te huilen. Mijn vriend zegt steeds “waarom jij? Jij bent zo lief tegen iedereen, doet geen vlieg kwaad, bent een goede moeder” etc etc. Tja, waarom ik? Net zoals alle andere vrouwen (en mannen!) met (deze) kanker of andere heftige ziekte: we hebben simpelweg dikke, vette pech.   

De arts heeft gezegd dat ik een heel zwaar traject tegemoet zal gaan. Eerst moeten we nog een PET-scan doen om te kijken of het uitgezaaid is. Als het niet (enorm) is uitgezaaid krijg ik 20 weken chemo. “Krijg”, net alsof het een cadeautje is…. Zoals hij zei: “een agressieve tumor vereist een agressieve aanpak”. Extra zwaar is het dat ik al een paar jaar kamp met een flinke burn-out. Ik heb dus al allerlei klachten, zoals flinke vermoeidheid. Ik ben dan ook bang dat een aantal van mijn klachten die ik steeds toegeschreven heb aan mijn burn-out eigenlijk klachten van uitzaaiingen zijn en dat ik de chemotherapie niet zo goed aan zal kunnen. Zoals je al merkt… de angst overheerst enorm op dit moment. Ik probeer wel positief te blijven. Op deze website, maar ook in de facebook groep met lotgenoten, staan gelukkig ook positieve verhalen. Maar ik lees ook veel negatieve verhalen en ik kan nog even niet de knop omzetten om positief te blijven. Hopelijk volgt dat snel als de paniek en shock wat weg is. Ik kan bijvoorbeeld ook maar moeilijk eten. 

We hebben het inmiddels bijna iedereen verteld. Iedereen is flink geschrokken maar iedereen staat ook voor ons klaar, daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik heb niet een enorm sociaal netwerk, maar er is al veel hulp aangeboden door familie, vrienden, buren, etc. 

Ook zijn we al vrij praktisch bezig. Zo gaan we bijv. onze slaapkamer gezelliger maken voor als ik daar vooral ben als ik mij slecht voel. We zetten de tv van zolder daar,  we hebben een prikwandrol besteld zodat ik daar alle lieve knutsels van de kinderen en lieve kaartjes etc kan ophangen en we gaan ook wat plantjes kopen. Niet de meest dringende zaken om te doen, maar het houdt ons bezig. Ook hebben we een website gevonden waar ze een haarband maken van je eigen haar, zodat ik wel mijn eigen haar kan behouden. Ik ben nu nog heel erg van de “het maakt mij allemaal niet uit dat ik mijn haar verlies en haal mijn borst er maar af, zolang ik maar blijf leven”, maar ik denk dat als bijv. eenmaal mijn haar eraf is, ik het toch wel fijn vind dat ik mijn eigen haar nog een beetje heb. 

Ik zal het hier even bij laten. Woensdag heb ik de PET-scan om te kijken of er uitzaaiingen zijn en voor nu wil ik gewoon iedereen bedanken voor hun steun!