Op weg naar acceptatie: 88weken ziek
Werken geeft identiteit aan mensen. Het duurde lang voordat ik dat kwartje liet vallen.
Mijn gedachten vliegen heen en weer…. Over werk en WIA is zoveel te vertellen…. Waar moet ik beginnen.
Vroeger vond ik carrière een vies woord. Ik zag mensen in pakken op kantoor zitten om zoveel mogelijk geld te verdienen en daarbij vergetende wat ze echt waardevol vonden. Ooit zei iemand tegen mij dat dat beeld niet klopte, carrière was in haar ogen doen waar je gelukkig van wordt. Ze opende mijn ogen en hoewel ik nooit het woord carrière gebruikte bleek ik mezelf ontwikkelen en kreeg ik uiteindelijk een droombaan. Ik heb het zelf verdiend en er hard voor gewerkt. Niet alleen in werk, maar ik ben ook altijd mezelf blijven ontwikkelen, in de 24 jaar dat ik fulltime aan het werk ben heb ik er 12 jaar langdurige avond/deeltijdstudie bij gedaan. Niet omdat het moest, maar omdat ik me kon en mocht door ontwikkelen.
Ik ga terug naar de dag voor en na dat ik ziek werd. Beide dagen had ik een gesprek met mijn leidinggevende en nog steeds voel ik me schuldig over het gesprek op woensdag om de dingen die ik maandag niet had gezegd.
Op maandag had ik een bila met mijn leidinggevende. Mijn leidinggevende en ik kunnen het ontzettend goed met elkaar vinden. Het is een ontzettend fijne man met zowel inhoudelijke kennis als een warm hart. Ondanks dat hij pas twee jaar mijn leidinggevende was wist hij veel dingen van mijn verleden en de (werk)problemen die dat met zich mee had gebracht in mijn leven. Hij stimuleerde me om los te laten en te zien wat voor fijn en eerlijk mens ik ben. Ook deze bila weer was hij alleen maar lovend over mijn werkzaamheden en collegialiteit naar anderen. Hij sloot af met de vraag of er nog iets was wat ik moest vertellen en na het enthousiaste gesprek zei ik vrolijk nee. Daarop antwoorde hij met de woorden: Gefeliciteerd, ik moet nog even kijken hoe en wat en wanneer (kan nog wel paar maandjes duren), maar jij wordt mijn nieuwe senior-adviseur. Ik straalde en kon bijna niet geloven dat dit mijn leven was. Ik kon de complimenten amper geloven, maar de grijns kwam niet meer van mijn gezicht.
Na het gesprek stapte ik op de motor naar huis en onderweg herbeleefde ik het gesprek en ook zijn vraag of niet nog iets moest vertellen…. Oeps vergeten... morgen in het ziekenhuis zou ik de eerste keer uitslagen krijgen, omdat ik al maanden met mijn gezondheid aan het kwakkelen was. Waarschijnlijk zou het niets zijn…. dus ik liet het zo en ging de volgende dag vrolijk naar het ziekenhuis. Woensdagochtend belde ik mijn leidinggevende weer… ondanks zijn vrije dag nam hij meteen op en vertelde ik hem, dat ik kanker had. ..
Vanaf 1 september 2022 ben ik officieel ziek gemeld en dus was het afgelopen week tijd om de WIA uitkering aan te vragen. Mijn leidinggevende en ik blikten samen og terug om bovenstaande dagen….
De afgelopen 88 weken waren zwaar. Zoveel gehuild, gevloekt en getierd, maar ook gevochten om weer enigszins normaal te functioneren.
Ik werk sinds 2007 bij het waterschap en doe mijn taken daar met ontzettend veel plezier. Mijn achtergrond is zowel groen als grijs, maar in de beginjaren bij het waterschap was ik vooral werkzaam als civieltechnische specialist. In 2017 kon ik intern van functie veranderen om de technische collega's te adviseren over hoe ze om moesten gaan met natuurwetgeving in projecten en onderhoudstaken. Ik vond de overstap doodeng maar het was een schot in de roos. Niet alleen kreeg ik geweldige een klein groepje collega's die aanvoelen als familie ook mijn werk bleek mij op het lijf geschreven. In een natuurlijk proces werden mijn projecten steeds groter en zette ik mijn kennis steeds vaker buiten mijn eigen organisatie in voor zowel landelijke organisaties maar ook als (gast)docent op het MBO. Mijn groene en grijze kennis en ervaring kan ik super breed inzetten en hoewel ik mezelf altijd de net niet ecoloog noem worden mijn collega's dan boos. Mijn collega’s hebben weliswaar veel meer ecologische kennis, maar in de praktijk bereik ik wel veel. Door mijn ervaring spreek ik de taal van de techneuten en kan ik regelmatig letterlijk en figuurlijk een brug slaan tussen groen en grijs. Ik merk dat beide kanten vaak het zelfde willen, maar dat ze elkaars taal gewoon niet spreken.
In ieder geval voor mij een droombaan en tuurlijk zijn er dagen dat ik geen zin heb om te werken of zet ik liever mijn energie in voor mijn hobbby's hoe leuk ook, het blijft wel werk ;). Maar toch... mijn werk is ook onderdeel van mijn identiteit, de dingen waar ik voor sta, mijn zelfredzaamheid, zelfstandigheid, mijn persoonlijke ontwikkeling en zo kan ik nog wel even doorgaan.
In het eerste jaar dat ik ziek was buffelde ik met 75% werken, waarop de bedrijfsarts mij na acht maanden ziekte terugzette naar 50% inzet. Een goede keuze, want na 1,5 jaar lang het gevoel te hebben dat ik met een kater rondliep kreeg ik mijn leven weer een beetje terug.
Door minder te gaan werken maar ook diverse hobby's en activiteiten de deur te wijzen kreeg ik weer grip op mijn energie en kan ik weer enigszins normaal functioneren. Ik voel met goed, ik lach weer veel en zie zelfs op de somberste dagen de zon weer schijnen. Achteraf bezien was ik al een hele tijd voor mijn officiële ziekmelding niet in orde en had dat veel impact op mijn werk, activiteiten en relaties met de mensen om me heen die me dierbaar zijn. Momenteel voel ik me dan ook beter dan ik me in jaren heb gevoeld. Mentaal dan vooral, maar stiekem ook wel een beetje fysiek. Na jaren van achteruitgang heb ik een nieuwe balans gevonden waarbij het nieuwe normaal gewoon normaal geworden is (en een klein beetje extra energie door de afvalmedicatie uit mijn vorige blog ;)). Zoals mijn bedrijfsarts zo mooi kan verwoorden: Ik was de regie kwijt, maar heb nu de touwtjes weer in handen. Simpele woorden, maar zo doeltreffend. Ik ben weer volledig in de regie en kan bepalen waar ik mijn energie aan spendeer.
En nu ligt mijn lot in handen van het UWV… Ik vind dit zo confronterend. Ik wil dit helemaal niet. Tuurlijk wil ik deels afgekeurd worden, ik ben door mijn beperkte energie zo beperkt in mijn leven dat ik gewoon domweg niet meer fulltime kan werken. Zelfs als ik alleen nog maar zou werken zou ik het niet meer aankunnen om fulltime te werken omdat mijn belastbaarheid te laag is en mijn herstelbehoefde te hoog. En nu moet ik dat gaan uitleggen aan een keuringsarts. Rationeel zo logisch en begrijpelijk, maar gevoelsmatig zo STOM. Niet alleen om mijn lot in zijn/haar handen ligt en ik dus geen controle heb op de beslissing (wat overigens ook echt heel irritant is!!!) Maar de allerbelangrijkste reden is omdat ik helemaal niet ziek wil zijn! Natuurlijk wil niemand ziek zijn, maar ik wil ook helemaal niet minder werken. Ik vind mijn werk harstikke leuk en in een gezonde toestand deed ik mijn werk met heel veel passie, plezier en twee vingers in mijn neus. Mijn werk is onderdeel van wie ik ben en waar ik voor sta. Ik haal er maatschappelijk voldoening uit, maar het maakt me ook een trotse en zelfstandige vrouw.
Sterker nog dat ooit zo vieze woord is waarheid geworden in mijn leven. Ik heb een prachtige carrière opgebouwd en zo hard gewerkt om tot het kennisniveau te komen waar ik nu ben en nu blijkt die kennis bijna nutteloos te zijn omdat ik ziek ben. Ik moet mezelf afbakenen en projecten weigeren omdat ik er domweg de tijd niet voor heb. Elke dag moet ik beslissen of ik een klus wel of niet doe, terwijl ik ze allemaal graag wil doen. Ik heb projecten die ik vanaf de grond af aan had opgebouwd overgedragen omdat i, ze niet meer aan kan. Ik zou 1 dag in de week gaan lesgeven op het MBO omdat het half jaar stage van beide kanten zo intens goed bevalen was maar door de CLL kan ik niet meer voor de klas staan. De school is een bron van virussen en als docent moet je altijd op bepaalde tijden er gewoon zijn voor de studenten en dat maakt dat ik niet de flexibiliteit kan toepassen die nodig is voor mijn energiebehoefde.
En nu ben ik 88 weken ziek. Ik kan nog even doen net alsof het niet zo is, net doen alsof het niet bestaat…. Maar binnenkort wordt ik opgeroepen door het UWV en moet ik weer vertellen dat ik ziek ben en dat ik dat helemaal niet leuk vind.