Op weg naar acceptatie: Mijn eigen vestingwal

Toen ik hoorde dat ik ziek was en de eerste fase van rouw om wat was voorbij was, kreeg ik het nadrukkelijke advies om wat aan mijn overgewicht te doen. Mijn overgewicht of beter gezegd mijn beschermingsmechanisme is mijn eigenste beste vestingwal. Oekraïne kan nog wat van  me leren hoe je je vijanden buiten houdt (een grapje, maar met diep respect voor Oekraïne en alle andere oorlog-slachtoffers!). De weerstand om wat aan mijn overgewicht te doen zorgde voor een nog sterkere verdediging en de wal werd nog groter, terwijl ondertussen door de CLL het binnenste deel van de wal steeds slapper werd. Ik merk elke dag hoe mijn zorgvuldig opgebouwde verdedigingswal mij letterlijk en figuurlijk belemmert in mijn ontwikkeling. 

Thuis op de kast ligt een boek, gekregen van iemand om me te steunen, maar ik kan het nog niet lezen... ik ben bang voor wat er instaat, de titel raakt me al voldoende en die luidt als volgt: Ik moest kanker krijgen om mezelf te genezen. De titel raakt me omdat ik enerzijds bang ben voor de herkenning en anderzijds die herkenning stiekem nog steeds niet aan wil. 

Ik vind dit niet de plek om in details mijn jeugdtrauma's te beschrijven, maar in mijn acceptatieproces dat ik kanker heb, moet ik wel benoemen dat ik ze heb. Ik heb een mooie maar ook zware jeugd gehad en in de zwaarte zitten wel wat heftige verhalen. Verhalen die niet op de ze site thuis horen of wellicht is dat een excuus, omdat ik er nog niet aan toe ben om ze te delen met de wereld. Maar een deel wil ik wel delen... als is het maar voor mijn eigen genezingsproces. De vestingwal mag namelijk wel wat sterker... maar  niet door nog  meer ballast, maar juist door  overtollige ballast overboord gooien en de fundatie te repareren. 

De bedrijfsarts voelde mijn weerstand en stuurde me naar een hele goede therapeute... Ik noem haar hier maar even Annie. Annie helpt me om mijn jeugdtrauma's voor zover mogelijk te verwerken en mij weer thuis te brengen op de echte basis Marjolijn, een basis die ik heel diep weg gestopt hebt onder een dikke laag spek. Thuis komen is belangrijk, want door de vele energie die de CLL inpikt moet ik andere energieslurpers elimineren. 

In die verwerking duik ik met  Annie het verleden in.   We bekijken foto’s en met haar hulp begin ik in te zien dat ik een prachtige  krachtige vrouw ben en was. Toen ik dacht dat ik moddervet was, was ik in werkelijkheid een prachtige slanke vrouw. Ik dacht altijd dat ik geen sjans had omdat ik lelijk en dik was, de waarheid is dat ik wellicht veel sjans had, maar het niet zag of wilde zien omdat niemand dichtbij mocht komen. 

Als ik feedback kreeg, hoorde ik altijd dat ik dominant en egoïstisch was omdat ik dat was…  ik kreeg dat, niet omdat ik zo was... maar omdat ik me beschermde omdat ik niemand dichtbij mocht komen.

Annie helpt me inzien dat ik niet gek ben, maar een overlever en dat ik daar ook  nog is heel goed in ben.

Ik blik weer terug het verleden in, en hoor zo vaak mensen tegen mij zeggen,  ja, maar jij bent zo sterk, jij hoeft geen schouder, waarom liet je dit gebeuren met al jou kracht… 

Maar mijn fysieke kracht was mentale schijn. Ik leerde, letterlijk en figuurlijk dat door me groot (gespierd en dik) te maken,  ik mensen op afstand kon houden.  Ik ontwikkelde een alter ego, gebaseerd op de nieuwe werkelijkheid. Ja, ik was het echt, maar  als een karikatuur  had ik bepaalde karaktereigenschappen uitvergroot om te overleven. Om niet te hoeven voelen, om niet om te vallen. Ik werd letterlijk zo sterk dat ik niet meer bij mijn emoties kon komen. Ik werd zo sterk, dat mensen niet in mijn buurt durfden te komen en slechts een enkeling liet ik, tot een bepaalde hoogte, toe.

Maar nu heb ik kanker.... nu moet ik  mensen toe laten, want ik kan het niet meer alleen. Al jaren ben ik muurtjes aan het afbreken, maar de sloop komt nu in een stroomversnelling. Ik voel me mentaal zo fijn nu ik de muurtjes afbreek. Zo jammer dat dat lichaam nu niet meer meewerkt. Maar voor het eerst in mijn leven probeer ik echt voor dat lichaam te zorgen. Ik eet nog meer fruit en groente dan anders, probeer suikers en vetten te bannen uit mijn eten (lukt nog niet helemaal maar wel al een stuk beter), geef het , voor zover dat lukt voldoende beweging en rust. Daarnaast heb ik ook weer een volgende stap gezet in mijn overgewicht. Ik ga beginnen met medicatie om af te vallen. Spannend, slechts 60% heeft baat bij de behandeling maar de spreiding in de te verliezen kilo's ligt tussen de 5 en 35 kilo.  Als kankerpatiënt zeg je meteen ik ga ervoor. De wil om te overleven is groter dan de kans op teleurstelling dat je bij de 40% hoort en elke kilo minder is er één.  Dit verhaal komt voort uit mijn spanning voor het starten met dit traject... bang om te falen, bang dat het niet werkt... maar ergens ook de hoop dat... 

Ik kreeg laatst een geboortekaartje met daarop de tekst: Als jouw ouder wens ik jou dat je jezelf door mijn ogen mag zien. Die tekst raakte me! Op de bijgevoegde foto een foto van mezelf toen ik 25 was. Nu zie ik een prachtige jonge krachtige slanke en sexy vrouw. De werkelijkheid is, dat ik destijds aan het klussen was, het was snikheet en tussen de veilige muren van mijn nieuwe huisje durfde ik er zo bij te lopen.... maar zo naar buiten durfde ik niet.... ik voelde me toen de olifant die ik nu ben (de ik van toen, past nu twee keer in de ik van nu).. .of liever de plofkip zoals ik mezelf in een eerdere blog al noemde. 

Als er één ding is in mijn leven dat ik over mocht doen, dan is het de blik naar mezelf. Ik zou willen dat ik zag hoe  mooi ik was. Niet omdat ik zoveel waarde hecht aan uiterlijk vertoon.... maar omdat als ik mezelf meer op waarde had geschat ik mijn lichaam niet zo mishandeld zou hebben door er slecht voor te zorgen. Of om  Van Dikhout te citeren.... je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Je weet je gezondheid pas te waarderen als je weet wat ziekte is. 

Mijn man vind mij nog steeds de mooiste vrouw ter wereld in alle opzichten maar hoewel ik echt steeds meer liefde voel voor dit lijf en ik begrijp en accepteer dat en hoe heb ik het zover heb kunnen laten komen. Ik hoop dat ik tot de 60% hoor dit gaat afvallen met medicatie en niet maar een paar kilo, maar heel veel... want ik walg niet van mezelf, maar ik walg wel van de kilo's die ik elke dag mee moet zeulen. Ik haat de vermoeidheid, het conditiegebrek en de lasten die daar bij komen kijken zoals continu overbelaste spieren, pijn in knieën en rug en ga zo maar door. Als ik dan ongeneeslijke kanker heb.... laat me dan in ieder geval in de nog statistisch geziene 8 'gezonde' jaren kunnen genieten van mijn lijf en mijn leven zonder de pijn van overbelasting en de schaamte van het dik zijn. 

Die schaamte is overigens nieuw... voor mijn CLL had ik een goede conditie en was ik superactief en geen kwalen die horen bij  mijn overgewicht... die kwamen pas samen met de CLL. Waar een paar jaar geleden iedereen in eerste instantie een dikke vrouw zag, zagen ze door mij te leren kennen een actieve en krachtige vrouw die alle vooroordelen de deur uit joeg. Maar nu... nu zie ik alleen maar blikken... die dikke vrouw moet is gaan bewegen in plaats van zitten.... dan krijgt ze snel meer energie.  En of de beelden voor en na de CLL nu waarheid of fictie zijn, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit... de vraag is vooral  hoe kom je er weer vanaf. Overgewicht aanpakken is nou eenmaal niet zo makkelijk als de meeste mensen denken. Ja hoor, ik durf gerust te stellen, dat elk pondje komt door het mondje.... maar naast de noodzakelijke aanpak van de bron (en dat is op zich al een hele opgave) veranderen door overgewicht ook de chemische processen in je lijf en dat maakt afvallen een stuk moeilijker dan aankomen (met uitzondering natuurlijk voor de te  magere mensen die juist makkelijk afvallen maar moeilijk aankomen!)

Ik geloof dat mijn relaas over overgewicht wel ten einde loopt. Ik wil er zoveel over zeggen en tegelijk zoveel ook niet. Mijn relatie met mijn lijf en mijn overgewicht zijn complex. Ik heb mezelf vaak afgevraagd of dit verhaal hier wel thuis hoort... maar ja, ik moet er vanaf en het opschrijven maakt het als een soort van waarheid, die ik vervolgens kan laten loslaten. Het is met dit schrijven in de wereld en dus uit mijn hart, mijn hoofd en mijn lijf. Heeft het met kanker te maken? Nou ja en nee... dus om maar af te sluiten met de grap die ik tegen mijn specialist maakte afgelopen week bij de jaarlijkse wait en see controle (overigens is de CLL nog lekker lui en inactief dus Yeah, we kunnen weer even ontspannen) : Nou heb ik zoveel last van de piepklachten van K CLL had ik nou niet ook even symptoom gewichtsverlies er bij kunnen krijgen.. .maar nee hoor... ik ben moe, zweet als een otter, krijg elke virusje dat langs komt... maar die kilo's.... die komen er eerder bij dan af terwijl ook afvallen toch echt in het eerste rijtje van symptomen bij CLL staat :P