Naar het ziekenhuis
Eindelijk was woensdag 30 augustus aangebroken, dat we naar het ziekenhuis gingen. De wekker ging al vroeg, want we moesten om 8.30 uur in Hoogeveen zijn. Ik was echt stik zenuwachtig, wat was het ontzettend spannend. Daar aangekomen moest ik eerst naar de wc, Klaas, mijn man, ging alvast in de wachtkamer zitten. Na de wc ging ik me aanmelden bij de receptie. We werden al snel opgeroepen door een senior verpleegkundige, Inge genaamd. Ze vertelde hoe het programma er uit kwam te zien; Ik moest eerst een mammografie, daarna een echo en zo nodig een punctie met biopten. Als laatste weer terug naar Inge voor een gesprek.
Inge ging mijn borst bekijken. Zij voelde ook wat ik had gevoeld en wat ik vertelde klopte ook precies met hoe zij het voelde. Ik kreeg een formulier mee die ik mee moest nemen naar elk onderzoek. Ik kon me weer melden bij de receptie en daarna weer terug naar de wachtkamer, waar een grote legpuzzel lag, waar ik mee aan de slag ging als afleiding.
Na vrij lang wachten werd ik geroepen voor de mammografie. Klaas mocht hier niet mee naartoe, in verband met de straling. Van beide borsten werden meerdere foto’s genomen. Het is geen pretje als je borsten zo geplet worden, maar goed, het was niet anders.
Na de mammografie kon ik gelijk door naar de echo ruimte, die naast de mammografie ruimte lag. Ik kon mijn kleding uit het kleedhokje halen en deze in een ander kleedhokje neer hangen. Ik moest op een bank gaan liggen en kregen handdoek over mij heen. Ik vroeg of Klaas wel bij de echo aanwezig mocht zijn en dat mocht. De verpleegster ging hem halen. Later kwam de radioloog om de echo te gaan maken. Ik kreeg een driehoekig kussen onder mijn rug, zodat ik wat schuin naar de radioloog toe lag. Hij is lang bezig geweest, maakte vele foto’s tijdens de echo en later nam later nog mijn oksel mee. Dat was voor mij het moment waarop ik dacht: dit moet wel foute boel zijn.
Toen de echo klaar was, gaf de radioloog aan dat hij biopten ging nemen. Acht stuks, op 2 plekken. Ik vroeg of het pijn deed. Er werd gezegd dat ik een verdoving zou krijgen, en dus weinig zou voelen. Dat was ook zo. De verdoving werd snel gezet en er werd een klein sneetje gemaakt, waar de holle naald in ging. Op zich voelde ik ook niet, maar telkens als er een hapje, een Biopt dus, werd genomen voelde ik dat wel. Dat was niet prettig, maar ook dit was niet anders. Tussendoor heb ik nog gevraagd of Klaas een foto mocht nemen. Die vraag kregen ze niet vaak te horen, maar ik wilde ook wel zien hoe het er uitzag. Zolang er alleen voor mij een foto werd gemaakt, mocht het. Na 4 biopten kwam opnieuw verdoving en een tweede sneetje op een andere plek, waar weer 4 biopten werden genomen. Er werd uitgelegd dat de helft van de biopten op een snelle kweek werden gezet, en de andere op een lange kweek. Van de biopten die voor 11 uur ‘s morgens in de machine zitten, kon aan het eind van de middag de uitslagal doorgegeven worden of het goed of fout is. Toen de punctie klaar was, kreeg ik pleisters op de sneetjes en kon ik me weer aankleden.
Daarna weer melden bij de receptie en wachten op het gesprek met Inge. Inge haalde ons vrij snel op. Ze vertelde dat er vier plekjes gevonden waren: drie dichtbij elkaar en een vierde iets verder weg. Uit twee plekjes zijn biopten genomen. De harde plek in mijn borst, die we voelen, werd niet waargenomen op de echo. Wat de uitslag ook zou zijn, goed of fout, ik moest sowieso nog door een en MRI scan om verder te kijken. Inge vroeg ons of we de uitslag per telefoon wilde horen of dat we weer naar het ziekenhuis zouden komen. We kozen voor het eerste. We zouden worden gebeld rond 16:15 uur, 16:30 uur.
En thuis gekomen begon het lange wachten…