Afscheid nemen

Ik wist niet dat sterven en afscheid nemen zo divers kan zijn.

In 1999 werden we gebeld tijdens een etentje. Mijn schoonvader had een hartaanval gehad werd ons verteld, en hij was overleden, 70 jaar oud.

2010. Na 7 jaar uitgezaaide borstkanker overlijdt mijn moeder, 57 jaar oud.

Terwijl ik in juli 2015 weer opkrabbel van mijn derde chemokuur worden we gebeld. Mijn vader heeft een hersenbloeding gehad en er is niets meer aan te doen. Hij overlijdt 12 uur later, 67 jaar oud.

En dan is er mijn schoonmoeder. Afgelopen maart is ze 93 jaar geworden. Vijf jaar geleden een hartinfarct. 's Morgens namen de kinderen afscheid van haar. Dotteren was eigenlijk nodig, maar zou ze niet overleven. 's Avonds at ze in bed een bordje spinazie met een gehaktbal. Ze verhuist naar een verpleeghuis en knapt weer wat op. Een paar jaar later heeft ze steeds bloedarmoede en weer later continue blaasontsteking en weer wat later rectale bloedingen. Inmiddels hebben we in een half jaar tijd al diverse keren afscheid genomen. Gisteren moesten alle kinderen met spoed komen. Volgens de verpleeghuisarts 'gleed ze zo weg' en het zou niet lang meer duren.

Uren later, alle kinderen in haar woonkamer en een paar in de slaapkamer. Ze doet haar ogen open en zegt "oh, ben ik er nog" en "maar de dokter zei dat ik zou overlijden".

Ik sta er bij en kijk ernaar...

afbeelding: Pixabay