DE KINDEREN EN DE UP!
Ik moést hier even een foto van maken. De UP! links is van mij. De Seicento rechts op de foto niet, maar ik had er zo één toen de kinderen klein waren. Het was een scheurijzer, omdat het zo’n klein en licht autootje was.
Een ideaal autootje was het. Hij was klein, maar hoog. De hoedenplank lag altijd in de schuur, zo kon er meer in. De grote kinderwagen paste zelfs nog achter de achterbank. Rechtop zonder voorwiel. Mét voorwiel paste het ook, als ik 2/3 achterbank plat deed. Op het 1/3 stuk stond een autostoeltje. Overal reed ik naartoe met de kinderen.
In 2017 kocht ik de Up! van de erfenis van mijn vader. Het voelde als een laatste kadootje van mijn vader. Mijn moeder leefde na de diagnose borstkanker nog 7 jaar en elke paar jaar kocht mijn vader een andere kleine auto voor haar. En deze Up! kocht ik daarom voor mezelf. Geen idee hoe lang ik er mee kon doen, dacht ik toen. Want ik had geen idee of en hoe lang de kanker weg zou blijven. Onze oudste dochter was 15 en ik dacht, over een paar jaar kan zij er in rijden als ik er misschien niet meer ben.
Inmiddels is de oudste 19 en zit ik naast haar in de auto in plaats van zij naast mij. Gelukkig heb ik ook een e-bike, want ze maakt graag gebruik van de ‘blue car’, zoals we hem noemen. Ze is zelfs naar de camping gekomen met mijn auto. De jongste is 16 en wil graag met 16,5 met rijlessen beginnen. Over een poosje ‘vechten’ we om de auto. Maar je begrijpt, ik leen ‘m graag uit!!