Even niet 'gewoon' doorgaan
Even niet
Het lukt me even niet om alleen maar sterk te zijn en ik ga even niet zoals anders ‘gewoon’ door.
Moe
Misschien lijk ik dezelfde als voorheen, even gezond en sterk, maar dan kijk je niet goed. Eind 2014 was ik al moe. Ik dacht dat dat kwam door het maken van mijn scriptie, maar achteraf was het de kanker in mijn lijf. De operatie, chemokuren en bestralingen in 2015 maakten de moeheid niet minder, maar nog veel erger.
Onzekerheid
In 2015 begon de onzekerheid over mijn gezondheid en het bleek uitgezaaide baarmoederkanker te zijn. Volgens de statistieken was de 5-jaarsoverleving 15%. Soms hoor ik “maar ik kan morgen ook onder een auto komen”. Oké, dat is waar. Probeer je dan even voor te stellen dat de kans, statistisch gezien dat je binnen nu en 5 jaar onder een auto loopt, met dodelijke afloop 85% zou zijn. Hoe voelt dat ? Het leven nu ziet er dan iets anders uit toch?
Niet klagen
Als je 3 jaar altijd moe bent ga je er een beetje aan wennen. Ongemerkt deed ik ook bijna alles weer als voorheen. Klagen over moeheid voelde ondankbaar, want de kanker leek toch ‘weg’ te blijven? Ook toen de arts in mei dit jaar vertelde dat de tumorwaarde in mijn bloed is gestegen en dat dit vaak wel iets aangeeft, ging ik door. Want het is nog niet helemaal zeker dat het terug is dacht ik, dus klagen durfde ik niet.
Accu leeg
In januari vroeg ik de huisarts al om wat slaaptabletjes, omdat ik zo slecht sliep. Toen ik me de laatste maanden opeens steeds vaker aan alles en iedereen ging irriteren had ik het nog niet goed in de gaten. Volgens de bedrijfsarts ging ik veel te lang door en is mijn accu helemaal leeg. Toen viel het kwartje pas. Ik hoorde nog iets over ‘perfectionistisch’, daar ging ik maar niet op in.
Het komt goed
Gelukkig verstaat de hond me niet als ik haar uitlaat en ze niet snel genoeg plast naar mijn zin. Soms reageer ik wat kort door de bocht. Zelfs het geklik/klak van de plastic slippers aan mijn voeten vind ik irritant. We zijn nu op de camping, vandaar de slippers. Door de buitenlucht slaap ik gelukkig een stuk beter. Het komt zeker weer goed en ik vind mijn weg wel weer. Maar ‘gewoon’ doorgaan lukt nu even niet.
http://www.groeiblog.com/even-niet-gewoon-door/
Het lukt me even niet om alleen maar sterk te zijn en ik ga even niet zoals anders ‘gewoon’ door.
Moe
Misschien lijk ik dezelfde als voorheen, even gezond en sterk, maar dan kijk je niet goed. Eind 2014 was ik al moe. Ik dacht dat dat kwam door het maken van mijn scriptie, maar achteraf was het de kanker in mijn lijf. De operatie, chemokuren en bestralingen in 2015 maakten de moeheid niet minder, maar nog veel erger.
Onzekerheid
In 2015 begon de onzekerheid over mijn gezondheid en het bleek uitgezaaide baarmoederkanker te zijn. Volgens de statistieken was de 5-jaarsoverleving 15%. Soms hoor ik “maar ik kan morgen ook onder een auto komen”. Oké, dat is waar. Probeer je dan even voor te stellen dat de kans, statistisch gezien dat je binnen nu en 5 jaar onder een auto loopt, met dodelijke afloop 85% zou zijn. Hoe voelt dat ? Het leven nu ziet er dan iets anders uit toch?
Niet klagen
Als je 3 jaar altijd moe bent ga je er een beetje aan wennen. Ongemerkt deed ik ook bijna alles weer als voorheen. Klagen over moeheid voelde ondankbaar, want de kanker leek toch ‘weg’ te blijven? Ook toen de arts in mei dit jaar vertelde dat de tumorwaarde in mijn bloed is gestegen en dat dit vaak wel iets aangeeft, ging ik door. Want het is nog niet helemaal zeker dat het terug is dacht ik, dus klagen durfde ik niet.
Accu leeg
In januari vroeg ik de huisarts al om wat slaaptabletjes, omdat ik zo slecht sliep. Toen ik me de laatste maanden opeens steeds vaker aan alles en iedereen ging irriteren had ik het nog niet goed in de gaten. Volgens de bedrijfsarts ging ik veel te lang door en is mijn accu helemaal leeg. Toen viel het kwartje pas. Ik hoorde nog iets over ‘perfectionistisch’, daar ging ik maar niet op in.
Het komt goed
Gelukkig verstaat de hond me niet als ik haar uitlaat en ze niet snel genoeg plast naar mijn zin. Soms reageer ik wat kort door de bocht. Zelfs het geklik/klak van de plastic slippers aan mijn voeten vind ik irritant. We zijn nu op de camping, vandaar de slippers. Door de buitenlucht slaap ik gelukkig een stuk beter. Het komt zeker weer goed en ik vind mijn weg wel weer. Maar ‘gewoon’ doorgaan lukt nu even niet.
http://www.groeiblog.com/even-niet-gewoon-door/
2 reacties
Lieve lieve Heleen,
Emmer is overvol.
Even legen, maar hoe?
Ik ken ook de hele riedel: accu (sneller) leeg, energiebalans,meer tijd nodig om op te laden, perfectionisme, vraag om hulp, stop op tijd etc.
Maar HOE ???
Rust, zit, lees, wandel je suf. En wat je verder ook alweer leuk en fijn vond. Zwemmen, terrasje? Ik roep maar wat. Diep zuchten, en rust!
Warme groet.