Kankerouder

‘Kanker wens je je ergste vijand nog niet toe’ zei mijn moeder altijd. Maar ik ben m’n moeder niet, ik ben een stuk onvriendelijker soms. Zeker als ik hoor dat sommige klasgenootjes niet veel begrip hebben voor mijn dochter, haar kankerskindje noemen en tegen haar zeggen dat ze zich niet moet aanstellen om mij. Ik word pissig als ik merk dat de invaljuf hier weinig mee doet, omdat ze de klas niet aan kan. Ook mijn kinderen voelden de spanning rondom de laatste controle en waren bang. Het zijn kinderen en ze kunnen het ook nooit helemaal begrijpen natuurlijk. Niet iedereen heeft zoveel ervaring met de dood als onze kinderen. Mijn kinderen missen al een oma aan kanker en een opa aan een hersenbloeding en de andere opa had longkanker en hebben ze nooit gekend. Maar toch, ook zonder deze ervaring moet een beetje meer begrip toch kunnen op een bepaalde leeftijd? En iets meer inlevingsvermogen van de juf zou ook fijn zijn. Helaas kreeg een moeder van een heel aardig klasgenootje ook kanker dit schooljaar. Heel even wens ik ook wat andere ouders of de invaljuf, oké geen kanker, maar 1 chemo’tje en even die angst. Beetje sadistisch wel ja, ik geef het toe. Het is mijn moedergevoel, mijn oerinstinct dat opspeelt en waarschijnlijk ben ik wat oververmoeid. Mijn kind heeft nu genoeg meegemaakt. Ik ben het zat en hoop dat het snel beter zal gaan. Wie weet over een poosje bij de 4e juf van dit schooljaar.

19-12-2016 http://www.groeiblog.com/kankerouder