Ziek?
Ik haat het om me ziek te melden. Het voelt als falen en niet voldoen aan mijn verplichting, namelijk werken. Het zit niet in mijn genen en opvoeding. Je moest wel heel ziek zijn om thuis te blijven dacht ik altijd en ik was bang voor ‘aansteller’ te worden uitgemaakt.
Het is dus meer dan eens voorgekomen dat ik doosjes over de balie schoof voor iemand die zich beter voelde dan mij op dat moment. Dat ik een kuurtje afleverde wat ik eigenlijk zelf nodig had. Vastbesloten was ik 15 jaar geleden om tot 4 weken voor de bevalling te blijven werken. De verloskundige zei me dat ik eerder moest stoppen en ik kon hem wel schieten. Uiteraard werkte ik tot een paar dagen voor mijn baarmoederoperatie in 2015 gewoon door, ondanks het niet zo leuke bericht van de arts en het feit dat ik alleen al van de stress van de 4 maanden daarvoor gesloopt was. Het opbouwen van mijn werk ná alle behandelingen deed ik ook zo snel mogelijk.
Voor mezelf zorgenDe laatste tijd begint het langzaam door te dringen dat ik misschien iets te fanatiek was en te bang om te falen. Ik verbaasde me soms over het gemak waarmee anderen in mijn omgeving of op het werk thuis leken te blijven. Maar wat ik daar ook van dacht, zij zorgen in ieder geval beter voor zichzelf dan ik en het wordt tijd dat ik dat ook ga doen!
Ik ben er ‘gewoon’Al 7 maanden werk ik weer hetzelfde aantal uren als voorheen. Het doet me goed om even geen kankerpatiënt te zijn en de verantwoordelijk te hebben voor mijn werk. Het kost me wat, want ik ben altijd moe en soms eigenlijk te moe om te werken. Ik ga wel, ook naar het werkoverleg, ondanks dat ik niet lekker ben, want ik was al 2x eerder niet geweest en dat vind ik lullig. Ik slik even wanneer iemand opmerkt dat ik de notulen had moeten lezen toen ik ziek was en zie mezelf in gedachten liggen op bed na de chemo. Wanneer ik ’s avonds werk, ga ik soms een half uurtje eerder. Dan gebruik ik even het bed van de collega’s van de nacht en val dan binnen 5 minuten in slaap. Zo red ik me wel op mijn werk. Ja hoor, ik ben er ‘gewoon’ en alles gaat goed en ik zal niet meer ‘klagen’ dat niets hetzelfde meer is als voorheen.
Langzaamaan leer ik voor mezelf te zorgenIk haat het ziek melden nog steeds, maar ik doe het! Alleen ik weet hoe ik me voel en mijn man ziet het. Dus we doen het samen, want makkelijk vind ik het nog steeds niet. Nog steeds denk en hoop ik vaak dat het morgen wel beter zal gaan. Maar ik weet dat dat niet zo is en ik leer luisteren naar mijn lichaam. Eindelijk, bijna 2 jaar nadat ik ziek werd. Als ik een paar dagen na het werkoverleg nog steeds doodmoe ben, last heb van mijn keel en ook een blaasontsteking voel opkomen lukt het me om me ziek te melden. Een dag erna struikel ik knetterhard over een stoepje, de blaasontsteking wordt steeds erger en ik kan wel janken. Dus op zondag sta ik voor mezelf aan de voorkant van de balie van een dienstapotheek voor een antibiotica-kuurtje. ‘Ziek is ziek’ is mijn nieuwe motto en ik neem snel een Furabid in zodat ik me wat beter ga voelen.
http://www.groeiblog.com/waarom-ik-ziek-melden-zo-moeilijk-vind/
4 reacties
Ik zelf bedenk me altijd dat andere mensen zich rot zouden schamen als ze zo over hun grenzen gingen en dat aan niemand lieten zien.
Hopelijk kan je zonder schuldgevoel genieten van het lentezonnetje!
liefs,
pasje
Gelukkig ziet je man dit wel.
Onbegrip kost zoveel energie. Toch zul je uit moeten leggen ook al wil je dat zelf ook heel graag dat het niet gewoon is. Het verwerken van wat je hebt doorstaan komt gewoon bij de meeste lotgenoten een keer op je pad. Bij de 1 is dit meteen na de behandeling. En bij de ander is dit wat of zelfs veel later na de behandeling. En wat te denken wat voor een conditie je ingeleverd hebt door de behandeling. Moeheid is de meest voorkomende klacht. En of je het wilt of niet ook hier moet je weer een acceptabele balans voor jezelf in vinden. Ik heb zelf een half jaar na de behandeling aan de bel getrokken. En ben toen gestart met de oncologische revalidatie. En had hier beslist geen schuldgevoel hierbij. Je moet eens vragen aan degene waarbij je het gevoel hebt dat je, je schuldig voelt of ze met je willen ruilen. Dit is een opening voor een gesprek. En zal het bij degene de ogen openen of heb jij dat gevoel wel maar bedoelt die persoon dat helemaal niet zo.
Ik dacht dat ik erop tijd bij was. Maar nu achteraf was ik toch echt wel ingestort. En kan ik nu zeggen nu ik de oncologische revalidatie net heb afgesloten dat ik er veel sterker uit ben gekomen dan dat ik ooit was.
Dit gun ik jou ook heel erg. Heb je al eens aan oncologische revalidatie gedacht? Ik denk dat dit jou ook heel goed zou doen.Liefs.