MONDKAPJE AF!
Goed nieuws, morgen mag het mondkapje af! Wat had ik een ongelofelijke hekel aan dat ding! Ik vond ’t bijna net zo erg als een pruik. Nou ja, nu overdrijf ik een beetje, maar stom vond ik het wel. Geef toe, het ziet er toch gewoon niet uit?
Het was mij meteen duidelijk dat zo’n mondkapje totaal geen nut heeft. Zelden zag ik iemand die het ding aan de elastiekje vasthield. Bijna iedereen zat er met zijn vingers aan en hij zat vaak niet over mond en neus. Het lukte mij ook niet om het juist te gebruiken, want het jeukte en ik zat er als vanzelf aan. Mijn bril besloeg en ik kreeg ’t warm van dat ding. Het was zoals Richard Groenendijk zong:
'’t Elastiek snijdt in me oor, je stikt de moord met zo’n kappie voor.'
Na verloop van tijd bedacht ik van alles om het iets draaglijker te maken, letterlijk en figuurlijk. Sowieso het elastiek gekruist, zodat je aan de beide zijkanten een gat hebt. Wegwerpmaskers meewassen in mijn spijkerbroek, waardoor ze meer lucht door leken te laten. Wat echt hielp is, van een 2-laags wegwerpmasker een 1-laags maken. Dat kan door één laag voorzichtig los te trekken. Volgens mijn man bleef het aantal coronapatieënten zo hoog door mijn mondkapjesgebruik…
In de deuropening van de supermarkt deed ik het mondkapje op of af. Later ging hij op terwijl ik binnenliep en af na de kassa. De laatste 2 weken liep ik in het winkelcentrum en in sommige winkels zonder mondkapje.
Soms voelde ik me weer tiener en had ik een flashback aan de baret die ik op moest vroeger in de kerk. Die deed ik steeds iets eerder af na de kerkdienst. Het begon bij de uitgang, toen op de trap naar beneden en later al op de trap van de kerkzaal naar de gang… Dus ja, een beetje puberaal of dwars was ik wel met het mondkapje. Maar vanaf morgen hoeft het niet meer!