“Wanneer gaan we eten?”
Iedere doordeweekse dag dezelfde vraag rond 17 uur “mam, wanneer gaan we eten?”. Of nog erger “kunnen we snel gaan eten, want ik heb honger”. Iedere dag roep ik terug “straks”.
Opeens besef ik waarom dit me altijd zo enorm irriteert. Na de chemokuren en bestralingen was ik heel blij dat ik weer zelf eten kon koken. Het was meestal ook de enige activiteit die ik deed op een dag. Nu doe ik zoveel meer, maar om 17 uur hang ik meestal op de bank en ben ik moe. Voor de buitenwereld lijkt ons leven hetzelfde als voorheen, maar dat is het niet. De vraag naar het eten confronteert me hiermee en mijn zucht confronteert ook iedere keer mijn kinderen.
