Bijna iedereen is weg.
Raar joh. Bijna iedereen van mijn vrienden is verdwenen. Ik zie bijna niemand meer. Weinig opbeurende woorden en zelden of nooit een telefoontje. Het lijkt of ieder weer komt als het eind er is. Op mijn uitvaart, je herkent dat vast wel. "Was een goeie gozer, wat ligt hij er mooi bij he..." Mijn moeheid wordt gezien als gezeur, mijn spierpijn als klagen. Mijn vrouw wordt "depri" als ik mijn bloeddruk een paar keer opmeet. Mijn kinderen "business as usual", ze hebben het druk druk druk. Ik heb prostaat kanker. Je ziet niks aan me. Ja ik ben nogal aangekomen. Hormonen en zo. Hou veel vocht vast. Dus moet ik volgens de kinderen meer bewegen, maar daar zit de spierpijn in de weg en de dagelijkse moeheid helpt ook niet echt. Och, aan de ene kant jammer maar aan de andere kant wel lekker rustig. Straks weer beter weer, dan ga ik er op uit op mijn motor. Dat gaat nog prima , motor rijden. En verder? Ik zie het wel. Heb geen angst, geen haast.
15 reacties
Zolang je er nog goed uitziet, hebben geen oor voor je klachten. En als je wat aandringt, lopen ze gillend weg. Bij mij thuis is het hetzelfde . zolang ik me goed en sterk hou gaat het wel, maar zodra ik mijn hoofd laat hangen, ja dan begint Mvr Willy al gelijk mijn begrafenis te regelen.
Allemaal niet leuk, maar wat doe je eraan?
Goed voor mij dat dit forum er is, kan ik altijd mijn ei kwijt.
Hmmm eieren š„š„š£š,, hoeveel hormonen slik jij dan wel niet Willy dat je eieren legt,,mvr Traveler zei al,,,vraag Willy,,,want ik eet 2 eieren per dag,,,dat scheelt š° mischien wat vaker op vakantie van het overgebleven geld,
Zijn ze al op de schaats in Belgiƫ Willy?
š¤£š¤£š¤£
Nee, daar moet het heel wat langer koud voor blijven.
Ja ik lees net hier in het noorden in Noordlaren om 13:00 open
https://www.rtvnoord.nl/nieuws/1113287/schaatsliefhebbers-gaan-in-noordā¦
Ik vind het echt vervelend om te horen dat je omgeving zo reageert op je ziek zijnā¦š Fijn dat je hier van je af kan schrijven.
Liefs Joyce
haha, herkenbaar Willy. Je moet haast wel blijven lachen. Ben je somber dan ben je al bijna dood volgens de direkte familie. Mijn uitvaart heb ik zelf geregeld trouwens. Dan is het zoals ik wil. En dit forum is prettig maar ik kan mijn gevoel hier niet van me afschrijven. Ik ben (audio)visueel ingesteld en moet mensen zien, beleven, horen. Toch fijn dat het er is, ik merk dat ik niet alleen sta en daarvoor is dit forum prettig.
Het is maar een heel dun laagje ijs ,,,een dun laagje water besproeien ze op een laag asfalt met behulp van een gier tank en zo bouwen ze een ijslaag op
Ik vind het opmerkelijk dat je directe omgeving zo reageert, of beter gezegd niet reageertā¦.
Ik probeer me altijd wel te verplaatsen in mijn partner. En er te zijn zoveel als ik kan.
Ik kan idd wel beamen dat iedereens leven gewoon doorgaat, en je dan steeds minder mensen hoort. Alleen bij slecht nieuws zijn ze er als de kippen bij om te nieuwsgierigen. Ik heb daar echt een hekel aan.
Ik hoop echt dat je hier wat steun krijgt en vindt.
Liefs,
Joyce
Weet je, ik ben letterlijk een grote vent. Nog aangekomen door de hormonen ook. En mensen zien me en zien gewoon Robert, niks mee aan de hand. Ik heb een zwaar religieuze schoonfamilie, levend volgend de bijbel. Heb uw naaste lief en dat soort loze praat. Ik zie ze nooit maar inderdaad, als ik voor iets naar het ziekenhuis moet staat de telefoon niet stil. Ik heb het idee dat ze dan met grote ogen aan de telefoon zitten om zoveel mogelijk slecht nieuws te horen. Eigenlijk zijn ze er totaal niet in geĆÆnteresseerd, ze zijn blij dat ik het heb en zij niet. Gesprek word meestal door ze afgesloten met :"Gods zegen!" Als een soort bevel aan hun God, dat hij me moet zegenen. Ik ben vaak alleen maar zeker niet eenzaam. Door mijn motorleven heb ik al het moois om me heen leren zien en leren leven. Ik kan prima solo. Maar dat mijn directe naasten me vermijden ineens vind ik vreemd. Maar ook meer hun zaak dan de mijne.
Het leven gaat door, dat is het denk ik gewoon. Nu mijn man Theo klaar is met de behandeling, hij 3-maandelijks een controle krijgt (hij heeft mogelijk nog/weer verkeerde T-cellen in zijn lijf) en het verder wel redelijk gaat, neemt de aandacht af. Ik weet zeker dat vrienden en familie nog steeds meeleven, maar de urgentie om iets van zich te laten horen is minder. We begrijpen het, hebben er geen problemen mee en pakken het leven ook āgewoonā weer op. En mijn ervaring met de vermoeidheid en spierpijn van Theo: door te bewegen worden die allebei minder.
Lieve groet,
Anja (Westlander, getrouwd met een Hagenaar, wonend in Brabant)š·
Hoi Robert,
Ja man, die belangstelling...... ik heb er ook moeite mee, je ziet er goed uit, iig niet ziek of met ingevallen wangen en ogen.... probeer het te accepteren hoe moeilijk soms ook. Gelukkig zijn er voor mij een paar mensen die wel altijd belangstelling tonen zoals mijn buurman en zo zijn er nog een paar maar niet veel.
Iedereen die K heeft moet daar mee dealen.
Hou je taai vriend!
Adiƫ,
Jilles
Ben zo taai als oud leer. Komt goed hoor Jilles.
Dit is zo herkenbaar wat je schrijft. Ook mijn man krijgt regelmatig de opmerking dat hij er zo goed uitziet. Hij is nooit ziek geweest in zijn leven en heeft nooit medicatie gekregen. Door de behandeling met hormoontherapie zie ik wel hoe hij achteruitgaat. Het is een rouwproces voor jou en je vrouw en dat begrijpen de meeste mensen niet. In onze maatschappij moet je meekunnen. Misschien reageert je vrouw wel vanuit angst. Ik hoop met jou mee dat het vlug goed weer wordt zodat je erop uit kan trekken met de motor.
Och weetje Jorun, mijn vrouw zal best vanuit angst reageren. Net als de mensen die ik nooit meer zie. En ik zou me moeten aanpassen en begrip daarvoor moeten hebben. Maar wie heeft die kanker nou? Ik toch? Ik zoek geen medelijden, absoluut niet. Maar een beetje begrip voor mijn situatie zou ik op prijs stellen. Misschien eens een arm om mijn schouder als IK het eens moeilijk heb? Ik ben niet zo onder de indruk van die kanker, ik heb het en krijg behandeling. Het is wat het is. Kan er weinig aan doen. Dus doorleven tot het niet meer gaat. De motor helpt me aardig om te leven zoals ik ooit koos. ;-)
Weet je, ik wil het niet van me afschrijven hier. Ik wil gewoon leven en gewoon mijn dingen doen zoals altijd. Tot het afgelopen is, daar heb ik vrede mee. Het van me afschrijven doe ik al zo lang, Ik schrijf motorgedichten, puur omdat ik het leuk vind om dat te doen. Maar mijn kanker en gevoelens daar omheen van me afschrijven, dat gaat mij niet lukken. Het is gewoon raar dat iedereen ineens verdwenen lijkt. Maar ik ga verder. Ik rijd graag op mijn motor, ben een leven lang al aan het zwerven. Over de hele wereld. Ik had mensen die mij broeder of broer noemden. Die nu nergens meer te vinden zijn. Dus rijdt ik. En geniet van alles wat ik dan zie, ruik, voel, hoor, proef. Uiteindelijk komt het wel goed. Zoals steeds.