Religie

Ik krijg om me heen veel vragen over het einde. Hebben jullie dat ook? Mensen weten niet hoe ze moeten praten met me, het lijkt wel of ik lepra heb in plaats van prostaat kanker.

Ik ben zelf niet bang voor het einde. Ik denk dat ieder mens bij de geboorte een nieuw ongebruikt lichaam krijgt met nieuwe verse hersens. Gedurende je leven gebruik je dat lichaam en vul je je hersenen. Bijvoorbeeld als een harde schijf van een computer. (VOORBEELD HE) Op een bepaald moment is het lichaam gebruikt, op en versleten. Dat lichaam laat je dan achter, je geest (of noem het wat je wilt) gaat dan, vol met alle ervaringen van een leven, terug naar waar hij vandaan kwam. Ik woon in een erg christelijke omgeving met veel angst bij mensen voor 'het laatste oordeel' Ik geloof daar niet in. Ik geloof niet dat er (figuurlijk dan) ergens op een wolkje een M/V zit met een boekje die je naam opzoekt en je dan vertelt of je 'naar boven' mag of 'naar het warme beneden' . Ik zeg het wat plastisch maar het duidt wel wat ik denk. Ben zo van baby een mens geworden en dus nu aan mijn laatste stukkie bezig. Geen enkele angst, geen laatste oordeel, geen hemel geen hel. Terug naar waar je vandaan komt . En waar dat is? Ik weet het ook niet. Er kan geschreven staan wat je wil, niemand weet het echt. Het is wat IK denk en wat mij vrede geeft. Die vragen en mijn antwoord, zoals hierboven, leid vaak tot discussies. Omdat ik het fout zou hebben en God en hemel en berouw en zonden en hel en verdoemenis...... Discussies die ik uit de weg wil gaan. Ik heb mijn vrede al jaren lang bij me. Heb geen zin in al die ziel redders en oeverloze discussies omdat mensen (goed bedoeld, ik begrijp het), mijn ziel willen redden. Laat me. Ik kom er wel. Hoe gaan jullie daar mee om? Of is het iets van mijn Christelijke omgeving (Katwijk)?

10 reacties

Zoals je zegt , belangrijk is wat JIJ denkt en hoe je je erbij voelt .

En wat mij betreft , ik zie het ook zo niet zitten dat er hierboven iemand zou rondlopen , die dan gaat beslissen dat ...

Maar wat ik wel denk is dat voor veel mensen het geloof een houvast en troost is bij je naderend levenseinde

Laatst bewerkt: 14/03/2023 - 19:59

Hoi Willy

ik begrijp ook dat het voor velen een houvast en troost is. Dat is me duidelijk. Wat ik niet begrijp is dat van mij verwacht wordt dat ik de ‘gelovige’ respecteer. Maar dat diezelfde mensen in mijn omgeving maar aan me trekken om hun geloof op te dringen. En dat mijn geloof als vals wordt beschouwd. Ik heb afstand genomen van die mensen. Maar ze blijven storend opdringerig hun hel en hemel aan me voorschotelen. Het maakt me onrustig en het irriteert me. Ik respecteer wat zij geloven maar omgekeerd krijg ik geen enkel respect. 
geen idee hoe ik dit oplos. 

Laatst bewerkt: 15/03/2023 - 11:06

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het gewoon vaak niet weet wat ik precies geloof. Wat ik wil geloven is dat er nog iets is en dat als ik dood ben ik nog op de een of andere manier wel mee kan kijken met hoe het er hier op aarde bij de mensen die ik lief heb aan toe gaat. Ik probeer er op te vertrouwen dat dat zo gaat zijn, dat geeft mij wat rust.

Wat betreft het geloof heb ik altijd zoiets van, mocht er een God bestaan, dan zeggen we altijd dat het een God van liefde is en dat hij goed is. Als dat zo is, dan is er dus naar mijn idee ook geen hel of verdoemenis waar ik me zorgen om zou moeten maken🙂.

Houd je vooral aan de dingen vast waar jij een goed gevoel bij hebt en waar je zelf op mag vertrouwen zou ik zeggen.

liefs Bianca

 

Laatst bewerkt: 15/03/2023 - 09:32

Hoi Bianca. 
dank je voor je woorden. Ik hou me ook vast aan wat ik geloof. Maar soms voel ik me of ik boven een afgrond aan een touw hang en dat die mensen aan mijn benen hangen om me mee te sleuren in wat zijzelf geloven. Kijk, het zijn familieleden. Ik kan ze niet zomaar eruit gooien. Aan de andere kant lijkt me dat een prima oplossing. Ik begrijp dat ze het goed bedoelen. Maar genoeg is genoeg. Ze kennen geen grens, geen stop. 
ikzelf maak me geen zorgen over wat er hierna is. Het is meer het trekken aan me om hun geloof te moeten geloven voor ‘redding’. In hoef niet gered te worden. Ik ben niet in nood. Vind het moeilijk om op de juiste manier mee om te gaan. Alle banden verbreken lijkt me op dit moment de beste oplossing. Doe ik (nog) niet. Eerst goed over nadenken. Maar het is te gek dat dit gebeurt vind ik. 

Laatst bewerkt: 15/03/2023 - 11:13

hey Robert,

dit komt heel bekend voor, ik ben een kind van een moeder uit de bijbelbelt en een katholieke vader!

je begrijpt grote verwarring alom en een jeugd die doorspekt werd met tegenstellingen. Dit is mijn antwoordt hierop!

gr Helma 🌸
 

Hoe kan het leven zo walgelijk en zo fantastisch zijn?

Hoe kan ik zo vol liefde en zo sarcastisch zijn?

Hoe kan ik me zo gelukkig en zo miserabel voelen?

Alsof twee zenders door elkaar heen staan te joelen.

Een bal van emoties, sex, hersens,

intuïtie waardoor ik me trots voel en schaam.

Mens is de naam.

 

Hoe kan ik zo in dromen zweven

en me zo houden aan de feiten?

Hoe kun je zo tot het hogere komen

en tot zulke banaliteiten?

Hoe kan ik zo naar vrouwen kijken

en op mannen vallen?

Hoe kunnen vroomheid

en geilheid zo op elkander knallen?

Zo tegenstrijdig, als een non in het klooster

en een hoer voor het raam,

Mens is de naam

 

Wie zalft zo over naastenliefde

en kan zo Godvergeten wreed zijn?

Wie kan zo aanleiding tot geluk

en oorzaak van zó veel leed zijn?

Wie kan zo slaapverwekkend saai

en zo alarmerend excentriek zijn?

Wie kan zo mild en tolerant

en zo gigantisch fanatiek zijn?

In de naam van de vader, de joodse,

de christelijke of die van de islam,

Mens is de naam.

 

Dat zijn overpeinzingen die ik later zal hebben,
gereïncarneerd als een roze cyclaam,
Mens is de naam!

Laatst bewerkt: 13/07/2023 - 16:30