Kanker, waarom ik?

Wat heb ik verkeerd gedaan waardoor mij dit moest overkomen? Waarom moet dit nou juist mij treffen? Niet dat ik het een ander zou toewensen, maar toch, het voelt zo oneerlijk dat ik kanker heb!

Zomaar een greep uit wat ik onder mijn lotgenoten voorbij hoorde komen. Een vriendin heeft het me ook wel eens gevraagd: “Na alles wat je al hebt meegemaakt, vind je het niet oneerlijk dat je dit er nu ook nog achteraan krijgt?”

Ik kan het me wel voorstellen dat het voor veel mensen onrechtvaardig voelt als zijzelf of iemand in hun omgeving kanker krijgt. Ik heb mezelf ook wel afgevraagd ‘Waarom gebeurt me dit?’ Niet zozeer vanuit een gevoel van verontwaardiging, meer vanuit oprechte nieuwsgierigheid. Hoe heeft deze tumor kunnen ontstaan? Het is toch opmerkelijk in een – tot dan toe – gezond lichaam van 29 jaar jong.

Nieuwsgierig als ik ben, ben ik op zoek gegaan naar antwoorden. Uit een genetische test bleek dat ik niet de bekende ‘borstkankergenen’ heb. Dus wat dan, voeding? Ik at ook in die tijd al redelijk gezond. Zou dat beetje bewerkte voedsel (af en toe een koekje of chocolaatje) dan binnen 29 jaar hebben bijgedragen aan het ontstaan van een tumor? Of waren het de hoeveelheden alcohol in mijn studententijd, jah dat is wel een killer geweest. Maar waarom hebben dan niet meer van mijn leeftijdsgenoten hetzelfde?

En dan stress, een factor waarvan men weet dat het invloed heeft op het ontstaan van tumoren. Ja, stress, dat had ik wel veel gehad ja. Tot aan de behandeling van PTSS (post traumatische stress stoornis) aan toe.

Ik besloot er serieus naar te kijken. Want, zo vind ik, na de hoge prijs van 16 chemo’s ben ik het aan mezelf verplicht om uit te zoeken waardoor mijn lichaam zo uit balans heeft kunnen raken. Ieder lichaam heeft de hele dag door foutieve celdelingen. Waarom is het mijn lichaam dan niet gelukt om deze op tijd op te ruimen? Wie of wat blokkeert hier het goed functioneren van mijn lijf. En mischien zelfs wel: hoe sta ik zelf mijn eigen gezondheid in de weg?

In de zoektocht die in de maanden daarna volgde ontdekte ik dat disbalans in een mens vaak op meerdere niveau’s zit: fysiek, mentaal en emotioneel. Ik ging met alledrie aan de slag. Hoe ik dat precies deed lees je in volgende blogs (heb je je al aangemeld om mijn blogs wekelijks in je mailbox te ontvangen?)

Voor nu kan ik in ieder geval zeggen dat het zoeken, vinden en oplossen van de disbalansen in mezelf, me een veel relaxter mens heeft gemaakt. Ik voel me nagenoeg altijd ontspannen en die enkele keer dat ik toch stress of spanning voel opkomen weet ik het zo vroeg te signaleren en aan te pakken dat het me nooit meer echt in zijn greep krijgt.

De groei die ik als mens heb doorgemaakt heeft ervoor gezorgd dat ik veel beter weet wie ik ben. Ik heb een baan weten aan te trekken bij Kracht na Kanker, die perfect bij mij past en leef het leven zoals ik zou willen dat het was. Ik voel me krachtig en sterk.

Maar dat is natuurlijk makkelijk achteraf praten. Aan het begin van de rit, toen de operaties, de 16 chemo’s en 15 bestralingen nog moesten komen was het vooral overleven. Omgaan met de pijn, de ellende en de angst. Vooral die doodangst was een nare. Hoe ik daar mee omging lees je in een van mijn volgende blogs.

 Wil je de blog van ‘Hanneke vertelt…’ automatisch in je mailbox ontvangen? Meld je dan hier aan.