In 2018 kreeg Hanneke op 29-jarige leeftijd de diagnose borstkanker. In haar blog vertelt ze over de diepte- en hoogtepunten tijdens het ziekte- en herstelproces.
Begin 2018 besloot ik om mijn passie na te streven; ik begon aan een coachopleiding. Het was fantastisch: werken met het onbewuste, je lichaam inzetten als coachinstrument en een fijne groep mensen met wie ik in dit leerproces optrok. Na elk blok van drie dagen waarbij we ons volledig onderdompelden…
Al redelijk aan het begin van mijn periode van ziek zijn merk ik dat ik er moeite mee heb om om hulp te vragen. Het is begin september en ik maak een schema van wie er meegaat naar het ziekenhuis voor welke chemokuur. Je mag en kan jezelf namelijk niet naar huis rijden met een verse kuur in je bloed…
Je te midden van een groep mensen eenzaam voelen. Misschien ken je dat gevoel wel.
In de tijd dat ik ziek was had ik veel mensen om me heen. Mensen die me naar het ziekenhuis reden, die me meenamen naar het strand of me thuis kwamen opvrolijken met een bloemetje. En terwijl ik superdankbaar was en…
Het is begin november en ik hang in een lounge-tuinstoel in de woonkamer. Om me heen kaal beton, een kast afgedekt in folie, de vloer afgeplakt met stucloper en hier en daar wat slingerend gereedschap. Door het vieze raam schijnt de zon naar binnen. De warme zonnestralen vallen nog net over mijn…
Een vriendin van mij werkt in het laboratorium van het ziekenhuis waar ik geopereerd werd. Op de dag van mijn operatie heeft zij mijn geamputeerde borst op een schaaltje het lab binnen zien komen, het was de enige borst van die dag. Uit nieuwsgierigheid vraag ik mijn vriendin, die aan mijn…
Wat een ellende! Ik lig in bad. Het is zaterdagmiddag. Een dag na de vierde chemo van mijn AC-T kuur. Wat een hel! Ze zijn net langs geweest met de Neulasta-injectie. Die zorgt ervoor dat er sneller witte bloedcellen worden aangemaakt. Zo kan ik de chemo’s korter op elkaar aan, waardoor ze mogelijk…
Het is de vrijdagmiddag van mijn 2e chemokuur. Deze keer is een vriendin mee geweest naar het ziekenhuis. Ze heeft met net weer thuis afgezet. Ik voel me beroerd, maar nog relatief ok. Mijn vriend vraagt hoe ik me voel. Ik weet dat hij een avondje met vrienden heeft, wat al maanden terug gepland is…
Nu de periode van behandelingen tegen kanker alweer een tijd achter me ligt, heb ik gelukkig niet meer zo vaak last van de angst om dood te gaan. Toch popt die doodsangst af en toe nog wel eens op. Laatst nog, toen ik droomde dat de kanker terug was, of vorig jaar toen ik een vriendin van mij…
‘Ho, stop! Niet knuffelen, niet te dichtbij komen!’ Het is al bijna gewoon geworden. Gelukkig zitten we nu allemaal in hetzelfde schuitje en kunnen we dit gemis aan menselijk en fysiek contact met elkaar delen.
Hoe anders en eenzaam was dat toen ik, nog voor Corona, aan de chemo zat. In die tijd…
Wat heb ik verkeerd gedaan waardoor mij dit moest overkomen? Waarom moet dit nou juist mij treffen? Niet dat ik het een ander zou toewensen, maar toch, het voelt zo oneerlijk dat ik kanker heb!
Zomaar een greep uit wat ik onder mijn lotgenoten voorbij hoorde komen. Een vriendin heeft het me ook wel…
